Florence 2

 onschuldig tafereel

tranen in mijn ogen

door het zien van zo iets kleins

zo iets teers

dat mij dan meer raken kan

dan de grote meesters

die zo bekend zijn

juist door de eenvoud

van de tekens

de simpele dingen die er zijn

maakt dat ik juist daardoor

weer extra geraakt

kan zijn

ze verdween

haar ogen

staren naar dat wat niet meer

van hier is

ze staat te kijken

maar begrijpt niet

waar ze is

ze dwaalt door haar gedachten

naar de tijd die er niet meer is

maar voor haar wekelijkheid is geworden

mijn uitgestrekte hand

kan ze helaas niet pakken

omdat de mist haar meer gevangen heeft

dan ze zelf beseffen kan

hoe dan..

mijn oma fit voor het leven

ging eindelijk kijken

bij de plek waar

de as van haar man

was neergezet

terwijl ze liep te dwalen

door de vele gangpaden

zag ze ineens meters hoog

de plek waar ze moest zijn

ze pakte de huishoudtrap

terwijl ze naar boven ging

riep ze dat je bij Hem wil zijn

begrijp ik wel

maar overdrijven is ook een kunst

om zo ver van mij

weg te willen zijn

de gesprekken die ik met je heb

lange ritten in de nacht

als ik weer terug kom

van een klus

waarbij ik mijn verhaal

wil vertellen aan jou

die niet meer bij mij is

hele verhalen vertel ik jou dan

vraag je soms om raad

dan hoor ik je vaak zeggen

stel je niet zo aan

zo erg kan het ook weer niet zijn

dan zucht ik wat

en zeg je hebt gelijk dat weet ik wel

maar ik wil gewoon

even heel klein mogen zijn

dansen op mijn hart

lichte stap

langzaam

het ritme volgen

van de slagen van mijn hart

tedere handen

die mijn hart strelend  raken

alsof je danst op mijn hart

alsof je de liefde die je me geeft

niet genoeg is

om te laten weten

dat jij echt voor mij  kiezen zal

de stilte van in het niets

thuiskomen

in het huis

waar altijd wij waren

waar we samen praten

tot diep in de nacht

waar we wisten

als we thuis kwamen

er altijd nog een ander  thuis was

in het hart dat daar wacht

thuiskomen in het huis

waar dat andere thuis niet meer is

omdat het is gegaan met de wind

naar daar waar

de rust in mij

geen rust meer vind

door het gemis

als je slaapt

soms als ik ontwaak

in de nacht

ik even naar je kijk

word ik zo blij dat ik jou heb gevonden

in de wirwar van emoties

waarin ik mezelf soms verlies

dat je er was

dat je kwam

en vooral dat je bleef

omdat je bij mij wilde zijn

gewoon omdat we samen

gelukkig zijn

verloren in zijn angsten

onze zoon

verloren in zijn angsten

over of hij het wel goed heeft gedaan

zijn vragen of hij het nog beter

had kunnen doen in de relatie

die over is gegaan

de gedachten maken hem gek

hij wil het opnieuw proberen met haar

waar hij dacht dat zij ware zou zijn

bleek de liefde niet de ware

maar een gevecht te zijn

doordat het niet in

evenwicht kon blijven

geen recht had van bestaan

wat hij nog niet

accepteren kan

de zon ving jouw gezicht

de oplichtende ogen

die mij zagen

die naar mij keken

met de blik van daar ben je dan eindelijk

de onuitgesproken woorden

die we van elkaar kenden

zonder dat we elkaars taal spraken

gaven ons de liefde die we

nog steeds zochten

totdat de zon jouw gezicht

ving om je zo aan mij te laten zien

dat ik het ben die

jij wil

er is geen morgen

nog één keer zeggen

dat ik van je hou

nog één keer horen

dat jij bij mij zal zijn

als ik afscheid neem voor altijd

want na vandaag

zal er geen morgen meer zijn

dan zal ik zijn vertrokken

naar daar waar ik

op jou wachten zal

totdat je weer bij mij  bent