huis1

ze is het leven moe

elke ochtend opstaan

hetzelfde ritueel

van aankleden

van eten

naar het werk

de eentonigheid van het leven

heeft haar in haar greep

ze begrijpt het leven niet meer

nu ze alleen maar werkt

nooit meer bij haar

geliefde kan zijn

gekozen masker

niet meer zichtbaar zijn

alles verstopt

achter het masker van

schone schijn

niet meer spreken

niets meer zeggen

beseffen dat de liefde

altijd zijn eigen weg gaat

als een boom die wortels heeft gezet

in het hart dat wacht

tot dat jij komen zal

hij wees de weg

gevangen

in zijn keten van verlangen

zocht hij mijn hart

om daar te gaan wonen

om er altijd te zijn

de angst in mijn ogen

dreef hem niet verder weg van mij

hij gaf me eenvoudig zijn hand

zei alleen maar

niet bang zijn

ik weet waar we heen gaan

om voor altijd samen te zijn

dansen door het leven

het hart dat raakt

de ogen die stralen

het leven

heeft me gevangen

voor altijd

verdreven zijn de donkere wolken

ik dans door het leven

omdat ik mezelf

weer eens echt heb ontmoet

in het mezelf zijn

ze waakt

de dagen gaan langzaam voorbij

ze zit bij hem die

niet meer verder kan

ze raakt zijn handen aan

kust hem zacht

streelt zijn vochtige haren

zegt dan geef maar op lief

ga maar

ik kan het aan

hij wijst me de weg

samen dwalen

door de wirwar van liefde

waar je elkaar

zo eenvoudig soms kwijtraakt

omdat je zomaar ergens

anders heen dwaalt

steeds weer teruggekomen

bij hem

die mij de weg wijst

naar zijn hart

waar ik thuis wil zijn

het leven is goed

de dag dat ik je verliezen moest

staat elke dag in mijn geheugen gegrift

het verdriet dat elke dag

mijn hart aanraakt

omdat ik je in gedachten

iets vraag

maakt dat ik besef

dat je er niet meer zal zijn

geen antwoorden meer kan krijgen

op de duizenden vragen die ik stel

het leven is goed genoeg

omdat je hoe dan ook

altijd bij mij bent

niets dat nog is

de schaamte voorbij

de trots voorbij

zit ze daar

met een bord

om haar nek

te vragen om wat geld

omdat ze anders niet leven kan

het leven was hard voor haar

alles verloren wat ze ooit bezat

zit ze haar dagen

in eenzaamheid uit

op de trap van de kerk

met de vraag

om wat menselijkheid

de klok staat voor altijd stil

het vinden van jou

in mijn huis

zonder dat je er nog bent

maakt dat op die dag

mijn hele wereld stil bleef staan

terwijl de rest maar door raast

zit ik gevangen in onbegrip

in de woede van het verlies

met de grote vraag

of mijn klok zonder jou

nog wel verder kan gaan

omdat ik je nu al mis

koester mijn innerlijk kind

het voelt alsof ik hem soms vergeet

mijn kind dat in mijn zit

dat soms vecht

tegen het onrecht

hem ooit aangedaan

dat vecht om er te mogen zijn

zodat ik soms zomaar

ineens weer bij hem ben

hem weer even omarm

en koester

omdat ik weet dat daar

mijn liefde zit

terug naar toen

verloren in de tijd

het spel dat altijd is gespeeld

en dromen die niet uitkwamen

die nooit waar zijn geweest

verloren van de onschuld

door  de wereld

die ik niet begreep

zit ik soms verscholen

in de tijd van toen

om even weer alles te vergeten

wat ik weet

weggegooid verlangen

gevangen beelden

van het moment

waarin de wereld

zijn ware ik laat zien

gevangen verlangens

van het moment

gevangen in de tijd

waarin de dromen

verdwenen

door de harde werkelijkheid

het feest van het verleden

de flessen zijn leeg

de glazen gebroken

de tijd is voorbij gegaan

zonder het te weten

zonder het te beseffen

ging het leven zijn eigen weg

waarop aan het einde

het feest van het vergeten

gegeven werd