pieterpad6l

blauwe plekken op mijn ziel

de woorden

die je sprak

over dat je wederom

vreemd bent gegaan

omdat het verlangen

groter was

dan het bij willen zijn

maakte mijn ziel beurs

zag ik de tranen in jouw ogen

die mijn ziel niet meer konden helen

besloot ik om weg te gaan

niet meer bij jou te blijven

zodat ik de blauwe plekken

op mijn ziel

met mijn eigen hart kon laten

genezen van de pijn die je mij aandeed

schuilen bij hem

mijn tranen

die vielen

toen ik jou verloren was voor altijd

dreef me in de armen van hem

wiens hart ik nog steeds bewoon

ondanks dat ik  met jou

verder ben gegaan

bleef hij mij trouw

was hij er altijd

kon ik schuilen bij hem

terwijl hij wachtte

op mij om voor altijd

bij hem te zijn

monument van de herinnering

ergens

zomaar in mijn hart

is een kamertje

waar ik een monument

heb neergezet

voor de herinnering

aan een ieder

die ooit in mijn leven kwam

die er zomaar was

ergens in mijn hart

is een kamertje

waar ik zo af en toe

ronddwaal

lopen door de dagen van weleer

niet langer denken

aan de dagen van weleer

toch kom ik er

nog zo af en toe

zie ik het aan

waar het toen om ging

wat ik niet had begrepen

door de jeugdigheid

van mij

totdat ik er nu soms

zomaar ineens ben

ik begrijp wat er speelde

wat er werkelijk was

 wat ik toen niet zag

steun

steunen op de tijd

van jou en mij

ga ik langzaam verder

door het leven

zonder jou

aan mijn zij

overzie ik het leven

minder goed dan daarvoor

vecht ik me dapper door

de dagen van ledigheid

omdat ik jou niet meer

bij me hebben kan

in de stilte van de tijd

geen woorden meer te zeggen

alleen maar zijn

even haar aanraken

die zichzelf verliest

in haar jeugd

waar ze niet meer uitkomen kan

als ik bij haar ben

vraag ik altijd

of ze me nog herkend

waarop ze op een dag zei

ja je bent mijn vader

waarop ik dacht

nu is  het mijn moeder

die echt verdween

de trieste ogen  van hem

ineens zie ik zijn ogen

terug terwijl ik loop

te dwalen door het leven

waarin ik zie

dat het niet goed gaat

dat hij zich verloren is

in het leven

dat hij weet

dat hij gaat

ik zag ze terug

in de ogen van die ander

die ineens zomaar

in mijn leven opdook

zijn laatste woorden

de laatste keer

dat ik bij hem was

sprak hij iets

wat ik niet meer kon verstaan

zijn woorden zachtjes

die niet meer duidelijk waren

met tranen in mijn ogen

heb ik verteld dat ik hem niet verstond

maar dat ik hem zo dankbaar ben

dat hij mij het leven gaf

dat ik geen betere vader kon hebben

dan die hij was

waarna hij zijn ogen sloot

er ineens niet meer was

vergeten woorden

de woorden die werden gesproken

in die nacht

waarop we onze relatie verbraken

waarna ik in mijn auto stapte

waarna ik naar huis ging in de late nacht

met de muziek heel hard

omdat ik altijd al had geweten

dat jij en ik niet voor altijd waren

dat er een dag zou komen

waarop we elkaar

vaarwel zouden zeggen

elkaar niet meer zagen staan

mijn tante

jong en onbezonnen

ging ze in het klooster

waar ze dacht dat ze gelukkig zou zijn

ze verloor zichzelf

in het geloof

totdat ze ontdekte

dat de liefde

niet daar te vinden was

ze verdween in de nacht

naar het echte leven

waar ze de echte liefde

van haar leven zag