athene1

de verdrietige engel

het verdriet dat opgeslagen ligt

in het lichaam dat is versteend

laat de engel zien

die niet terug kon komen

bij ons

langzaam  is hij gaan beseffen

dat hij voor altijd

gevangen blijft

in zijn dagen van het verdriet

naar het niet vervulde verlangen

om voor altijd

bij ons te kunnen zijn

huilen tot de tranen

verborgen

tranen in de pantser

van beton

dat langzaam

naar buiten komt

door de weg die is gevonden

door de kracht van de liefde

waarin ineens de tranen komen

om de vrijheid

van de versteende tranen

te laten zien

 aan de liefde die

weer langs komt om hem

nog eens te zien

dwalen door de verlangens van het verleden

verdwenen verlangens

naar de armen die er altijd waren

geen gedachten meer

aan de uren die nu nog zijn

de woorden uit het verleden

die niet gehoord werden

in de late avond

van de nacht

dwalen door mijn eigen gedachten

in de wereld

waarin mijn woorden

de waarde omvatten

van wat ik met mijn

ogen zag

vergeten roos van de herinnering

vergeten liefde

van later

die niet kwam opdagen

omdat ergens onderweg

de weg anders verliep

dan we dachten

vergeten is de roos

van de liefde

die ik nog elke dag

in mijn hart koester

die hem zo intens

mist

en dan moet ik altijd…

dwalend door de stenen

van het verleden

die willekeurig liggen opgestapeld

alsof ze er  zijn  neergegooid

aan mijn hand loopt

mijn zoon uit het land

van de gouden zon

even is het stil als hij

mij en zijn vader opgetogen

hoort vertellen over hoe indrukwekkend dit is

tot hij ineens zegt

en dan moet ik altijd

mijn kamer opruimen

omdat het zo’n bende is

het is zoals het is

mijn lief

de liefde die

er altijd was

is verdwenen

door de nacht

die in onze dag is gekomen

de liefde die we hadden

zijn wij verloren

in de angst

van het voor altijd

bij elkaar te horen

door het idee

dat er wat mist

stilte

zwijgen

geen woorden worden gezegd

geen letters die je nog spreken wil

je staart me aan

met onbegrip in je ogen

die de woede die je voelt

niet laten zijn

stilte in de storm

van het gevecht

omdat jij en ik

niet meer kunnen zeggen

wat er moet worden

gezegd om nog samen te kunnen zijn

de boze engel

de boze engel

die woedend is

omdat wat hij zo mist

dat wat onbereikbaar

ver van hem verwijderd is

kijkt hij naar de stilte

van zijn woede

die hem alles laat breken

wat hem ooit zo dierbaar was

even naar jou reiken

onbereikbaar

voor mijn armen

de liefste die daar ergens is

waar ik hem niet meer kan zien

stuur ik soms zo maar

even een luchtballon

met mijn liefde

zodat hij weet

dat ik nog elke dag

naar hem verlang

om weer even

in zijn armen te kunnen zijn

het leven is niet altijd lief

dwalen door de stad

waar meer mensen op straat leven

dan in huizen

die slapen in de stilte van de dag

om in de nacht

tot leven te komen

om te zoeken in vuilnisbakken

om te vinden

wat de mensen van de dag

achter hebben gelaten

zodat ze weer een dag

leven kunnen

in de nacht