Florence 4

ik buig mijn hoofd

voorzichtig

benader ik haar

die zo broos is

dat het aanraken voelt als porselein

heel langzaam leg ik mijn hand

op haar lippen

raak even nog haar

adem aan

dan buig ik mijn hoofd

om voor haar te buigen

omdat zij meer dan een moeder

was voor mij

als ze haar laatste

adem laat gaan

spiegelingen van het verleden

soms zomaar

zie ik mezelf terug

in de ogen van de anderen die ik ken

zie ik ineens

mezelf ontstaan

in wie ik niet was

raak ik het verleden

met mijn ogen aan

die weerspiegeld

in de ogen van mijn verleden

geschreven staan

verloren sleutels

de vele sleutels

die hij had

die hij had gebruikt

om zijn verleden te verbergen

achter ondoordringbare muren

van verzet

blijken ineens te zijn gevonden

in de tijd waarin hij langzaam

uit het hier en nu verdwijnt

terug naar zijn

kindertijd

sterker dan ooit

recht op staan

kijken naar de grootste uitdaging

in mijn leven

het laten gaan van het verleden

het omarmen van de toekomst

de springplank

naar het nieuwe geluk

waar ik zo naar verlang

verlamt door angst

durf ik het oude nog niet te laten gaan

omdat ik besef

dat ik nog niet

zonder jou verder kan

en ik aai de hond

sinds de deur naar een liefde

is afgesloten

gaat het erg goed in mijn leven

enkel dat moment

om 0.00 op het oudejaar

zit ik te kijken

hoe iedereen zijn lief

in zijn armen neemt

ik zit te kijken

in deze meest eenzame minuten

van mijn leven

terwijl ik de hond maar aai

om zo toch iemand ook

aandacht en een goed begin

 van het nieuwe  jaar

te geven

laat hij waken

de rust

teruggekeerd in de wereld

waarin ik me soms verdwaald voel

door de vele dingen

die me raken

die ik niet begrijpen kan

verloren in de gedachten

aan wat er komen kan

zoek ik soms de rust

waar het alleen heel rustig kan zijn

bij hem die ik vraag

over mij te waken

om zo niet zo rusteloos te zijn

zweven in het luchtledige

heel langzaam dalen

in de ruimte

van het de stilte

in mijn hoofd

langzaam

alle gedachten laten dalen

met de stilte van de tijd

zonder me af te vragen

waarom het is

dat het daar valt

het valt waar het is

ze heeft het al niet meer door

arm in arm lopen we door haar straat

ze wil zo graag buiten zijn

lekker lopen in buitenlucht

we wandelen langs het beeld

dat ze zo mooi vind

ze kijkt zegt mooi he dit is nieuw

ik zeg niets

ze beseft al niet meer

dat we haar straat al 10 keer

op en neer zijn gelopen

terwijl ze het steeds weer

opnieuw beleeft

ze vraag om wat rust

de gedachten die dagelijks door haar hoofd

malen over hoe het met haar

kinderen gaat

die ze al jaren niet meer heeft gesproken

heeft gezien

de nachten

waarin ze soms schreeuwend van angst

badend in het zweet ontwaakt

omdat ze bang is dat haar kinderen

niet meer in leven zijn

maakt haar dagelijks tocht

naar daar waar ze rust hoopt te vinden

begrijpelijk om dat ze daar

de rust hoopt te vinden

voor haar angsten

die er elke keer weer zijn

zomaar in mijn leven gekomen

in de vreemde stad

waarin mijn dromen

leken te verdwijnen

omdat ik er niet kon vinden

wat ik niet zocht

totdat ik gevangen door jouw ogen

ineens de stad anders zag

omdat jij bleek te wonen

daar waar  ik  mijn hart

verloren was

de tijd geeft zijn schaduw weer

samen staren

naar de uren

die langzaam voorbij tikken

de tijd die gevangen

in de schaduw van

wie we zijn

verbonden

door de eenvoud

van de vriendschap

die er altijd zal zijn