achter2

hoe het begon (deel 2)

kaft wanders2 

Terwijl ik nog druk doende was met het bijkomen van de grote stap die ik had gedaan, namelijk een bundel uitgeven.. heel spannend een eerste bundel, kreeg ik een vraag van iemand uit de verpleging of ik de flarden die ik had geschreven na aan leiding van het dementeren van mijn tante, of ik die kon bundelen. 

Zo ontstond meteen het idee om te proberen om een algemene bundel een thema bundel uit te brengen, wat ik tot dusver bijna nog steeds vol hou. 

Tijdens het maken van deze bundel, Totdat haar wereld in de mist verdween, kreeg ik de vraag of ik voor het Wilhelminabos, flarden wilde aanleveren voor de glazen panelen die daar werden tentoongesteld. Voor het eerst in mijn leven werd ik gevraagd of ik iets wilde schrijven wat zou passen in het bos. Het bos bestond 5 jaar, en als extraatje wilden ze dit graag gaan vieren met iets speciaals. Daar werd ik dus voor gevraagd

(zie voor info over het Wilhelminabos de link www.wilhelminabos.nl)

sorry voor de overgang maar ik kreeg het niet goed, ook niet nadat ik het herschreven had

Na een voorbespreking, ben ik er op een zaterdag naar toe gereden, om te kijken wat ik voelde.

 Het gesprek wat ik echter voerde met Karel van Koppen, de man die jaren het bos heeft geleid en de boomplantdag heeft georganiseerd, was zo inspirerend dat ik meteen toen hij weg was ben begonnen te schrijven, de flarden dansten als  het ware uit mijn vingers. ( eigenlijk is hier ontstaan dat ik door soms met mensen te praten, hun verhalen hoor, soms hun verdriet voel, ik als ik thuis kom ineens kan gaan zitten te schrijven en dat de flarden ontstaan zonder dat ik het doorheb wat ik schrijf).

 Het was echter zo bijzonder deze ervaring, ik had natuurlijk foto’s gemaakt van de plek, ik heb er gelopen en kwam tot de ontdekking dat de flarden die ik had geschreven tijdens het voorgesprek precies goed waren, ze moesten er komen en er zijn. Dit kon niet anders. 

Na contact met Karel hebben we besloten om deze 6 flarden te plaatsen op de plekken die ik had bedacht.

Tevens kreeg ik een uitnodiging van Karel om op de boomplantdag een aantal flarden voor te dragen, dit leverde een kort stukje op in een krant in Alphen, erg leuk natuurlijk die aandacht.

Er werden nog meer flarden van mijn site gehaald die op postkaarten werden gedrukt, die de bezoekers mee kregen naar huis als blijvende herinnering. Tevens werd overal mijn site vermeld en natuurlijk mijn naam.

Het was indrukwekkend, het daar zijn, het verdriet te voelen van de mensen die er komen, mee te mogen doen aan iets wat zoveel troost bied aan mensen die iemand hebben verloren.

(later komt hier nog meer over)

Intussen lag mijn bundel over dementie bij de drukker, weer door mezelf gemaakt en nog geen correctie gehad, maar dat mocht de pret niet drukken.

Deze bundel was mij dierbaar omdat op de voorkant een foto staat van mijn oma van mijn moeders kant en dat de flarden gaan over mijn lievelings-tante van mijn vaders kant 

kortom weer een pareltje waar vrienden van mij op reageerden dat ze er zo door geraakt zijn, dat het ze zo diep raakt deze bundel omdat het zo echt is en zo mooi geschreven is.

(Vriendin Ankie zegt altijd nog, Die bundel, mistige flarden, is me zo dierbaar omdat ik het proces van mijn moeder er zo in herken)


gaan we uit

gaan we uit?

waar gaan we heen dan?

hoe moet ik er komen?

wie gaan er allemaal mee dan?

wat moet ik aan trekken?

hoe is het weer?

duizend keer

dezelfde vragen

telkens weer

dit al weken lang

het uitje

waar mijn,

verloren in het verleden,

tante

zo naar verlang


het servet in groot formaat

uit eten

eerst nog

even oefenen

met mes en vork

mede omdat we

inmiddels weten

dat ze nogal

eens morst

haar mooiste kleren aan

samen in de auto

naar het restaurant gegaan

gezeten aan de tafel

pakt ze het servet

wil het om haar

nek heen knopen

zodat ze netjes blijven zal

de hele tafel in rep en roer

ze pakte het tafellaken

ze versmeerde op die manier

de hele boel


zo kon het ook

ze had het

eenvoudig

bedacht

hoe ze het

zou kunnen doen

vluchten uit

het tehuis

waarin ze

geen vrede vond

ze bond

haar lakens

aan elkaar

zoals ze dat zo

in films doen

ze opende het raam

wierp haar

meters lange

vluchtkoord uit

klom uit het raam

om te ontdekken

dat ze

meteen

met beide benen

op de grond

kwam te staan

Hits: 91