pieterpad6m

de wereld op zijn kop

ondersteboven

kijk ik soms

zomaar naar jouw ogen

die dan me weer rechtzetten

door de liefde die je geeft

de liefde die me raakt

kijk ik jou aan

en weet weer

waarom ik voor jou ben gevallen

jij zet mij altijd weer

rechtop in het leven

als het even niet gaat

de lach en de traan van het leven

soms zomaar

komt er een traan

uit mijn wangen

door iets wat me raakt

waardoor

er een glimlach komt

omdat ik het vertederend vind

dat de lach en de traan

een regenboog op mijn

 gezicht maakt

onbegrensd door de liefde

jouw hart

die met mij verbonden is

door de lijnen

door het universum gemaakt

zorgt dat ik

hoe dan ook

me met jouw verbinden zal

al weet ik nog niet

wie je bent

wanneer je komen zal

als ik mezelf niet meer herken

ineens slaat het toe

dat wat al jaren was

wat niet meer gezien werd

omdat het zich verborgen hield

in de schaduw van de tijd

totdat het ineens

zichtbaar werd

in het verlangen

naar niet meer

bij jou te willen zijn

ik hoor je niet meer

de afstand die ik voel

die er telkens is als ik je zie

de onuitgesproken woorden

van dat wat je dwars zit

waarmee je even praat

daarna stil blijft

omdat je niet verder wil gaan

het is te teer te pijnlijk

wat jou zo diep raakt

dat je zwijgt in eenzaamheid

zonder woorden

elkaar zien

meteen de warmte voelen

van dat het goed is

samen op pad

zoals we altijd al deden

goede gesprekken

over het leven

over dat wat ons raakt

soms in stilte

naar elkaar kijken

en weten

deze vriendschap

is meer dan goed

waar we ook gaan

nu de dagen lengen

elk seizoen

raakt mijn hart aan

waarin ik telkens

zie hoe mooi het is

hoe de tijd zijn dagen langer

en korter maakt

waarin de stilte soms zomaar

mijn hart raakt

door de schoonheid

van de tijd

dat de dagen

langzaam en traag

voorbij zullen gaan

het zal nooit meer zo zijn

weten dat het afscheid er is

dat we elkaar laten gaan

in de stilte van de tijd

dat we nog even kijken

naar elkaar

weten dat dit de laatste keer zal zijn

het loslaten van de liefde

die was

die er ergens altijd zal zijn

laten we elkaar los

omdat het nooit meer

zo kan zijn

zoals het ooit was

als de taxi wacht

koffers in de gang

nog even je aanraken

nog even kijken naar je ogen

die vol tranen staan

omdat ik nu echt weg ga

dat ik niet meer terug kommen kan

omdat het niet meer gaat

nog even stil staan

bij jou en mij

dan loop ik naar de taxi

met mijn bagage van altijd

rij ik weg

terwijl jij nog staat te kijken

in de hoop

dat ik terugkeren zal

als alles hier vroeger is

rondlopen in mijn verleden

waarin ik niets meer herken

waar ik mijn jeugd

soms ergens terugvind

in de speeltjes van toen

rondlopen in het huis

waar ik ben geboren

waar ik groot geworden ben

dat nu leeg zal worden

omdat zij niet meer is

opruimen van de spullen uit mijn verleden

is loslaten van

wat er nog altijd is

de reden van mijn vertrek

hij kijkt me aan

vraagt hoe het gaat

of ik zin heb

om nog even bij hem langs te komen

in het nieuwe huis dat hij heeft gekocht

ik twijfel

omdat ik weet dat wat ooit was

nooit meer zal zijn

me besef dat ik

als ik terug ga naar hem

in zijn nieuwe leven

ik weleens

weer mezelf verliezen kan