pelgrimspad11

mistige gedachten

mijn gedachten

dwalen door de mist

van mijn hoofd

waarin ik het verleden

ontmoet

waar ik de dingen

die ik deed

ineens in een ander licht zie

waardoor ik besef

dat ik ergens

soms beter iets anders

had kunnen doen

dan ik heb gedaan

ik wil mijn tranen terug

nu de grens is getrokken

nu de woorden niet meer

worden gesproken

maar verzwegen

of veranderd in schreeuwen

besef ik me

dat al mijn tranen

die ik heb laten vallen

voor jou het niet waard waren

dat het beter is

dat ik ze terug krijg

om ze spenderen aan iemand

die het wel verdient

dat ik ze aan hem geef

als het niet goed gaat

dit huis is zelfs onbekend

gesloten deuren

de geur van de warmte

hangt nog ergens in de lucht

voel ik nog ergens

dat hij er zal zijn

zoek ik naar de vragen

die bij de antwoorden horen

hoe het kan nu jij voorgoed

bent weg gegaan

dat zelfs het huis

onbekend terrein

blijkt te zijn

ik kan geen afscheid nemen

er zijn geen woorden meer

om uit te spreken

geen gevoelens van liefde

om te delen

het is wat het was

en dat was goed

toch kan ik  geen afscheid nemen

bang voor de eenzaamheid

bang voor dat ik de verkeerde keuzes

heb gemaakt

blijf ik bij jou

om zo geen afscheid te hoeven nemen

 van voor altijd

als het licht komt

als langzaam

de nacht zijn

duisternis loslaat

als langzaam

er wat licht komt

aan de horizon

als ik dan besef

dat het licht mij weer

omarmen zal

ben ik weer gelukkig

met wie ik ben

niets raakt meer

terwijl ik loop

door de straten

van het verleden

met in mijn gedachten

dat niets meer is wat was

niet meer de personen

die ik kende

die niet meer zijn

wie ze waren

vraag ik me soms af

waarom niets meer

kan zijn zoals we dachten

dat het was

als ze even huilt

haar hand in de mijne

die voor mij zo vertrouwd is

de rimpels van de tijd

die ontstaan zijn

door het werken met

haar handen

kijkt ze me aan

zegt ze soms zomaar even

dat ze blij is dat ik bij haar ben

dat ze zich soms zo eenzaam voelt

omdat niemand nog leeft

die ze heeft gekend

soms als

soms als

ik even voor de hindernissen

van mijn leven sta

als ik sta te kijken

naar dat wat er is

wat niet kan zijn

vraag ik me soms af

waar het is gebleven

de tijd van toen

waarin ik dacht

dat ik nog een leven voor me had

terwijl ineens blijkt

dat de tijd als zand door mijn handen

verdwijnt

stilte van de tijd

de verloren klokken

van de tijd

die niet meer het ritme volgen

van wat ooit was

wat kon zijn

de verloren uren

die niet terug te draaien zijn

in de stilte van het besef

dat alles vergankelijk

blijkt te zijn

roofvogel van mijn hart

de angst

dat mijn hart

word gestolen

door jou

beschermd me in mijn angst

om jou toe te laten

totdat je als een roofvogel

die op zijn prooi duikt

ineens mijn hart inkruipt

om daar voor altijd

de liefste te zijn

de gevallen liefde van nu

er is geen tijd meer

om de liefde te helen

geen gevoelens meer

om de liefde te laten zijn

langzaam laat ik de liefde vallen

ga ik verder met mijn leven

waarin even geen plek

voor een liefde zal zijn

totdat mijn hart is genezen

van de pijn