bloem2

Spoor van bloemen

de sterren die
er altijd zijn
die mijn hart
aanraken in de nacht
omdat ik even
in gedachten
jou dan raken mag
stille getuigen
van mijn liefde
de bloemen
die ik telkens weer
bracht
om zo te weten
dat jij en ik
ooit samen
waren

kleine stapjes naar de grote ster

kleine stapjes maken
om zo langzaam
bij de grote ster te geraken
teder haast
de weg volgen
met mijn ogen
daar waar de kleine ster
de grote raakt
om zo te laten rusten
wat ooit
voor ons
zo dierbaar was

ongebonden

de eenvoud
van het zijn
het verwarren van
de dagen
met de nachten
het vinden
van de rust
in de ongebondenheid
die me raakt
stil kijken
zonder me af te vragen
waarom het zo is
als het is
het zo gaat
zoals het gaat
omdat waar ik ook
zal zijn
jouw bloemen van liefde
met mij meegaan

gevangen tranen van het strand

zachtjes met mijn hand
door het zand woelen
het aanraken van
de verloren tranen
die ik al heb gehuild
in de dagen dat ik wist
dat jij moest gaan
verstilde momenten
van het verbonden zijn
aanraken van de
verloren schatten
op het strand
die me zo de aarde laten voelen
dat ik er nog ben
zonder jou
de weg verder moet gaan
een klein eerbetoon
aan jou gemaakt
met de
gevangen tranen
van het strand
die ik
in die dagen
vond

de rode draad in mijn leven

mijn kindertijd
gevangen in een
rood eendje
waarin ik nog
gewoon zijn kon
die ik mocht zijn
de ontdekkingen
in de puberteit
waarin ik soms
tegen mijn zin
de dingen deed
die ik niet wilde
de dagen dat ik
mezelf
uit een knoop moest
ontwarren
omdat het zo
ingewikkeld was allemaal
de toppen en de dalen
die ik genomen heb
om uiteindelijk
vol tevredenheid
terug te kunnen kijken
op wat ik nu ben
op dit moment
halverwege de rode draad
in mijn leven

jij liet mijn leven weer opbloeien

eenzame uren
van de tijd waarin ik en jij
nog geen wij waren
gevangen door
een ontmoeting in de tijd
het gevoel van eerder
langzaam verdroogt
tot een voedselbodem
waarin wij
met elkaar verbonden
de mooiste bloemen
konden laten
bloeien
als uiting van
onze liefde
van altijd

stille draden

draden gespannen
om de kern
van het geluk te dragen
langzaam laten verwaaien
door de wind
waarin het gevoel
van liefde
mij met
jou verbindt
achterlaten
van ons wij
gevangen in mijn ik
voel ik het geluk langzaam
weer in mijn
hart ontwaken

gesponnen verleden

gevangen symbolen
van het verleden
dat zich weerspiegelt
in het glas dat
even niet zijn
helderheid
laat doorschijnen
het verleden
als een
pluis in de wind
de vergankelijkheid
weergegeven
bij het verliezen
van een onbekende vriend

verdwenen spoor

de stappen van mijn leven
die ik heb genomen
gezien door de
mensen om mij heen
verloren banden
met de achtergebleven
vrienden
omdat juist
mijn spoor
in het
heden
verdween

verborgen wereld

gevangen woorden
als breekbaar glas
zomaar neergelegd
nadat ze zijn gezien
woorden die
mensen raakten
de tranen die
de aarde verbonden
met die er niet
meer was