Florence 2
onschuldig tafereel
tranen in mijn ogen
door het zien van zo iets kleins
zo iets teers
dat mij dan meer raken kan
dan de grote meesters
die zo bekend zijn
juist door de eenvoud
van de tekens
de simpele dingen die er zijn
maakt dat ik juist daardoor
weer extra geraakt
kan zijn
ze verdween
haar ogen
staren naar dat wat niet meer
van hier is
ze staat te kijken
maar begrijpt niet
waar ze is
ze dwaalt door haar gedachten
naar de tijd die er niet meer is
maar voor haar wekelijkheid is geworden
mijn uitgestrekte hand
kan ze helaas niet pakken
omdat de mist haar meer gevangen heeft
dan ze zelf beseffen kan
hoe dan..
mijn oma fit voor het leven
ging eindelijk kijken
bij de plek waar
de as van haar man
was neergezet
terwijl ze liep te dwalen
door de vele gangpaden
zag ze ineens meters hoog
de plek waar ze moest zijn
ze pakte de huishoudtrap
terwijl ze naar boven ging
riep ze dat je bij Hem wil zijn
begrijp ik wel
maar overdrijven is ook een kunst
om zo ver van mij
weg te willen zijn
de gesprekken die ik met je heb
lange ritten in de nacht
als ik weer terug kom
van een klus
waarbij ik mijn verhaal
wil vertellen aan jou
die niet meer bij mij is
hele verhalen vertel ik jou dan
vraag je soms om raad
dan hoor ik je vaak zeggen
stel je niet zo aan
zo erg kan het ook weer niet zijn
dan zucht ik wat
en zeg je hebt gelijk dat weet ik wel
maar ik wil gewoon
even heel klein mogen zijn
dansen op mijn hart
lichte stap
langzaam
het ritme volgen
van de slagen van mijn hart
tedere handen
die mijn hart strelend raken
alsof je danst op mijn hart
alsof je de liefde die je me geeft
niet genoeg is
om te laten weten
dat jij echt voor mij kiezen zal
de stilte van in het niets
thuiskomen
in het huis
waar altijd wij waren
waar we samen praten
tot diep in de nacht
waar we wisten
als we thuis kwamen
er altijd nog een ander thuis was
in het hart dat daar wacht
thuiskomen in het huis
waar dat andere thuis niet meer is
omdat het is gegaan met de wind
naar daar waar
de rust in mij
geen rust meer vind
door het gemis
als je slaapt
soms als ik ontwaak
in de nacht
ik even naar je kijk
word ik zo blij dat ik jou heb gevonden
in de wirwar van emoties
waarin ik mezelf soms verlies
dat je er was
dat je kwam
en vooral dat je bleef
omdat je bij mij wilde zijn
gewoon omdat we samen
gelukkig zijn
verloren in zijn angsten
onze zoon
verloren in zijn angsten
over of hij het wel goed heeft gedaan
zijn vragen of hij het nog beter
had kunnen doen in de relatie
die over is gegaan
de gedachten maken hem gek
hij wil het opnieuw proberen met haar
waar hij dacht dat zij ware zou zijn
bleek de liefde niet de ware
maar een gevecht te zijn
doordat het niet in
evenwicht kon blijven
geen recht had van bestaan
wat hij nog niet
accepteren kan
de zon ving jouw gezicht
de oplichtende ogen
die mij zagen
die naar mij keken
met de blik van daar ben je dan eindelijk
de onuitgesproken woorden
die we van elkaar kenden
zonder dat we elkaars taal spraken
gaven ons de liefde die we
nog steeds zochten
totdat de zon jouw gezicht
ving om je zo aan mij te laten zien
dat ik het ben die
jij wil
er is geen morgen
nog één keer zeggen
dat ik van je hou
nog één keer horen
dat jij bij mij zal zijn
als ik afscheid neem voor altijd
want na vandaag
zal er geen morgen meer zijn
dan zal ik zijn vertrokken
naar daar waar ik
op jou wachten zal
totdat je weer bij mij bent
Hits: 17