limes12

zoveel verdwenen harten

zoveel harten

zijn verdwenen waarin ik

me ooit dacht thuis te wanen

voor altijd

alle harten die ergens achterbleven

omdat ik niet kon wennen

aan de gedachten

voor altijd bij diegene te moeten zijn

verdween  toen ik in jouw ogen keek

waarin ik me thuis voelde komen

voor altijd

grauwe sluier over de dag

de nevels van het verleden

halen ons heden in

waarin wij niet meer

durven zeggen

dat het anders moet zijn

waarin geschreven staat

dat jij en ik

niet meer samen waren

dat we verloren

van de tijd

in de strijd om vrij te willen zijn

als de liefde loslaat

als de rode gloed van de liefde

langzaam loslaat

als het gevoel verdwijnt

in het niet meer samen zijn

als de liefde vergeet

zijn geur te laten ruiken

zodat duidelijk is

dat we weer samen zijn

als de liefde loslaat

besef ik me

dat de liefde

tussen jou en mij

niet de liefde was

die we dachten

dat hij zou zijn

als ik weer even bij je ben

op de plek

van eeuwige stilte

van gevallen tranen

sta ik even weer stil bij jou

mijn ogen ver open

mijn handen tot vuisten gebald

omdat ik niet kan wennen

aan de eenzaamheid

nadat jij voor altijd

van me weg ging

gluren om het hoekje

kijken of het al komt

als een kind

die wacht op

de komst van Sinterklaas

kijk ik in de toekomst

gluur ik of hij er al is

diegene die mijn hart

wil bewonen

die altijd bij mij

wil zijn

alsof de ogen blijven kijken

stille tranen

lopen langs

de wangen van de tijd

die loslaten van wat liefde

bleek te zijn

loslaten

van het eeuwige gemis

waarin ik besef

dat jij en ik

samen waren

in de laatste jaren

van ons leven

waarin wij naar elkaar bleven kijken

met de vonkjes van de liefde

die er nog altijd is

kronkelende gedachten

mijn gedachten

die alle kanten op gaan

die verstrikt raken

in de wereld van deze tijd

die niet meer te vangen zijn

in kolommen van hoe het hoort te zijn

mijn kronkelende gedachten

die verdwijnen in elke

zucht van de wind

die telkens mij raakt

kronkelende gedachten

die  nergens houvast vinden

omdat niemand

ze vasthouden kan

pel mijn gevoel af

mijn angst

die mijn hart gevangen houd

omdat ik zo bang ben

voor de pijn die kan ontstaan

als jij weer bij me weg gaat

laat me afstand houden van jou

terwijl ik zo graag bij je wil zijn

totdat ik besef

dat je naar mij kijkt

mijn lagen van angst

weghaalt van mijn echte gevoel

waarin jouw naam

geschreven staat

ritselen in de wind

zachte aanraking

door de wind

die de bladeren even laat rillen van geluk

die me even laten weten

nu ik bij jou steen sta

waarin ik nog steeds mijn tranen

gevangen zie staan

ritselen van de wind

laten me weten

dat we  toch

weer even bij elkaar zijn

rustend water in dit moment

dwalen door de natuur

mijn gedachten die alle kanten opgaan

die mij laten bedenken

dat ik nu een ben met de natuur

waarin ik wandel

zie ik het rustende water

van de tijd

die gevangen in het niets

laat zien dat

het goed is zoals het nu is

zoals het moet zijn