pieterpad6d

alles wat overbleef

de woorden

van laten gaan

afscheid genomen van de tijd

die we samen waren

verlaten van dat wat ons thuis was

waarin we elkaar verloren

door de waanzin van de tijd

de restanten van onze liefde

staat nu gevangen voor ons

in de puinhoop die het

eigenlijk al die tijd al was

als ik even in gedachten

soms als ik even

ronddwaal in het niets

nergens aan denk

gewoon het laat zijn

laat gaan

besef ik dat mijn gedachten

altijd dezelfde waren

dat het mijn gedachten waren

die verder gingen

in de tijd van denken

zonder er te zijn

om geen afscheid te hebben kunnen nemen

bericht van het overlijden

van mijn vader

die onverwachts

zomaar heen is gegaan

geen woorden kunnen zeggen

van dank je wel voor het leven

dat je me hebt gegeven

niet kunnen zeggen

dank je wel voor dat je er altijd was

maakt het verlies nog groter

omdat ik nog zo graag

even kind gebleven was

gevangen tussen breekbare muren

mijn liefde

gevangen

tussen breekbare muren

van het wankel zijn

in de

gedroomde dromen

die niet meer kunnen zijn

die zijn verdwenen

met het doorbreken van de muren

van de liefde

die tijdelijk

bleek te zijn

hij moet terug

zijn vuisten zijn gebald

omdat hij niet terug wil

naar waar hij woont

het is daar niet goed voor hem

ik kijk hem aan

zeg alleen maar

dat hij echt dit gevecht

aan moet gaan

omdat dit niet zit in waar hij woont

maar dat hij vechten moet

tegen iets anders

dat in hem zit

als ik even niet ben

soms verdwijnen mijn gedachten

verdwijn ik even

zomaar naar nergens heen

ben ik even stil

in gedachten verzonken

zie ik dingen uit het verleden terug

raak ik opnieuw

met mezelf

verbonden in de tijd

tafereel dat raakt

bij het oude graf

van heel lang geleden

zie ik ze liggen

alsof ze er zijn

neergegooid

alsof er geen liefde meer was

misschien was het

het onvermogen van

om te gaan met het verdriet

de bloemen nog in het cellofaan

liggen daar als een symbool

van onmacht om het verlies

dat voor altijd blijven zou

wel of niet

zij ligt te staren

op het muurtje

naar dat wat hij eet

de ogen zijn gericht

op het moment als hij

even niet oplet

om dan met een grote sprong

zijn eten weg te halen

zodat zij ook

wat te eten heeft

in het grote bos

de grote stilte

in het bos

waar ik mijn voetstappen zet

in alle stilte van het moment

zie ik hem daar

de Robin die al

in vele gedaantes

even op mijn pad kwam

om te vertellen

dat het leven

voor mij nog heel wat

heeft te geven

waar ik naar verlang

 mijn pad gaat zoals hij gaat

ik dwaal

door de tijd met mijn eigen gedachten

om mijn eigen benen

verdwaal ik soms zomaar

naar nergens heen

altijd kom ik weer daar

waar ik moet zijn

omdat mijn pad gaat

zoal hij gaat

zoals hij

altijd zal blijven gaan