achter7

Hoe het begon 7

De zesde bundel was weer een bundel die verzamelde werk had, dit om zo toch ook de flarden algemeen te laten zijn.

De voorkant is een foto die ik gemaakt heb in Alphen aan den Rijn, hij blijkt van dezelfde kunstenaar te zijn waarvan ook zijn kunstwerk staat op Balanceren in het leven.

Deze bundel, kreeg de titel dans van even, dit omdat ik steeds in deze bundel terug wilde wijzen op dat je in het leven moet dansen, soms in tijden van verdriet maar ook in vreugde.

Het foto flarderen vond ik nog steeds leuk dus ook deze bundel kreeg een aantal foto’s een heel gedeelte aan het einde, dit om ook de flarden zonder foto een kans te geven om te bestaan.

Intussen was ik gevraagd om op een symposium mijn flarden te komen voordragen, dit was een symposium over borstkanker. Ik had intensief contact van te voren met de organisatie en op een zaterdag middag ben ik naar Amersfoort gereisd om daar mijn speciaal voor deze gelegenheid geschreven flarden voor te dragen.

De vrouwen waren enthousiast over de flarden, ik ontdekte echter dat dit niet mijn ding is, ik heb geen goede stem om de flarden de intentie te geven die ze nodig hebben omdat ik toch wel snel praat en dus net soms niet de juiste toon zet. Dit was een mooie ervaring, maar inmiddels wist ik wel beter, dit moet ik niet willen en doen. Ik moet de flarden de flarden laten zijn en de mensen ze laten lezen zoals ze ze moeten lezen. Niets meer en niets minder.

Het gevaar is ook dat als je ze als schrijver voordraagt, dat je jouw gevoel en gedachten er in legt, terwijl juist de kracht van mijn flarden moet zijn dat deze flarden voor zich spreken en dat ze jou vertellen wat jij er in wilt lezen of voelen.

Deze bundel heeft erg lang bij de corrector gelegen, die dit keer met wat persoonlijke problemen worstelde, niet de rust kon vinden om echt goed te kijken en ze te bezien.

waarom verdronk ik in je ogen

een lied hoorde ik

ergens in een voorstelling

ik dacht nog

dat is toch raar

wat er gezongen werd

over de liefde

met het verschil van dertig jaar

terwijl ik dat lied

diep in mijn hart hoor zingen

sta jij daar

zomaar ineens in mijn leven

het verschil van bijna dertig jaar

terwijl ik je aankijk

langzaam verdrink in je ogen

van het moment

diep geraakt ben

dat ik bijna de hele week

zing

besef ik dat het toch zo verdomt lastig vind

omdat jij mij

zo in verwarring brengt

nu we niet meer praten

zwijgend staan we naast elkaar

in de stad van de liefde

we kijken naar alles

wat de moeite waard is

om te zien

alleen raken

we niet meer elkaar

met onze ogen aan

de woorden die

vroeger zo gemakkelijk kwamen

stoppen nu bij het

verlaten van mijn mond

praten over wat was

is wat we doen

niet wat is

zwijgend gaan we verder

op de weg

naar de einde

van ons samen zijn

die zo oneindig

ver weg leek

je pakt je jas weer

samen na lange tijd

de storm loeit

diep van binnen in mij

verlangen dat roept

om weer samen te gaan

na tien jaar niet meer

bij elkaar

ineens zomaar samen

in mijn kamer

ik kijk in jouw ogen

zie de lach die ik altijd zag

je praat

verteld over het leven

dat je hebt

dat je ergens mij mist

ik weet het dat het ook voor mij zo is

dan pak je je jas

om te gaan

ik kijk je aan

en weet het is beter

dat het zo blijft als het is

omdat we niet voor niets

uit elkaar

zijn gegaan

omdat hij gaat

stille tranen

van ongeloof

hij staat klaar om nog

één keer om te kijken

ik zie hem na

door mijn met

tranen vermengde zicht

langzaam draait hij zich om

om zijn eigen weg weer te gaan

dat joch

dat zolang in mijn hart woonde

voordat hij en ik besloten

dat het beter was

om elk weer ons

eigen weg te gaan