flevoland1

geuren van tijd

de geuren

van de tijd

drijven gedachten

aan wat nu is terug

naar waar het vandaag kwam

vergeten vragen

vergeten momenten

die niet meer van belang waren

door de geuren van de tijd

die je naar elders brengt

staren over het water

naast elkaar zitten

zonder de gesproken woorden

de stilte te laten verbreken

staren we

in de stilte van het moment

samen over het water

om te ontdekken

dat we  daardoor

nog meer met elkaar

verbonden zijn

restanten van de liefde

terugkijkend

op mijn leven in de liefde

ontdek ik de vele schelpen

die het niet redden

die averij leden

door het

niet waarmaken

van de belofte voor altijd

kijk ik met een vertederde glimlach

naar deze restanten

waardoor ik besef

dat ik de liefde heb gekend

dat er meer liefde in mijn leven was

wat ik soms even niet besef

daar was het licht

de lange schaduwen

die over de dagen gaan

verliezen soms zomaar

ineens hun kracht

in het samen op weg gaan

het aanraken van

de tedere momenten van geluk

die telkens weer

het licht doet ontstaan

de koning van het veld

hij staat daar te kijken

naar zijn domein

waarvan hij de koning is

die daar regeert

hij is voor niets en niemand bant

totdat hij ineens

zijn eigen schaduw ziet

waardoor hij ineens

bevriest van angst

omdat hij die

niet herkend

als iets van zichzelf

hou me vast in het luchtledige

niets zeggen

alleen elkaar vasthouden

in de laatste minuten

van deze strijd

even nog elkaars warmte voelen

totdat je echt gaat

ik je los moet laten

om voorgoed weg te gaan

vraag ik met stille woorden

hou me nog even vast

in het luchtledige

ook al ben je weggegaan

langzaam verdwijnt de liefde

steeds vaker

kleine irritaties

waarin ik mezelf niet herken

het zien van dat wat ik vroeger

nooit zag

blijkt ineens

niet meer te accepteren te zijn

langzaam verdwijnt het

onvolwaardig liefhebben

in het beseffen dat

de liefde langzaam

verdwijnt

de vlinder kust de morgen wakker

de vlinder van even

kust de morgen wakker

omdat hij niet langer

wil wachten

op het daglicht

dat nog komen gaat

hij wil alles aanraken

bij alles betrokken zijn

om zo in zijn korte leven

alles mee te maken

wat er voor hem

nog kan zijn

vastgeraakt in het verstikkende web

worstelen

om mezelf te laten gaan

vechten met de uren

waarin ik besef

dat het niet langer gaat

de verstikkende liefde

die me bijna

niet meer ademen laat

maakt dat ik vecht

om te overleven

om los te raken

uit deze verstikkende tijd

als je ooit van gedachten veranderd

als je ooit

veranderd van gedachten

als je ineens beseft

dat ik het toch voor jou ben

kijk ik in jouw ogen

om te vragen

of je nu voor altijd komt

of dat je weer

zoals altijd

maar even blijft