pieterpad4c

de kracht van de kern

het grote moment

van ontwaken

dat het niet kan zijn

wat we beiden

graag wilden

dat het zou zijn

het loslaten

van de dromen in de kracht

als een vreemde vogel

die ineens zomaar

er was

verdween met de mist

in de eindeloze

nacht

woorden die ik niet meer zeggen kan

gesloten ogen

die niet meer horen

wat ik zeggen kan

dichte oren die niet meer

kunnen zien

wat ik altijd in jou zag

stille momenten van angst

hoe nu verder te gaan

in de dag van vandaag

raak ik nog even stil

jouw gezicht aan

jou zoekende

de tranen van de natuur

vallen langzaam

op de momenten

van deze dag

raak ik soms zomaar

even jou aan

in mijn hart

vraag ik je

om weer even

er te zijn

waar je niet meer wilt zijn

de wereld vervaagde

op bezoek bij haar

die langzaam de mist betreed

kijkt ze me aan

op mijn vraag of ze nog weet

wie ik ben

zegt ze je bent niet mijn vader

maar wie je wel bent

vraag ik me af

ik kijk haar aan

de glinstering in haar ogen

zijn verdwenen met de tijd

zeg alleen maar

dat is niet erg

als je maar weet

dat ik altijd een

deel van jou zal zijn

zodat ik je vinden kon

verscholen

achter hoog gras in mijn hart

zie ik je staan

met de schittering van het leven

in je ogen

alsof je me zeggen wil

dat je blij bent

dat ik er ben

ik zocht niet langer

in mijn hart

omdat ik wist

dat jij al die tijd

al ergens in een hoekje

duidelijk zichtbaar

verstopt zat

geuren van het verleden

bloemen van het verleden

bracht ik haar

die haar mist maar niet

accepteren kan

ze ruikt er aan

begint te vertellen

over toen ze kind was

verhalen die ik zo graag hoor

omdat ze dan even weer

mijn moeder is

die ze altijd al was

opgekropte emoties

mijn emoties

die ik nog voel

die van binnen

om het verdriet

dat het niet ging

raken langzaam

opgekropt in een emotionele leegheid

van de tijd

verdwijnen de verwijten

is het over

is het verleden tijd

heb gebogen

gebogen door het leven

heb ik leren buigen

voor dat wat er is

wat er komt

heb ik geleerd

om naar de grond te kijken

om op te rapen

wat er ligt

om het weer

omhoog te helpen

door te buigen

heb ik het leven

leren kennen zoals

niemand het ooit gekend heeft

verbroken verbinding

geen geluiden meer

geen contact meer

alleen maar ruis

over het laten gaan

loslaten

van de uren die we

samen waren

die niet meer kunnen zijn

verbroken verbinding

die ons nu niet meer

met elkaar

verbinden kan

afgeschermd verleden

het verleden

zorgvuldig weggeborgen

achter het hek

van verlangen

niet meer te bereiken

omdat de angst

dan te hard toe zal slaan

voor wat er komen gaat

het verleden

bedekt houden

om zo te voorkomen

dat ik in mezelf

verloren raak