pieterpad6k

gedachten die komen

gedachteloos lopen

door het leven

de dagen die zich

aan sluiten aan de nacht

de gedachten die komen

blijven niet hangen

die passeren even de aandacht

om daarna terug te dwarrelen

in de stilte van even niets

meer er mee hoeven

gezongen lied

vroege ochtend

in de stilte

van het ontwaken van dag

zit ik te kijken

naar de minuten van de tijd

hoor ik het gezang

van zijn lied

die de ochtend begroet

na de nacht

waarin mijn wereld

verder ging

waar het ooit was gestopt

tedere momenten van hoop

even bij haar

die daar zit

opgesloten in haar kamertje

van de afdeling

omdat ze de werkelijkheid niet meer beseft

ze zit voor zich uit te staren

als ik bij haar kom

als ik vraag of ze weet wie ik ben

zegt ze zacht mijn naam

waarna in nog geen fractie van een seconde

zegt dat ze wil dat ik weg ga

omdat ze niet met vreemde mannen

praat

hij sloot de deur

door de boosheid

van zijn vader

was hij soms zo bang

dat hij altijd de deur dicht deed

als zijn vader dreigde

hard te gaan praten

bang dat de buren

zijn geschreeuw hoorden

door de pijn

die hij  voelde

als hij werd geslagen

uit wanhoop van zijn vader

die hem niet begrijpen kon

hun liefde mocht niet zijn

in het leven

waren ze vrienden

dat was wat de buurt vertelde

dat ze geliefde waren

werd door niemand uitgesproken

zo leefden ze samen in

de zwijgzaamheid van het leven

bij de naderende dood

kochten ze samen een graf

waar ze dan samen konden liggen

voor eeuwig in hun liefde verbonden

de steen die werd geplaatst

bleek gescheurd zodat hun namen

niet met elkaar waren verbonden

hun liefde nog steeds niet

aan de buitenwereld werd getoond

de stille geluiden van het veld

de stilte

van de geluiden van het veld

die langzaam

de lucht vervullen

met een geluidloze gezang

van niet gehoorde stemmen

van hen die niet meer zijn

verdwijnen langzaam

in de wolken

waar ze

luchtledige gevoelens

zullen zijn

monument

op de kale vlakte

van mijn hart

staat een monument

voor een ieder

die ik heb moeten laten gaan

in mijn leven

die even niet

meer mocht blijven

in mijn bestaan

om hen zo te eren

dat ze er waren

dat ze mijn leven

hebben gemaakt

totdat wat het nu

blijkt te zijn

ze had haar taak

elke dag

na het ochtendritueel

liep ze de eindeloze trap af

om het bord neer te zetten

in weer en wind

om er voor te zorgen

dat men de abdij waar ze was

vinden zou

ooit hoopte ze

dat haar verloren lief

zou komen om haar te bezoeken

waar ze niet mee mocht trouwen

omdat het geloof tussen

heb in bleek te staan

daar waar het licht zal zijn

onbegrijpelijk

de dagen dat we ineens

niet meer samen waren

dat ineens zomaar

de liefde niet meer

mocht bestaan

verloren in alles om me heen

omdat ik het niet kan vinden

waar ik moet zijn

verdwaald in de ogen

die kijken

kun je me vinden

in het licht waar ik dan zal zijn

het laatste lied samen

ze ligt al dagen in haar bed

de zorgen van alle dagen moe

ze wil niets meer

ze wil niet eten

niet drinken

ze ligt stil te staren

totdat ze vraagt

of we  een lied kunnen zingen

die we vroeger altijd zongen samen

de eerste klanken zingen we samen

tot ze niet verder kan

terwijl ik dapper door zing

hoor ik haar laatste ademhaling

die aangeeft dat ze is gegaan