pieterpad4a

de wrangheid van de leugen

onbesproken

verlangens

die ons samen binden

in de dagen van het zijn

kijken naar jouw liefde

die telkens weer

mijn hart vind

daar waar ik

soms zomaar denk

het is het niet

wat het is

het is een mooi gebouwde

leugen waarin de waarheid

nog geen uitgang vind

het water van de rust

stille wateren

die de rust

laten zijn

alsof er geen

drukte bestaat

kijken naar

daar waar ik nu

in het leven sta

raak ik het verstilde water aan

om het weer te laten

bewegen

om zo de stroom in mij

weer te laten

gaan waar hij moet gaan

vragende ogen

ogen die niets meer zeggen

de antwoorden

zijn al dood gezwegen

zijn niet meer te horen

in de stilte van de nacht

vragende ogen

die niets meer

durven vragen

omdat het antwoord

dat ze krijgen

niet het antwoord zal zijn

dat ze willen horen

omdat de pijn

dan alleen nog maar

erger zal zijn

vonken die overslaan

verlangende handen

die raken

waar er niets te raken valt

omdat de afstand

die er is

zo onoverbrugbaar is

dat we niet meer

weten hoe het is

om dicht bij elkaar te zijn

verloren staren

naar de verloren vonken

die hoe dan ook

nog steeds overslaan

loslaten om te blijven

het loslaten

van jou en mij

was het meest moeilijke

wat ik ook heb gedaan

waar ik toe gedwongen werd

in mijn gevoel van

welke strijd dan ook

loslaten om te  beseffen

dat als ik vast zou blijven houden

aan dat wat er niet is

ik jou voor altijd verliezen zou

zodat ik niet meer bij je

blijven kan voor altijd

laten gaan

verborgen in haar eigen wereld

mijn tante die verdwaald in de mist

van het verleden

vraagt me steeds

of ze eindelijk mag gaan

of we haar los kunnen laten

zodat ze eindelijk

de rust kan vinden die

ze al zo lang zocht

ik pak haar hand zachtjes vast

zeg dat ze mag gaan

als ze dat wil

dan het goed is

als dat voor haar het beste is

als het zo moet zijn

het symbool

van het zijn

dat we verbonden blijven

voor altijd

verloor inmiddels

al zijn glans

door de dagen

waarin de tijd van ons

niet meer van ons was

dat we gingen zoeken

naar anderen om zo

niet samen te hoeven zijn

in de tijd van het

samen kunnen zijn

omdat ik niet kon afsluiten

terug komen

uit mijn verleden

de vergeten voetstappen

van de liefde

die mijn hart bewandelen

verloren raken

in de verdwenen gevoelens

van deze tijd

kijk ik jou vragend aan

of je van me wilt houden

voor altijd

vasthouden tegen beter weten in

niet willen

laten gaan

het loslaten

van het verlangen

van de tijd

loslaten

van wat je hoopte

dat ooit blijven zou

loslaten

zonder je af te vragen

waarom je het zo lang

vastgehouden hebt

naar het paradijs

het levenspad

vol met de dingen

die een leven

zo mooi en dierbaar maken

raken me soms zo diep

dat ik huil van ontroering

besef dat ik

niet meer alleen ben

dat ik aangekomen ben

bij het paradijs

van jouw liefde

waarin ik mezelf

herkennen kan