groenehartpad7

zoek me waar het licht uit is

dwaal ik in het licht

dwaal ik in de dagen van de tijd

dwaal ik door de zon die schijnt

kijk daar maar niet

als je me zoekt

kijk daar waar

de zon niet meer is

zoek daar waar het licht uit is

daar zal ik zijn

omdat ik jou

elke dag missen zal

ik ben gevallen voor je ogen

al ben je verdwenen

met de liefde die verdween

al ben je niet meer hier bij mij

in mijn gedachten

denk ik nog vaak aan jou

vraag ik me af

waar je bent

hoe je leven is

als ik alleen nog maar

 van  de blik in jouwogen

die vol liefde naar mij keken

weet

het is geen dag van vandaag

blijf je vandaag bij me

zoals je gisteren ook deed

kom je bij mij

in mijn dromen

zonder te vragen

of ik er zal zijn

ben je er

als ik even niet

hier ben

kan ik je omarmen

als de nacht in de ochtend overgaat

zodat ik weet

dat je blijft

kom nog even bij mij liggen

ik hou je nog even vast

zomaar in de laatste minuten

van ons samen

de tijd die we samen hadden

is veranderd

in de stilte van het zwijgen

niet meer te praten

over het leven wat er is

kom nog even bij mij liggen

om jou nog even vast te houden

om je daarna te laten gaan

de tijd kan niet stil blijven staan

vervlogen dromen

die met de tijd

hun eigen weg gingen

waar geen tranen vielen

waar geen dagen

veranderden in de nachten

van vergeten

alles ging zo zijn weg

in de tijd

totdat je ziet

dat jouw leven vol was

als je terugkijkt

op wie je was

op wie je bent

ik ben mezelf verloren

verlangen

naar jou

die niet meer kan zijn

de avonden die

hun dagen verliezen

geen dromen meer

die ik horen kan

verdrongen

gedachten

dat jij en ik ooit weer samen zijn

verdreven wonderen

die niet meer maken

dat jij en ik

samen kwamen

als ik het kon laten regenen

de dag

verdwijnt voor altijd

nu jij niet meer bij mij kan zijn

nu de nacht jou heeft ontvangen

met open armen

in de keuze die je hebt gemaakt

geen woorden

die ik nog kon zeggen

geen knuffels die jou hier konden houden

de keus die je hebt gemaakt

maakt dat ik het kon laten regenen

omdat mijn tranen

bevroren blijken in mijn hart

zodat ze mijn ogen niet meer kunnen raken

spiegelen in jouw liefde

geen woorden

meer te zeggen

geen dagen meer

om te praten

stom en stil zwijgen

omdat de liefde

tussen ons zo groot is

dat we niets meer kunnen zeggen

omdat we in elkaars ogen

de liefde zien

die we niet kunnen bevatten

dat dat nog voor iemand kan bestaan

loslaten van wat was

langzaam drijft ze weg in de mist

kleine tekenen van niets meer weten

kleine momenten

van dat ze zegt

dat weet ik niet meer

langzaam komt het besef

dat ze verdwijnt in de mist

bij haar zelf

waardoor ze met tranen in haar ogen zegt

ik ben zo bang

dat ik jou straks

als mijn zoon

niet meer herken

gesproken ogen van de tijd

ontmoeting

in de tijden van toen

gevraagde verlangens

die niet bleven bestaan

langzaam beseffen

dat het verlies

al geschreven stond

in de ogen van de tijd

die al zeiden

dat het tijdelijk zou zijn