afscheid1
het hek sluit
ik moet gaan
mag niet langer
hier blijven staan
de toegang
wordt achter
een hek gezet
de nacht komt er aan
ik moet nu echt gaan
het liefst zou ik
deze nacht
met je delen
nog bij je blijven staan
het leven
sluit de dood
in de nacht
buiten het gezichtsveld
niemand mag dan blijven staren
naar de plek
die de liefste
de laatste
rustplaats bood
het leven heeft het niet begrepen
het leven heeft het niet begrepen
dat soms de dood
over ons waakt
dat soms ineens
de liefde kan verdrogen
dat soms ineens
de liefde er weer staat
het leven heeft het niet begrepen
dat het soms anders moet
soms te ranke schouders
die te veel moeten dragen
soms te grote schouders
die niets te dragen hebben
het leven heeft het niet begrepen
het leven is blijven stil staan
zonder dat we beseffen
dat het leven soms
niet meer verder kan gaan
machteloos sta ik te kijken
machteloos
sta ik te kijken
het gevecht
op leven en dood
de adem afgesneden
niets meer tot
leven in staat
machteloos
sta ik te kijken
naar het gevecht
van dat jonge joch
ik probeer hem te helpen
in zijn laatste strijd
om lucht te krijgen
machteloos
sta ik te kijken
begeleid hem langzaam
naar de grond
probeer hem nog op te vangen
het leven
heeft dit keer
geen geluk
laat maar komen.
de angst
op zijn gezicht
waarop het gevecht
geschreven staat
waarin hij laat zien
dat het niet langer gaat
het gevecht
om ademlucht
het gevecht
waarin hij geen
winnaar kan zijn
het verdwijnen van
het licht
laat maar komen
ga maar even
onder zeil
ik ben bij je
daarna zal het
weer
normaal zijn
als ik morgen huil
als ik morgen huil
zul je er dan zijn
om met tedere hand
mijn tranen
te vermengen
met het water
van de zee
als ik morgen huil
zul je me dan
met liefde omringen
zodat het leven
meer dan alleen
maar leven
zal zijn
ik droog nog steeds mijn tranen
ik droog
nog steeds mijn tranen
daar waar ik jou verloor
daar waar ik
niet beseffen kon
dat jij ooit sterven zou
ik droog nog steeds
mijn tranen
verlangen zonder spijt
ik huil nog steeds
al begrijp ik niet meer
waarom niemand
er meer naar
om kijkt
ze is stervende
de tumoren
goede en kwade
gaven
die door haar lichaam
dwalen
steeds verder
met hun vernielingen
gaan
het leven dat
langzaam uit jou verdwijnt
mijn maatje
mijn zielsverwant
zonder jou
lijkt het leven killer
lijkt het leven zo traag
verder te gaan
liefste kat
die bijna heel mijn
leven bij me was
je bent stervende
kon ik je maar
laten gaan
de keus is aan mij
nu de tijd
zijn vernietigende werk
heeft gedaan
ik weet dat niets
meer aan jouw ziekte
kan worden gedaan
moet ik beslissen
moet ik je laten gaan
ik huil met heel mijn hart
ik huil met heel mijn ziel
mijn maatje van een half leven
mijn dierbaarste bezit
dat altijd bij me was
dat thuis zat te staren
of ik er bijna was
ik moet je laten gaan
ik vecht
ik schreeuw
ik kan die keus
niet aan
en haar ogen gingen dicht
langzaam
begon het te werken
langzaam
heel langzaam
gingen haar ogen dicht
haar adem bleef even
hangen
het leven verdween
langzaam
heel langzaam
heb ik haar neergelegd
nog nooit heb ik zo
zwaar over leven en dood
na gedacht
haar achterlaten
daar waar niemand
echt zijn wou
ik heb haar naar haar
graf gedragen
ik weet nu
hoe het is
iemand te verliezen
waarvan je zoveel houd
zonder de zakdoek
dierbaar huisdier
het was heel wat
wat je me gaf
ik heb je opgenomen
met me mee gedragen
heb me af gevraagd wat
het doel hier van kan zijn
ik heb je eigenhandig begraven
onder mijn raam
heb er een appelboom
op gepland
zodat jouw
energie
jouw zijn
nooit zal verdwijnen
jij altijd ergens
voor mij zal zijn
broze kalmte
zachtjes
streel ik haar hand
langzaam
vloeit het leven
langzaam
teer haast
het laatste moment
broze kalmte
van het gaan
tederheid
tot het laatste moment
langzaam
laat ik haar
gaan
omdat ik het niet anders kon
onzekerheid
zonder twijfel
gevangen
in het uur van
het laten gaan
volgende periode
leven zonder einde
liefde zonder begin
onzekerheid
twijfel
angst
alles gevangen
in dat ene
moment
vergeten lichtjes
sombere gedachten
overspoelen mij
daar waar de zon
zijn lichtjes niet
meer kan laten zijn
langzaam
voel ik me weg glijden
naar een dag
waarin niets meer
mag zijn
sombere gedachten
tederheid verloren
geen dag meer
waarop ik kan zijn
raak je me aan?
in de schaduw
van het leven
achter de verloren liefde
waarin ik mezelf
niet kon zijn
sta ik te verlangen
raak je me
nog één keer aan?
verscheurde zakdoek
de machteloosheid
die in de
restanten van
mijn tranen is vertaald
verscheurde delen
van een zakdoek
dat laat zien
dat verdriet
over gaat
op het stille veld
mijn lichaam
ligt op het
koude marmer
van rood gespikkeld steen
ik lig daar
te huilen
zoals ik nog
nooit deed
niemand die me ziet
geen mens die
het begrijpt
mijn liefste is verdwenen
ik kreeg met hem
te weinig tijd
strompelend over het veld
wankelen op
trillende benen
mijn afscheidstraan
laten liggen
op het steen
bloemen neer gelegd
even niets meer zeggen
nergens anders heen
strompelend verder gaan
dag zeggen
totdat het niet meer kan
ik wil niet verdwijnen
wil niet echt
weg gaan
laatste zoen
gelukkig
was het goed
de ruzie die
ons heeft
verdreven
van het liefdes gevoel
samen gevochten
met onze woorden
elkaar zo diep
van binnen geraakt
bijgelegde gevoelens
alles goed uit gepraat
de laatste zoen
jij die weg gaat
nooit meer in staat bent
om terug te komen
het laatste afscheid
niets meer
dat jou
nog kan laten
bestaan
de engel zal blijven waken
achter gelaten
op de plaats
waar niemand graag komt
daar zal de engel
over jou waken
zal er zijn als
ik weer langskom
de engel zal
naar jou en mij kijken
staren naar de horizon
ik zal hem even aanraken
ons op deze manier verbinden
met het leven
dat te vroeg
aan zijn verlies
begon
doe maar even geen armen
loop gebogen
de last is
even te zwaar
raak me maar
heel even
heel zachtjes aan
leg alleen geen armen
om me heen
dan zal ik nog verder breken
ik moet nu leren
om weer op
eigen benen
te staan
de dood speelt het spel
besef van het leven
dat het niet eeuwig kan zijn
al hoopt men op van alles
waarin leven de winnaar
zal zijn
de dood speelt het spel
met hart en ziel
steeds weer iets anders
iets nieuws
waar het leven
tegen vechten moet
waarom leren we
nooit te accepteren
dat leven
soms sterven moet
ik was de duif die vloog
ik was de duif
die vloog
die ineens
zomaar zich
over de aarde voortbewoog
bewoonbaar huis
onbewoonbaar
achter gelaten
ik was de duif
die zichzelf
had gevonden
die vliegend
de wereld
over durfde over te gaan
het roeide je uit
elke stap
vervuld met pijn
zonder dat je
het zeggen zou
alles gekomen
zoals het zijn zou
niets meer te stoppen
doordrongen van pijn
ben jij gegaan
de ziekte in je leven
roeide je uit
niets kon jou
nog laten bestaan
omwoelde aarde
mijn handen
graaien in het zand
omwoelen de aarde
waarin ik
jou heb achter moeten laten
mijn handen
reiken naar de lucht
om je nog toe te zwaaien
diep adem halen
de zucht die
op de wind mee drijft
zal je misschien nog bereiken
zal misschien
het laatste zijn
gevonden
ik heb je gevonden
zomaar op het gras
heel even
mocht ik je warmen
heel even
mocht je bij me zijn
ik heb je
begraven
onder aan de flat
het eendje
dat zijn
moeder vergat
afscheid van Moeder
met tranen in je ogen
kom je het me vertellen
je hebt afscheid genomen
van je moeder
toen het einde
er bijna bleek te zijn
ik luister naar je
vang je op
sluit je in mijn armen
huil met je mee
luister naar je stem
ik heb samen
met jou
afscheid genomen
van het kind zijn
twee graven zo mooi
ik zie ze plotseling
een soldaat en een kapitein
liggen
aan een gesloten
door liefde verbonden
twee stenen van mensen
die te vroeg verdwenen
die nog zoveel liefde
konden geven
twee mensen
toch met elkaar verbonden
op het veld van eer
stukje van God
als ik in de hel
moet komen
zomaar omdat ik
anders ben
als ik een stukje
van God heb mogen ontvangen
door mezelf te zijn
dan zal ik ervoor
zorgen
dat er voor
alle anderen
een hemel op
aarde zal zijn
sterren die vallen
ik zie de sterren
ook al zijn ze er niet
ik zie ze door de
wolken
schijnen
dan zie ik ze vallen
mijn ster valt nog
steeds niet
alle sterren die
vallen
zijn de sterren
van mensen
die deze wereld
achter zich lieten
onder de overledenen
72 meter boven mij
aan aarde
een luchtschacht
reikt naar de hemel
ik kijk
ik zie de hemel
zie de geesten
zweven door de lagen
mensen hun laatste rustplaats
ik loop er
in adem hun sfeer
ik loop onder
de overledenen
over hun voetjes
ik zie het voor het eerst
mijn tantes graf
na jaren trouwe dienst
in dienst van God
afgezonderd van alles
tussen muren ingesloten
ligt ze nu
begraven
klein vakje maar
bijna geen ruimte
als ik haar wil bezoeken
moet ik over de
anderen hun voetjes
verdrietswoorden
1000 woorden
zijn nog niet genoeg
om een enkel gevoel
van verdriet te omschrijven.
maar
door met woorden te gaan spelen
wordt verdriet
langzamerhand
kleiner
zichtbaar
en vervliegt het…
ik roep jouw naam…
meeuwen,
vliegen
langs mijn hoofd,
en schrijven in de lucht
jouw naam,
vlinders
schreeuwen
in mijn buik
jouw naam
de zee,
buldert,
met hoge golven
jouw naam.
de storm
giert,
in het huilen van de wind
jouw naam,
en ik
ik fluister,
jouw naam,
tegen alle natuurgeweld in….
het antwoord
vragende ogen,
waarin het antwoord
al lang staat geschreven,
die alleen
nog maar
hopen op een bevestiging,
dacht ik aan jou,
dat ik het antwoord
allang heb gelezen
dat ik je al
verloren ben.
de bomen huilden
toen ik
in tranen gehuld
mijn verdriet
vertelde aan de bomen
zweeg de wind
ik fluisterde
schreeuwde en zweeg
de gesproken woorden
nadat ik alles
alles had verteld
begon de hemel
te huilen
en ik
ik viel
in tranen
op de grond
ik keek op
en zag
dat de bomen
mee huilden
moeders graf
met tranen
overlopende ogen
sta ik er
haar laatste rustplaats
te bekijken
met een glimlach
tussen tranen
op mijn gezicht
trek ik
het laatste onkruid
weg
de tekenen der dagen
de tekenen der dagen
zijn er
ik kan het niet ontkennen
niet wegstoppen
bij elke bel
bij elk gehoor
denk ik
dat jij het kan zijn
de aanwijzingen
wijzen naar jou
de tekenen der dagen
maken dat ik
nog steeds
rouw
laat het orkest niet spelen
laat het
orkest niet spelen
het afscheidslied
laat de stem
niet spreken
de woorden van eer
laat het de stilte
wezen
waarin
ik je verloor
ik zal je brengen
ik zal je brengen
dat wat je verloor
ik zal je leiden
naar waar je hoort
ik zal je leggen
in het graf
met eigen handen
de aarde er op brengen
ik wil je zo brengen
zoals jij mij
jouw liefde
gaf
een roos als symbool
een roos als symbool
legde ik voor je neer
ergens in je huis
stopte het in je pak
een roos als symbool
heb ik naar je
toe gebracht
toen ik hoorde
dat je in
de aarde lag
de roos
heb ik er neergelegd
zomaar
in de aarde
als symbool
van mijn liefde
die ik je
zo graag gaf
zie de rimpels in mijn gezicht
raak me even
maar niet aan
laat me langzaam
ten onder gaan
het verdriet heeft
zich getekend
het heeft zo moeten gaan
ik ga je verliezen
jij zult gaan
ik kan dit gevecht niet winnen
hierin is geen gewin
ik zie de rimpels in
mijn gezicht
oefenen in het echte afscheid
alle keren
dat mijn hart is gebroken
brak er een stukje af
maar nu heb ik
het begrepen
waarom dat was
nu ik jou
heb moeten
laten begraven
gaat het me gemakkelijker af
ik heb mogen oefenen
in het breken van mijn hart
hem weer te laten
herstellen
daarom brak er nu
geen stukje af
de engel die niet meer lacht
de engel die je was
scheen mij
altijd bij
waar ik ook ging
de engel die je was
is nu verdwenen
nu je
niet meer
lachend met
het Leven
samen kunt zijn
verlost van alles
kleine jongen
jij die meer kracht had
dan een ieder heeft gezien
jij die vocht om te overleven
die stikte van angst
jij die het pad beging
jij die het leven
niet begreep
sombere gedachten
kleine jongen
jij die de keus
hebt gemaakt
verlost van alles
verlost van pijn
bent zonder het te zeggen
zonder dat iemand het wist
vertrokken
niemand zal je
ooit nog zien
als woorden niet meer kunnen spreken
de laatste sigaret
die ik met je rook
samen kijken
naar de kringen van rook
die langzaam naar
boven dwalen
daar waar ze vervagen in de mist
woorden zijn niet te vinden
woorden spreken onduidelijke taal
de laatste sigaret
alles vergaat
verdwenen
het laatste moment
waarop ik
nog iets
tegen jou
zeggen kon
als ik je heb achter gelaten
als ik je heb achtergelaten
daar waar
liefde soms
nog meer leeft
dan in het leven zelf
daar waar de duisternis
zijn tol eist
als ik je heb achtergelaten
waar ik je niet meer
zal zien
kan ik soms zo eenzaam
lopen dwalen
in de hoop
dat ik jou ergens
in terug zal zien
ogen die sluiten
ogen die sluiten
ogen
die kijken
het licht nooit meer aan
met mijn
vingers
raak ik
nog
één keer je ogen aan
tranen sluier
tranen sluier
over je gezicht
het is het
water van verdriet
langzaam
komt het boven
water
dat ik je
nooit meer
zal zien
in je ogen van de nacht
in je ogen
van de nacht
zie ik
soms ineens een
ster stralen
een licht breekt door
ik kus je beide
ogen
in je ogen van
de nacht
zie ik
het leven
dat je verloor
in kille woede van gemis
in kille woede
van gemis
heb ik je geraakt
ik heb je verloren
in de kilte van de nacht
ik heb je gezocht
overal gekeken
ik ben je verloren
in de kille woede van het gemis
niets dan steen
niets dan steen
is nog wat er
over is
niets dan steen
alles is verdwenen
niets dan steen
waar
je naam
in staat gegrift
Hits: 220