streetart8

alles wat hij vroeg

in zijn laatste minuten

van het leven

vroeg hij me om hem vast te houden

hij die mij het liefste was

sloot ik in mijn armen

in mijn hart

nadat ik hem weer had gevonden

in de vele zoektochten

naar hem op de straat

mijn zoon die het leven

niet meer aankon

die niet paste in de hokjes van het fatsoen

hield ik tegen me aangedrukt

om hem vredig te laten gaan slapen

na een eindeloze vlucht

nu slaapt hij

na de eindeloze gesprekken

over het leven

wat het leven te geven heeft

het onbegrip

van mijn zoon over de wereld

die zo gemeen is

de wanhoop door de opmerkingen

die hij krijgt

over zijn twee vaders

maakt hem soms zo klein

dat we hem zachtjes naar bed brengen

hem in slaap zingen

zodat hij even dat kan vergeten

wat hem zoveel pijn doet in het leven

hand tegen hand

onze handen

tegen elkaar gelegd

om zo elkaar te blijven voelen

al is het einde van ons samen

niet ver weg

we weten beiden

dat het beter is

dat we elkaar los laten

elkaar laten gaan

omdat de liefde

niet meer geeft

wat we beiden willen

in ons bestaan

het boek sloot

stille momenten

nog even maar samen

handen die nog elkaar vasthouden

totdat de laatste adem

zijn weg gaat

het boek is gesloten

dat jij schreef tijdens jou leven

ons boek bleek ook te gesloten

zonder dat ik dat heb beseft

totdat ik begreep

dat ik vanaf nu in mijn boek

altijd over jou in de

verleden tijd schreef

dansend in de nacht

langzame bewegingen

mijn voeten raken nog nauwelijks

de vloer aan

voorzichtig aarzelend

ga ik de nacht in

als de dansende maan

onzeker beweeg ik op het ritme

van de sterren

verdwijn ik in de mist van het verlangen

waarin ik met jou

de nacht op onze eigen ritme

door brengen zal

zwaaien totdat het over gaat

lachen

totdat jij de hoek

om bent

zwaaien totdat ik je niet meer

zien kan

dan pas huilen

omdat dit afscheid voor altijd was

dan pas weer naar binnen gaan

in het huis wat nu nog

alleen mijn thuis zal zijn

omdat jouw jas

nooit meer

naast de mijne

zal zijn

als ik in jouw armen vlucht

lief soms

is mijn nacht zo donker

dat ik geen uitweg meer zie

naar het licht

reik ik met mijn handen

naar de sterren die niet

te pakken zijn

zoek ik in de nacht

jouw ogen

zoek ik naar jouw lach

om dan in jouw armen te vluchten

omdat ik even

schuilen wil

de eenzame boodschapper

tekens

van woorden

die geen waarde hebben

die niet staan beschreven

in de momenten van de dag

van het uur dat ik ontwaak

de eenzame boodschapper

die nog steeds

zijn eigen taal spreekt

die het laat zijn

zoals het moet zijn

getekend gezicht van mijn herinnering

vage beelden

van jou

die in mijn leven was

waarvan ik meer heb gehouden

dan van mezelf

vastgehouden gedachten

aan de tijd van vandaag

verloren momenten

van heel even

laten komen

zonder dat ik je nog zien kan

vervaagde herinneringen

aan de tijd van jou en mij

boos

struikelend over zijn woorden

staat hij voor mij

de lief die ik soms liever heb

dan mezelf

omdat ik dingen deed voor hem

die hij niet begreep

zijn onvermogen

om me te vertellen dat wat hij

zeggen wil

laat zijn onmacht zien

door de liefde die hij voelt

waarin dit onbegrip

niet past  omdat hij weet

dat ik alleen maar hem wil