Istanbul2

achteraf begreep ik je woorden

vertrokken mond

van woede

omdat ik weer niet

jou kon bereiken

met mijn hart

proberen te zeggen

dat ik jou niet verliezen wil

dat het zo niet langer gaat

je voor mij een vreemde 

blijkt te worden

die ik niet meer ken

dan zeg jij de woorden

dat ik met je mee gegaan was

ik je had begrepen

nu niet zo boos had hoeven te zijn

omdat blijkt

dat mijn blik naar jou

veranderd blijkt te zijn


ik bewaar mijn tien

toen ik verging van de pijn

die mijn lichaam deed

vroeg men mij welk cijfer ik zou geven

ik zei heel zacht een negen

men sprak vol bewondering

omdat het dapper was

om deze pijn

een negen te geven

terwijl het eigenlijk 

een tien was

ik zweeg

ik wilde mijn tien bewaren

voor de pijn

die alles zou overstijgen

zodat ik 

nog iets had

voor als het 

pijnlijker zou zijn


en ik buig

woorden stormen

in mijn hoofd

opgeslagen

ze zoeken een uitweg

naar waar ze heen moeten

ik hoor ze van alles zeggen

ik zoek naar de uitgang

uit de storm uit mijn hoofd

onbereikbaar ver

lijkt het te zijn

de deur waar ik

door verdwijnen kan

stil buig ik mijn hoofd

zodat misschien

de storm wat kan gaan liggen

zodat ik weer

normaal 

verder kan


er schijnt even geen zon

je brak nog net niet mijn hart

door weg te gaan

diep van binnen 

wist ik het altijd al

dit is maar even

traag raak ik 

de nacht aan

die zijn schemering

mij laat ontmoeten

omdat ik besef

dat de zon

nu even niet 

schijnen kan

omdat ik je

moet leren

te laten gaan


je hield me gevangen

stille momenten van even

stille gedachten van nu

je raakte me aan

met je ogen

met je ziel

met je hart

ik zat gevangen

zonder dat ik het wist

zonder dat ik het wilde

ik keek je aan

vervaagde voor altijd

omdat ik 

uit deze gevangenis

weg moest gaan


teveel tranen

het omarmen

van het gaan van jou

de woorden 

die niet bleven

omdat je ze met je meenam

die je me nog wilde geven

stil staar ik  naar de

te laat verzonden brief

waarin jij 

jouw liefde voor mij 

beschrijft

waarin je zegt

dat ik je gelukkig heb gemaakt

teveel tranen

laat ik vloeien

omdat ik jou

heb moeten laten gaan

waarin ik hoop naar de wereld

waarin ik hoop

jou terug te zien

als ik ook mag gaan


en toen sloot ik de deur

te vaak gezegd

dat het goed zou komen

te vaak gehoopt

dat jij en ik

samen zouden blijven

te vaak vergeten

om ergens toch

te onthouden

te vaak vergeven

zonder dat mijn hart

zijn veerkracht verloor

te vaak net iets te hard

tegen mij geweest

net niet daar waar je moet zijn

waardoor mijn hart niet

meer kon terugveren

naar jouw liefde

waardoor ik  voorgoed

de deur naar jou en mij 

sloot


dit verscheurde gevoel

kun je stoppen

dit gevoel dat

me zo uiteen scheurt

mijn gevoel waarin ik

zeggen wil

dat ik het even niet red

ik omarm  in de stilte

nog steeds jouw lichaam

waarmee jij

op reis ging

naar die wereld

waarin wij niet 

samen zijn

dit verscheurde gevoel

van dat ik  het even niet  weet

hoe ik het verder doen moet

nu ik je weer

zo vreselijk mis


het spelende kind

op straat

zag ik hem zitten

helemaal verdiept

in zijn spel

hij keek

speelde

was van de wereld

zoals alleen een kind

dat soms kan zijn

hij merkte niet eens

dat ik een foto maakte

omdat ik even net als hij

door dit spel

gevangen wilde zijn


het bedelende kind

zijn leeftijdsgenootje

zit verdiept in een spel

alles bezit hij

terwijl hij tegen een muur

zit te hopen

op wat geld

zodat hij 

te eten heeft

zodat hij weer

een dag overleeft


glipt me door mijn vingers

vervlochten vingers

die even net niet 

meer elkaar echt raken

ik zie de tijd

zijn tol halen

te lang niet bij elkaar

te lang elkaar vergeten

te vragen waar we zijn

stil gekropen

in mijn hart van

het verlangen

naar de tijd

van dat we

echt nog samen waren

het glipt me door mijn vingers

het gevoel van samen zijn

 

Hits: 77