berlijn12b

gesprek als broers

zitten praten

over hoe het leven nu is

voor hem en voor mij

de keuzes die zijn gemaakt

die er voor zorgen

dat je soms anders

in het leven staat

dan de ander

begrijpen dat het zwaar is

het pad dat door hem gekozen is

beseffen hoe veel geluk jij hebt

omdat je andere keuzes maakte

waardoor je anders staat

in het leven

de chaos kwam tot rust

de chaos in mijn hoofd

verdween langzaam

met de momenten van de tijd

geen woorden meer

waarin werd gevochten

om te winnen

van een onmogelijk te winnen strijd

aanzien wat er is

bekijken met de ogen

van deze tijd

beseffen de chaos van toen

inmiddels in de rust is beland

terug gekregen sleutels

de altijd geopende deur

bleek ineens

niet meer open te staan

de sloten voorgoed gesloten

zonder toestemming

kon je niet meer

in het leven van die ander komen

kijken naar een hand van verloren vrijheid

omdat het hart van de ander

niet meer bewoond

mag worden

door het hart

van jou

lieve woorden uit het verleden

geschreven woorden

uit het verleden

die ik terug zag

bij het opruimen van mijn hart

woorden die me vertelden

dat ik de enige ben

voor hem

totdat bleek

dat onze liefde

niet tegen de

harde buitenwereld

bestand was

zijn lach brak overal doorheen

mijn muur

van ik laat me niet meer raken

door de vele keren

dat mijn hart is bewoond

maar onbewoonbaar is gemaakt

kwam niemand meer doorheen

totdat hij verscheen

die alleen maar keek

lachte

heel teder mijn hart aanraakte

met de liefde met de belofte voor altijd

brak mijn muur af

zonder weerstand

bleek hij de vaste bewoner te zijn

op de stilte

het is stil

daar waar de herinneringen

nog steeds zijn

aan wat ooit was

het is een ijzige kalmte

die er heerst

waar de eerste bloemen

laten zien

dat er steeds hoop is

ondanks alle pijn

die ooit geleden is

vervaagde dromen over hoe het was

er zijn stiltes

die ik niet kan pakken

in mijn hart

die het kloppen soms vergeet

die soms zomaar ineens bedenkt

dat hij niet meer

bij die ander is

die hem heeft bezeerd

zodat hij kan blijven kloppen

omdat die tijd van toen

voorbij is

gevangen in het verleden

ze zit te staren

in de verte

ineens verteld ze

dat haar moeder haar zoekt

dat die niet weet

waar ze is

ik kijk haar aan

zeg dan mam ik ben hier

je zoon die op je past vandaag

ze is stil zegt dan

dat haar moeder haar zoekt

dat ik haar moet laten gaan

zacht zeg ik dat dat niet gaat

dan staart ze in de stilte

alsof ze er even niet in het hier was

als wax in zijn handen

steeds neem ik me voor

om niet nog een keer

me in hem te verliezen

niet meer voor hem te vallen

als ik hem zie

dan zie ik hem

in de late avond

met zijn stralende lach

voor ik het weet

ben ik het weer

die de eerste stap zet

die weer in zijn armen ligt

de tijd van ons samen

samen lunchen

op het bankje in het park

waar onze liefde ooit begon

met samen praten

over hoe mooi de stad is

totdat bleek dat we beiden

uit hetzelfde land kwamen

spraken we af

om elk jaar weer op dezelfde plek

te komen

om samen te lunchen om even samen

de tijd te delen

die we nog steeds samen verspelen