serie3

aan de achterkant van de schaduw

het verlaten
van de zon
om even in de schaduw
van het leven
te zijn
even geen mensen
die me raken
even gewoon
totaal eenzaam zijn
om daarna
de zon weer
te omarmen
de mensen weer
te laten komen
me weer laten raken
om zo aan de achterkant
van de schaduw
mezelf weer
tegen te komen

het is genoeg geweest

het leven heb ik lief gehad
ik heb elke seconde
dat ik leefde
de adem geproefd
ik heb gepakt wat mij
toekwam
van de donkere nachten
heb ik de lichtpuntjes gezocht
aangestoken zodat er licht was
ik heb gevochten voor mijn eigen geluk
voor het geluk van mijn kinderen
het was goed
nu is het genoeg geweest
nu de ziekte die niet meer te genezen is
mij heeft aangeraakt
is het klaar
ik sluit mijn ogen
ik sluit mijn mond
wil niets meer tot me nemen
omdat ik het
gewoon genoeg
vind geweest
wat leven was.

( spec voor Fenny)

verdwaald in de catacomben van mijn hart
zoekende naar mijn gevoel
dat overspoeld door
onmacht
zijn weg niet kan vinden
proberen om de onmacht
een uitweg te geven
om te weten wat
ik nu werkelijk
voor jou voel
verdwaald
in de catacomben van mijn hart
weet ik niet meer
waar ik
jou vinden kan
om weer te weten
waarom ik
juist voor
jou ben gegaan

en dan kijk ik in de spiegel

in de ochtend
als ik in de spiegel kijk
zie ik een totaal
ander persoon
dan die ik
in de avond
voor het slapen gaan
zag
ik zoek nog even
grondig in
mijn toilettas
naar het gezicht
dat ik gisteren zo
geweldig vond
totdat ik besef
dat de nacht
mijn gezicht
van een lach
voorzag

samengeknepen lippen
afscheid genomen
omdat het tijd was
om te gaan
stil gekeken naar haar ogen
die ze niet meer open deed
stille gedachten
die ze in zichzelf
laat malen
langzaam
laat ze het leven gaan
haar keus niet meer
te willen eten of te drinken
word door haar doorgezet
ze weigert haar mond te openen
om te drinken
het watje met het vocht
word door haar lippen
dicht te knijpen
een verloren handeling
ze wil niet meer
haar leven is klaar
ze ademt rustig
naar het einde
van haar dagen
om zo naar
daar te gaan

schuilen in jouw jas

de koude nacht
haalt me in
ik weet niet meer
waar ik schuilen kan
tegen de weergoden in
dan zie ik je daar staan
met je jas van metaal
ik kruip onder je jas
zodat ik geen last meer heb
van de regen en van de kou
ik ga slapen
in mijn dromen
waarin ik
verlang naar jouw jas
waarin ik
altijd schuilen
mag

het orkest stopt

vergeet de fanfare
vergeet de muziek
laat het orkest stoppen
met spelen
verniel alles maar
wat muziek maken kan
ik vertrek voor altijd
naar daar waar
ik de muziek
die in mezelf speelt
horen kan

waarom verdronk ik in je ogen

een lied hoorde ik
ergens in een voorstelling
ik dacht nog
dat is toch raar
wat er gezongen werd
over de liefde
met het verschil van dertig jaar
terwijl ik dat lied
diep in mijn hart hoor zingen
sta jij daar
zomaar ineens in mijn leven
het verschil van bijna dertig jaar
terwijl ik je aankijk
langzaam verdrink in je ogen
van het moment
diep geraakt ben
dat ik bijna de hele week
zing
besef ik dat het toch zo verdomt lastig vind
omdat jij mij
zo in verwarring brengt

nu we niet meer praten

zwijgend staan we naast elkaar
in de stad van de liefde
we kijken naar alles
wat de moeite waard is
om te zien
alleen raken
we niet meer elkaar
met onze ogen aan
de woorden die
vroeger zo gemakkelijk kwamen
stoppen nu bij het
verlaten van mijn mond
praten over wat was
is wat we doen
niet wat is
zwijgend gaan we verder
op de weg
naar de einde
van ons samen zijn
die zo oneindig
ver weg leek

je pakt je jas weer

samen na lange tijd
de storm loeit
diep van binnen in mij
verlangen dat roept
om weer samen te gaan
na tien jaar niet meer
bij elkaar
ineens zomaar samen
in mijn kamer
ik kijk in jouw ogen
zie de lach die ik altijd zag
je praat
verteld over het leven
dat je hebt
dat je ergens mij mist
ik weet het dat het ook voor mij zo is
dan pak je je jas
om te gaan
ik kijk je aan
en weet het is beter
dat het zo blijft als het is
omdat we niet voor niets
uit elkaar
zijn gegaan

omdat hij gaat

stille tranen
van ongeloof
hij staat klaar om nog
één keer om te kijken
ik zie hem na
door mijn met
tranen vermengde zicht
langzaam draait hij zich om
om zijn eigen weg weer te gaan
dat joch
dat zolang in mijn hart woonde
voordat hij en ik besloten
dat het beter was
om elk weer ons
eigen weg te gaan

gevangen in nevels

stilstaande beelden
het verleden dat verstopt zit
ergens waar ik het net niet
aanraken kan
stil staren naar daar waar jij
jezelf verborg
om voor niemand
ooit meer
zichtbaar te zijn

soms denk ik

dat het soms anders moet gaan
soms zomaar denk ik even
aan je stem
je lach
je ogen
dan denk ik
dat het misschien anders had kunnen gaan
soms zomaar
ineens besef ik
dat het goed is zoals het was
dat het goed is zoals het
is

bewaar mijn liefde voor morgen

bewaar mijn liefde
voor morgen liefste
zodat je altijd weet
dat er nog liefde is
als ik er niet meer kan zijn
bewaar mijn liefde
voor morgen
zodat ook morgen
ik nog steeds
van je houden kan

zo stil

terug in het toen
waarin wij samen
nog steeds spraken
over de toekomst van nu
waarin wij zeiden
dat later als we groot zijn
gaan we samen op weg naar
het nu
ik kijk nu terug
met de tranen van verleden
in mijn gedachten
toen jij moest gaan
het is zo stil
nu ik niet meer
hardop je stem kan horen
die langzaam vervaagd
omdat ik vergeten ben
hoe jouw stem
zo vaak tegen mij zei
dat ik je
alles ben

tweespalt

gevangen in het gevoel
van jou en mij
wat aan mij trekt
het verlangen naar
dat wat ik niet meer heb
samen met jou
wil ik alles
maar dat alles
kan ik nog niet pakken
laat me daarom
onze wereld delen
me daarnaast
ons eigen deel
waarin we samen
toch onszelf
mogen zijn

en ik durf je te laten gaan

even nog je mond aanraken
heel even nog strelen door je haar
dan je ogen sluiten
even nog je vastpakken
daar waar het nog kan
stil strelen nog
je magere handen
even nog een keer
je adem horen
dan zeggen het is goed
je mag gaan
omdat ik het leven
zonder jou
hoe dan ook
in moet

schim uit het verleden

het verleden
rust soms beter
als het heden even weer
het verleden ontmoet
even weer in de ruimte
van toen
even weer de stem
horen van wat was
even weer zien
dat de tijd stil stond
in het heden
van toen
omdat ik
gewoon
door was gegroeid

wij samen

stil verlangen
naar meer
samen stralen van
het geluk
kijkend naar
dat wat er nu is
geraakt in het verlangen
naar meer
raak ik teer je hand aan
fluister ik heel stil
ik hou van je
als jij dat
met mij aankan
dan gaan we samen
naar nog meer

omdat jij niet meer jij was

het verlangen
naar wat ooit jij was
bleef maar groeien
in mijn besef van waar ben je nu
de woorden ooit gesproken
dat jij de man voor mij zou zijn
voor een heel leven
terug in het nu
het verlangen bleef zoeken
naar het antwoord waarom
totdat ik gevangen
in een vlaag van verbijstering
je weer opzocht
met je sprak
je ineens zag
zoals ik je nooit had gezien
ineens was je niet meer
de man die mijn dromen vulde
je was de man
die niet meer was
waarvan ik ooit dacht
dat hij de ware was

je liet me achter met niets te verliezen

ogen gesloten
intens binnenin me opgesloten
het verdriet
dat nog steeds niet zijn plek
kan vinden
vechten tegen het gemis
dat zich niet meer kan vullen
het leven ademt zijn eigen ritme
waarin ik niet meer
de dans van het leven kan vinden
achter gebleven zonder
dat ik nog iets kan verliezen
nu jij er niet meer bent
geen licht dat mij aanraken kan
totdat ik ineens
gevangen door de engel
die jij mij vanaf de hemel zond
om me het afgesproken teken te geven
om zo weer te kunnen ademen
in het heden

waak over mij

bang in de nacht
staren naar dat waar ik zo bang voor ben
niets kunnen doen
alleen maar afwachten wat er komen gaat
niets zeggen
omdat zwijgen mij meer horen laat
gevangen in het net
waar geen ontsnappen uit is van het gemis
vraag ik aan de engel
over mij te waken
zodat ik weet
dat er iemand is
die waakt vannacht

even weer je adem voelen

verloren in het nu
zoek ik soms je
zomaar weer even op
raak ik weer even
je lichaam aan
voel ik me
weer even
thuis gekomen
als ik je aanraak
even weer je adem voelen
om te weten
dat ik je los laat
om zo mijn eigen weg te gaan
waarin jij zo af en toe
weer even
bij mij komt staan

en soms kom je terug

stille momenten
waarin ik naar je verlang
waar ik in gedachten
soms nog zomaar
je lichaam streel
even ben je dan terug
in mijn gedachten
waar ik je liever
niet meer wil
toch kom je steeds terug
bij mij
alsof we samen
nog iets hebben te vereffenen
alsof we nog niet
klaar met
elkaar zijn