valkenburg1

kom maar niet meer

om  mijn hart

niet nog een keer te laten breken

door jou die al zo vaak

mijn hart achterliet

met de scherven vol onbegrip

besloot ik om mezelf te beschermen

met een dubbele bewaking

rond mijn hart

om te voorkomen

dat jij weer in mijn hart

inbrak

verdwenen verleden

zonder gedachten

de verdwenen woorden

van wat ooit was

geen foto’s van het verleden

die verdwenen

op het moment dat

hij niet meer echt

bij ons was

kijken naar de lege plekken

die door de mist zijn omringt

zie ik de omlijsting van

een vervaagde beeltenis

van een schilderij

van wat ooit helder

voor hem was

samen sterker dan we soms beseffen

dwalen door de gedachten

over ons leven

elkaar ontmoeten

in de dialoog

van het moment

de gesproken woorden

die langzaam ons doen beseffen

dat we er beiden nog zijn

nog steeds gevangen in het heden

samen sterker

dan we soms beseffen

hoe sterk we samen zijn

de wereld is even niet

als ik staar

uit het raam van het leven

kijk ik soms naar de tranen

die vallen in de

met zon overgoten straten

staar ik naar de lege ogen

die zoeken naar dat wat er niet meer is

raak ik verward in de gedachten

dat ik bij jou had willen blijven

draai ik me om

keer mijn rug naar de wereld

om zo even  niet meer

een deelgenoot van het leven

te zijn

ik verloor jou

samen naar het feest der feesten

om onze liefde te vieren

om samen te laten weten

aan de wereld dat

we er mogen zijn

samen dwalen door de straten

todat we zagen

dat onze liefde niet

meer de liefde was

die we deelden

we elkaar verlieten

om de liefde

met iemand anders

te vieren

als ik aan je denk

verbazend kijken

naar de ogen die ik zag

de tranen

die in mijn ogen kwamen

op dit moment

dat ik wist

dat ik je kwijt was

niet meer de kracht

om te vechten

niet meer de moed

om te zeggen

blijf bij mij

de verloren tranen

van het weten

dat het voorbij is

omdat de tijd verder ging

heel stil kijken

heel stil niet aanraken

heel stil niets zeggen

kijken naar de ogen

kijken naar het gezicht

kijken naar de niet gehoorde

klanken van de woorden

die er waren

de tijd ging verder

zonder dat iemand

begreep wat er

werkelijk in haar omging

gestrikt in de ketens van het verleden

verlangen

naar dat wat nooit was

maar bijna aangeraakt is

verlangen naar dat

wat ooit bijna gevangen was

in mijn hart

dat niet kon openen

uit de angst

voor het verliezen

van de strijd

verstrikt in de ketens

van het verleden

vraag ik mij af

waarom jij terugkwam

in mijn heden

om een hart te herwinnen

de dingen die we deden

de stille momenten

waarin we beiden

waren gevangen

in onze eigen gedachten

de momenten

waarin we zagen

dat we beide

even dicht bij elkaar waren

omdat we elkaar

altijd met de ogen

vol liefde zagen

maakten dat we de dingen

die we deden

deden  in het vertrouwen

dat we samen

bleven staan waarvoor we wilden blijven staan