turijn2

tedere glimlach

vroege ochtend

ik ga langzaam

naar mijn werk

nog even kijk ik naar ons balkon

waar jij de was hebt opgehangen

ik krijg een tedere glimlach

omdat die zo wij zijn

jij vol kleur van buiten

soms wat somber van binnen

ik vaak donker van buiten

maar te kleurrijk van binnen

waardoor ik besef

dat wij samen

het beste stel zijn dat er bestaat

de andere kant van de zon

de schaduw

die mij steeds volgen zal

maakt dat ik

nooit alleen zal zijn

als ik in je ogen kijk

zie ik de glinstering

van de liefde

die jij alleen

maar aan mij geeft

als je weg gaat

geen tranen meer

te vaak al afscheid moet nemen

van jou en mij

omdat je gaat

om weer terug te komen

bij mij

zachte woorden

van pas op jezelf lief

omdat ik nog niet

zonder jou

verder in het leven kan

ik heb je niet gekend

onbedoeld

te vroeg gegaan

het loslaten van jou

omdat het echt niet gaat

niet aan kunnen raken

niet kunnen zeggen

dat je altijd

in mijn  hart zal wonen

gewoon laten gaan

in de stilte van de nacht

omdat jij niet bij

ons mocht zijn

acrobaten in mijn hart

de liefde

die vecht om jou toe te laten

je in mijn hart te sluiten

zorgt ervoor

dat ik als een acrobaat

van alles bedenk

met vreemde capriolen

om vooral

niet jou toe te laten

omdat ik gewoon

heel erg bang ben

dat je weer weg zult gaan

de leegte die jij achterliet

de kamers zijn leeg

langzaam door de gedragen tijd

heb ik steeds meer

jouw spullen weg gebracht

om langzaam te wennen

dat je nooit meer bij mij zal zijn

steeds een klein stukje van jou

laten gaan

in mijn hart omdat

ik weet dat jij

nooit meer terug naar mij zal gaan

achter gebleven met een gebroken hart

los laten

van wat niet meer is

zonder woorden

te zeggen

gegaan

weten dat jij het niet zult begrijpen

wat ik ook zal zeggen

waarom ik ga

wetende dat jij met modder zal gaan gooien

om mijn hart zwart te maken

terwijl ik

enkel en alleen

uit liefde

bij jou ben weggegaan

ons huis zal nooit meer ons thuis zijn

lege ruimtes

in mijn hart

tranen die onzichtbaar

blijven stromen

als een waterval van

nooit verwerkte tranen

om jouw heen gaan

als ik de sleutel in het slot steek

hoop ik

tegen beter weten in

dat jij toch er nog steeds bent

dat je er gewoon zal zijn

spiegelbeeld van heel even

gevangen

spiegelbeeld

van een leven

dat onbewaakt

verscheen

zonder dat ik het

zag aankomen

zomaar ineens

zie ik wat ik zien moest

de dromen van deze dag

werden waar

door de spiegeling

van jou en mij

veilig omarmt

de donkere dagen

die me soms aanraken

zonder dat ik er om vraag

die me dan doen beseffen

dat ik zoveel heb

om voor te vechten

om van te genieten

de altijd trouwe vrienden

die hun armen strekken

om zo als een trouwe hond

over mij te waken

waardoor ik

er altijd wil zijn