streetart2

omdat ik het nog in me heb

nog steeds

zit in mij dat kleine joch

dat nooit zichzelf

verloren is

die nog altijd

door ramen klimt

die nog steeds streken uithaalt

die nog steeds het kattenkwaad

niet is verleerd

net als vroeger

twijfelen of wel of niet meedoen

met het spel dat volwassen leven heet

dat me vraagt

te reageren zoals men verwacht

sta ik net als vroeger

met mijn vinger in mijn neus te kijken

naar al die regels

die men zichzelf en elkaar oplegt

haalt ik mijn schouders op

stop wederom mijn vinger in mijn neus

en denk

dat volwassen zijn is niks voor mij

ik laat mijn beurt maar weer voorbij gaan

vrije val in de tijd

heel langzaam

geef ik me over

aan de liefde die jij mij geeft

langzaam laat ik het verleden los

laat ik me glijden

in de liefde van deze tijd

vind ik mezelf

terug in jouw armen

voel ik me in het luchtledige

totaal bevrijd

in de armen van de engel

in de armen van de engel

vloog jij langzaam

van mij weg

sloot je je ogen

om ze nooit meer te openen

verdween je

naar het land

van de eeuwige zon

waar jij dan weer

op mij wachten zal

nu de wachtkamer leeg is

jaren geweten

dat dit moment komen zou

dat je langzaam je laatste dagen

met mij aanraken zal

zaten we in de wachtkamer

van de liefde

hielden we elkaar vast

totdat je kon gaan

je het leven los kon laten

dat ik jou kon laten gaan

nu het gemis er is

nu mijn engel

afscheid heeft genomen

van het leven

hij zijn weg gaat

naar waar ik niet bij hem kan zijn

besef ik me

al wist ik dat het ooit komen zou

een gemis is

maar nu besef ik  pas echt

wat missen  is

het verloren gevecht

even zeggen

dat ik van jou heb gehouden

zeggen dat het vechten

tegen de tijd

geen zin meer heeft

dat we al hebben gewonnen

door te zeggen we hebben

al verloren

door te beseffen

dat we samen alleen al

meer dan genoeg

zijn in deze wereld

van het zijn

het verscheurde kind

de strijd

tussen zijn ouders

maken dat hij zich zo eenzaam voelt

houden van zijn vader

van zijn moeder

die alleen maar modder gooien

uit de boosheid van de verdwenen liefde

die er zomaar niet meer was

staat hij in een spagaat

zelf te overleven

om niet te worden gevangen

in de web van haat

die zijn ouders om hem

heen aan het maken zijn

onschuldig tafereel

tranen in mijn ogen

door het zien van zo iets kleins

zo iets teers

dat mij dan meer raken kan

dan de grote meesters

die zo bekend zijn

juist door de eenvoud

van de tekens

de simpele dingen die er zijn

maakt dat ik juist daardoor

weer extra geraakt

kan zijn