floris16

de stilte van het moment

geen geluid

het ruisen van de bladeren

in de bomen

is alles wat ik hoor

af en toe een verdwaald geluid

van een scooter die langs rijd

verdwenen in de stilte van het moment

zweef ik boven afstand en tijd

boven de wereld

is ineens mijn hele wereld

klein

het raakte juist mijn pijnlijke plek

het was duidelijk

de woorden die je zei

raakten mij zo diep

dat ik ineens besefte

dat ik niet meer ben dan ik was

met de pijnlijke plek

in mijn lijf

begon ineens het licht te schijnen

omdat ik alles

weer veel helderder zag

als alles verdwijnt wat toch blijft

als de wind

de zaadjes verspreid

in de natuur zodat het blijft

terwijl het verdwijnt

voel ik het verleden

langzaam verdwijnen

naar plekken waar het

rusten kan

waar het kan dienen als

een bodem voor

de toekomst

die me langzaam steeds meer begrijpt

het aangeraakte licht

lopen door de tijd

waarin ik mezelf

soms zomaar ineens zie staan

met de tranen in  mijn ogen

waar ik even geen

woorden kan vinden

om te zeggen wat ik voel

raak ik dan wat verward

door de duisternis

dat me omringt

totdat het licht me aanraakt

waardoor ik

ineens alles weer

helder zie

buitengesloten

het grote hek

dat je om je hart hebt gezet

om mij buiten te sluiten

omdat ik je te diep raak

in je hart

de angst

te moeten kiezen

tussen haar en mij

maakt het onmogelijk voor jou

om me toe te laten

daar waar je eigenlijk het liefste wil

dat ik zal zijn

voor altijd verbonden

in het verleden

afscheid genomen

van mijn grote liefde

besef ik ineens

dat ik nog altijd

met hem verbonden ben

hij was mijn eerste grote liefde

waar ik werkelijk van heb gehouden

die ik nog steeds niet los kan laten

kan laten gaan

om me open te stellen

voor die anderen

die langskomen in mijn bestaan

het geeft me hoop

als ik soms kijk

naar al het beton

om me heen

waar het groen

niet meer kan zijn

raak ik soms wat van slag

totdat ik ineens

op een grote grijze vlakte van beton

ineens een stukje groen zie ontstaan

dat zomaar ineens

laat zien dat het hoe dan ook

ergens zal ontstaan

ik wilde gewoon dat ze nog even bleef

de laatste momenten

aan haar bed

haar hand in mijn hand

haar rustige ademhaling

in de stilte van de nacht

haar voelen

haar warmte nog kunnen vasthouden

totdat ze ineens stil is

niets meer zegt

niet meer ademt

breken de tranen door

omdat ik nog zo graag wilde

dat ze nog even bleef

nog heel even mijn

moeder is die ze altijd is geweest

als dat wat is nog is

laatste uren

in de stilte van de dag

aangeraakte verlangens

die gevangen in de klanken

van de muziek

hun eigen ritme gaven

aan de tijd van toen en nu

de belofte voor altijd bij je zijn

in de muziek van het moment

gevangen in de stilte

van het nog even

samen zijn

het blijft wat is

symbolen

die staan voor jouw naam

die me laten weten

dat jij het bent

die niet meer

bij mij kan zijn

de tastbare herinneringen

aan wie je voor mij bent

gevangen in de

voorwerpen

die nu nog even

bij je zijn

de geheelde kringloop

het gedeelde verleden

dat in het heden

een deel van ons was

vonden we terug

in de tijd van zaaien

en oogsten van het samenzijn

het loslaten van wat

we samen waren

blijkt ineens een

geheelde kringloop

te zijn