afscheid10
ze lacht alleen
in de nacht
haar handen
naar de hemel gericht
kijkt ze de hemel aan
stil zegt ze haar gebed
haar gevoel
van het leven
dat ze telkens heeft
maar niet meer durft
te zeggen
tegen hem
zacht zingt ze haar lied
elke nacht opnieuw
elke nacht
staat ze daar
haar handen
naar de hemel gericht
haar stem
dat het gebed
van de eenzaamheid
zingt
papa kun je me horen
in deze nacht
een simpele kaars
dat brand
de duisternis
dat me overvalt
waarin ik mezelf
niet vind
ik kijk de wereld aan
vraag me even af
hoe ik verder moet
dan ineens
vraag ik in deze nacht
of mijn vader me kan zien
of hij me ziet staan
van waar hij nu
neerkijkt
op deze wereld
even maar
zie ik een ster
die oplicht
alsof hij even
mij een sein geeft
dat het leven
zinvol is
als jij je ogen sluit
stil in het verdriet
van de dag
laat ik je gaan
zonder dat ik weet
waarheen je nu gaat
de reis die een ieder
moet gaan
ik hou je hand vast
koester jouw hart
streel zachtjes langs je wang
gevuld met tranen
omdat je nog niet
er aan toe bent
maar dat het moet
het kan niet anders
stil laat ik de tijd
zijn ritme slaan
in de stilte die
na jouw laatste adem
is ontstaan
afspraak met de dood
het tijdstip
is bepaald
het is zo dat
het zo moet gaan
jouw gevecht
met de wereld
die niet meer
verder hoeft te gaan
langzaam je ogen sluiten
het gif dat zijn
uitwerking niet mist
jij slaapt in
voor altijd
jouw afspraak
komt zijn
belofte na
kleine vlokken as
hele kleine vlokken as
dat op een hoopje
neer gelegd is
als gave aan de natuur
waar het zo kan gaan
waar de wind het
heen brengen wil
kleine vlokken as
wat eens jou was
ligt daar
ik sta er na te kijken
met een brok in mijn keel
ik besef des te meer
dat er geen terugkeer
meer mogelijk is
naar wat was
jij bent meer voor mij geweest
dan dat kleine
hoopje as
en zo verdreef jij met de wind
de wind
kreeg vrij spel
op het uit strooiveld
ik voelde hem
langs mijn gezicht strijken
ik zag hoe het ging
langzaam
met de wind
dreef jij weg
van mij
er bleef niets over op het veld
dan alleen een plek
van de verwaaide
herinnering
toen doofden we de kaars
de geboorte kaars
die altijd was bewaard
omdat hij zo
bijzonder was
tijdens de geboorte
van jou
hebben we gekoesterd
elke dag
even aangeraakt
toen de diagnose werd gesteld
dat het leven voor jou
niet meer te redden viel
zaten we bij elkaar
met de kaars
aangestoken
naast het bed
het moment dat jij
niet meer ademde
dat je ging
blies ik de kaars uit
de geboorte kaars
is te vroeg gedoofd
je ademt haast al niet meer
stil wachten
op het einde
al dagen zitten we
te waken bij het bed
onszelf af te vragen
hoe het nou
verder moet
stil zitten we daar
te luisteren
naar jouw ademhaling
die het haast
niet meer doet
stil verbonden
met onze handen
aan elkaar
wachten we
op het moment
dat jij je laatste
ademhaling
de wereld in
laat gaan
ik heb je toegedekt
het beeld van de films
doemen in mijn gedachten op
het laatste moment
dat de ademhaling er nog is
het moment
van gaan
dat niet meer
omkeerbaar is
het sluiten van de ogen
met mijn duimen
om zo je ogen te beschermen
tegen het meer kunnen zien
van wat er is
dan het toedekken van je gezicht
dat mij zo dierbaar is
ik heb je toegedekt
met een huilend hart
ik heb je laten gaan
omdat jij niet langer
bij ons zijn mag
als ik omringd door verdriet daar ben
verstilling van gevoel
de tijd die zijn woorden
niet meer uitspreken kan
staan en staren
vragen en praten
niet weten wat er
komen zal
de stenen die
hun eigen levens vertalen
die vertellen wie
er niet meer zijn
langzaam sta ik te staren
naar de tranen
die langs mijn wangen
naar beneden gaan
als het verdriet over me heen spoelt
nu ik hier ben
in het huis
waar ik ben groot gebracht
waar ik altijd de liefde
heb ervaren
van mijn ouders
die er altijd waren
die er altijd zouden zijn
besef ik ineens
zomaar
dat het niet meer gaat
dat er niets meer is
nu ze beiden zijn gegaan
naar het leven in
het hiernamaals
sta ik te kijken naar wat er
ooit eens was
als iets moois
wat zo kostbaar was
maar dat ik in mijn hart
kan dragen
waarin ik mezelf
kan terug vinden
nu ik ze zo
mis
nu de klokken luiden
nu de klokken luiden
hun lied van afscheid
van de dat het leven
niet meer dan
tijdelijk is
loop ik mee
in de stoet
achter de kist
mijn tranen lopen
over mijn wangen
ik heb slecht zicht
ik zie de wereld
zoals hij er
nu zo
triest bij ligt
hey papa ga je op begrafenis?
in de stoet
van het verlies
lopen door de straat
waar ik woon
mijn zoon
die weet dat ik
op begrafenis ben
van de buurman
die te vroeg
het leven verliet
terwijl ik daar loop
zie ik hem aankomen
op zijn kleine fiets
ineens hoor ik hem schreeuwen
“hey papa ga je op
begrafenis ?”
ineens zie ik
zijn stralende lach
besef ik dat het
toch niet zo erg is
als ik dacht
nu heb ik geen auto en geen man meer
verdwaasd staat ze daar
haar handen
in elkaar geslagen
omdat ze niet meer
weet wat ze moet
haar man
kreeg tijdens het rijden
een hartstilstand
hij reed met
haar naast haar
zomaar tegen een
andere auto aan
ze kon hem niet meer
reanimeren
kon niets meer doen
staat daar maar te staan
terwijl ze tekens
herhaald
nu heb ik geen auto en
geen man meer
wat moet ik nu
toch doen
de blauwe zee
de rimpelloze
blauwe zee
is van zijn rust ontdaan
door een kinderhand
dat een schelp
in het water gooide
voor zijn vader
in het beloofde land
overdag gaat het wel goed
overdag overleef
ik het nog steeds
ben ik niet meer bang
voor de dingen
die me overkomen
voel ik dat ik leef
overdag is het best te doen
nu ik je verloren ben
ik zoek al niet meer
ik weet al wat er is
overdag is het goed
zoals het is
maar in de avond
komt de mist
de angst
het verlangen
het verlies
als een deken
over me heen
weet ik dat ik
in de nacht
jou telkens
weer verlies
het kruipt altijd om me heen
het gemis
van jou
dat me steeds
weer omsluit
dat me in de onzekerheid
laat
of het wel over zal gaan
altijd ben je in mij
waar ik ook ben
waar ik ook denk te zijn
wees jij er nu maar voor je vader
wees jij er nu maar voor je vader
die heeft het nu
al moeilijk genoeg
nu hij zijn vrouw
moet missen
wees er maar
gewoon
verscholen in
het hoekje van de kast
zit ze daar
haar eigen verdriet
van haar wereld
die ze niet
voelen mag
daar zit ze dan
haar vader te helpen
maar niemand die
aan haar vraagt
of het wel gaat
huilend bij de zak met kleding
omdat een ieder
me zei
dat ik de kleding
van hem moest
opruimen
zo snel mogelijk
het achter me moest laten
omdat ik dan weer
meer aan het leven
zonder hem wen
heb ik de kleding
in een zak gedaan
om ze te laten verdwijnen
om naar het leger des heils
te laten gaan
maar terwijl ik
daar op zit te wachten
stromen de tranen
over mijn gezicht
huil ik meer tranen
dan ik ooit heb gedacht
heb ik uiteindelijk besloten
dat jouw kleren moesten blijven
ik heb ze terug gehangen
in jouw kast
ik hoor je klaagzang weer
ik hoor je klaagzang weer
zie ik je denken
nu je naar me kijkt
ik vertel je over mijn gemis
het jaar
dat ik niet verder kan gaan
de dood die me zomaar
zonder reden
mijn lief ontnam
ik die achter bleef
het eerste jaar
alleen maar
heb overleefd
omdat ik dat wel moest
steeds gedacht
als ik die dag maar haal
nu blijkt dat men
van me verwacht
dat ik niet meer
treur
dat ik niet meer
klaag
omdat het al
een jaar geleden is
verslagen door het verlies
verslagen
sta ik daar
de armen die
me willen warmen
maar niet meer
de warmte zijn
van jou
die er niet meer
kan zijn
verslagen luister ik
naar de woorden
die troost moeten geven
maar die geen troost zijn
verslagen sta ik daar
door het verlies
omdat ik nog
niet winnen
kan
de vrienden die geen vrienden blijken te zijn
nu ik verloren
in het huis
van liefde
rondloop
omdat de liefde
mij ontnomen is
hoor ik ineens
de stemmen van hen
die vrienden waren
die er altijd zouden zijn
ze zeggen dat ik
nu lang genoeg
heb getreurd
dat ik lang genoeg
in het proces werkzaam
ben geweest
met het verwerken van
het verdriet
nu besef ik meer dan ooit
dat hun adviezen
geen goede raad was
maar een bevel
die ik niet heb opgevolgd
die ik niet
heb gehoord
ze zeggen me nu
dat ik maar beter
geen vrienden meer
met hun kan zijn
en toch ga ik dan eenzamer naar huis
na de ochtend
het praten
met lotgenoten
over het grote verlies
dat ik al jaren
in mijn eentje draag
zit ik nu te praten
over de dingen
die er toe doen
die er zijn
na de ochtend
waarin mijn gevoelens
werden verteld
waarin ik hoorde
dat ik niet alleen ben
vertrek ik met
mijn verdriet
na de dag
te hebben doorstaan
gesterkt door de
verhalen
door wat een ieder
mee maakt
gesterkt door het delen
van mijn verhaal
met lotgenoten
toch na deze dag
ga ik eenzamer naar huis
omdat ik extra besef
dat jij nooit
meer met me
mee zal gaan
het kind dat zijn wereld eenvoudig maakt
het kind dat zijn wereld
van verdriet
zomaar vangt
in eenvoud
zijn moeder
die is gegaan
die niet meer
er kan zijn
het kind dat op de schommel
steeds hoger wil
steeds hoger gaat
dat kind dat zomaar
op het hoogste punt
naar moeder roept
om zo op haar manier
dicht bij
haar moeder te zijn
kom je eten
de telefoon gaat
na lange tijd van stilte
ineens zomaar
de stem
van de vriendin die
ik dacht dat ik haar
nooit meer zien zou
ze vraagt of ik kom eten
haar man is er dan toch niet
hoe lief ook bedoelt
hoe mooi ook gezegd
ik heb nee geantwoord
juist dat zinnetje
waarin ze uitsprak
dat haar man er niet zou zijn
omdat mijn man is overleden
maakte deze uitnodiging
tot een ondraaglijke pijn
onze wens is vervuld
altijd spraken we
met elkaar
over het hondje
dat we wilden laten komen
als de tijd er
rijp voor was
nooit hebben we besproken
of we dat wel of niet zouden doen
maar nu ineens
nu jij er niet meer bent
geef ik onze wens
mezelf cadeau
omdat ik zo
jou altijd
nog bij me heb
stil verloren woorden
rust zacht
stil verloren woorden
op het graf
van denken aan
van vertellen over de liefde
over hoe het
moet gaan
stil verloren woorden
die je spreekt
met duidelijke taal
verloren gevoel
dat niet meer
over blijkt te gaan
ik sloot de laatste keer jouw ogen
nu niets meer
jou het leven
kan laten aanschouwen
nu niets meer
jouw leven
laat zijn
staar ik in de leegte
die ontstaat
langzaam
leg ik mijn hand
op jouw oogleden
langzaam sluit
ik de wereld
buiten
kus de laatste keer
jouw mond
laat je gaan
omdat het moet
staan als een marionet
nu ik
in de stoet
mee moet
terwijl mijn benen
als was zijn
moet ik verder
dan ik wil
lopen schuifelen
tijdens het afscheid nemen
langzaam gaan
stil lopen
de tranen als een waas
over mijn gezicht
niet meer weten
hoe het ene been
de andere voortzet
lopen
als een marionet
achter de kist aan
om deze weg
van afscheid van jou
te begaan
je ging van buiten naar binnen
je ging van buiten
naar binnen
op het moment
dat je stierf
was het niet
dat je echt verdween
ineens
zat je nog meer in mij
dan je ooit
gedacht had
te zijn
glazen vleugel
(een drieluik over het aankomen. Het afscheid, het overleven)
(deel 1 Het aankomen)
zijn glazen vleugels opgenomen
de nacht verdween langzaam
hij pakte zijn glazen vleugels
om dichter bij mij te zijn
over afstand en tijd
kwam hij er aan
kuste me voorzichtig
raakte teder mijn hart aan
leefde in mijn leven
zoals alleen hij dat kan
stil verbonden
door de tijd
dat ons samen verbond
eindeloze dagen van geluk
eindeloze nachten van samen zijn
telkens weer weten
dat het niet
voor altijd kon zijn
deel 2 ( het afscheid)
hij legde zijn glazen vleugels neer
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
stil en teer
na het gevecht
met de dood
om te overleven
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
nadat hij de moet
opgegeven had
te vechten tegen
de gevreesde ziekte
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
om zonder vleugels
voor altijd
op reis
te gaan
deel 3 ( het overleven)
hij is zijn vleugels vergeten
eenzaam staan
de vleugels die achterbleven
als een bewijs van
tastbaar zijn
strelende handen
over wat is geweest
strelende handen
om vast te houden
wat er altijd hoorde te zijn
langzaam zijn vleugels opnemen
die passend om me heen gaan
kijken naar de wereld
die met zijn vleugels om
mooier blijkt te zijn
verder vliegen met
zijn vleugels van kracht
om te leren dragen
dat er een engel
in mijn leven was
ongezien wat zand neergelegd
stille avond
jaar naar dato
terug op de plek
waar ik je heb
moeten achterlaten
een jaar na dato
terug met
een handje vol zand
uit onze tuin
om dat neer te leggen
om zo toch
jou thuis te laten zijn
waarom gingen de wolken zo snel
waarom gingen de wolken zo snel
terwijl mijn regen nog niet
over was
waarom dreef de wind
ze zomaar weg
zonder dat ik
dag tegen
mijn water zeggen kon
waarom moest ik alweer
stralen als de zon
terwijl de wolken
van regen
nog in me zaten
ik nog niet eens was begonnen
om het te laten
regenen
van buiten
het regent nu al veel te lang
van binnen
huilen bij de laatste woorden
ik huil
bij de laatste woorden
die ik uitspreek
terwijl
ik ineens weet
dat ik niet meer
spreken kan
langzaam verdwijnt
de kist in de aarde
terwijl ik zeg
ik had zo graag gewild
dat je nog een
hele tijd
bij mij
had kunnen zijn
de longen uit mijn lijf geschreeuwd
de laatste
seconden
van het leven
dat jou nog in
zijn greep
tracht te houden
dan ineens
de laatste adem
de stilte die er is
ik ben stil
dan ineens begin
ik te schreeuwen
de longen uit mijn lijf
omdat ik jou
zo lief heb
ik je niet verliezen
kan
ik zal je nooit meer kussen
de laatste kus
voordat de kist
dicht zal gaan
nog één keer
een blik op jouw
gezicht
dat zo tevreden
lijkt te slapen
nog één keer
je aanraken
nog één keer
zeggen dat ik
je vreselijk mis
de laatste kus
dan gaat mijn hart
voorgoed dicht
laat de kaars zijn licht verspreiden
langzaam aangestoken
de kaars op
de gedenkplek
waar zoveel namen
staan geschreven
die voor iemand
van grote betekenis
blijkt te zijn
langzaam aangestoken
het licht
dat zijn warmte verspreiden moet
om zo de mensen
die verdwenen
er weer te laten zijn
langzaam aangestoken
de kaars
van altijd zul je
bij mij zijn
ik zal de rozen brengen
op bezoek
bij de vrouw
die mij het leven gaf
die me aankijkt
met tranen in haar ogen
omdat ze niet meer
naar buiten kan
opgesloten
achter deuren
die van binnen
niet meer te openen zijn
omdat ze soms vergeet
wie ze is
waar ze is
wat ze moet doen
tranen van verdriet
mijn vader
die niet meer is
ligt nu zo eenzaam
in zijn graf
ze vraagt me
om de rozen
naar het graf te brengen
al wilde ze het liefst
zelf gaan
ik mis hem soms zomaar ineens
soms zomaar
ineens komt hij
weer mijn gedachten binnen
terwijl ik weet
dat hij er nooit
meer zal zijn
soms zomaar
ineens beleef ik weer
de tijd van het verleden
van wat er komt
wat er was
dan ineens mis ik
hem zomaar ineens
omdat ik nog zo graag
even echt
bij hem was
de liefde van de traagheid
traag glijd zijn hand
door haar haren
heel teder
raakt hij haar wang aan
stil kijkt hij
naar haar gezicht
dat af en toe
nog even
hem toe lacht
stil bijna
onhoorbaar
raakt zijn mond
haar lippen aan
langzaam
glijd ze weg
van het leven
hij ziet haar gaan
stil nog
één keer
raakt hij haar
aan
dan laat hij
haar los
laat hij
haar gaan
leven in een wereld zonder jou
als de woorden
uitgesproken zijn
de tranen rijkelijk
hebben gevloeid
als ik zomaar
ineens weer besef
wat er zoal is
wat er kan zijn
jij niet meer in mijn leven
de mensen die eerst
altijd kwamen
maar er nu niet meer zijn
als ik in de najaren
van het voor altijd
niet meer bij je kunnen zijn
besef dat het
leven in een wereld
zonder jou
mij zo zwaar valt
ga ik altijd
even terug naar
de plek
waar jij ligt
zodat ik even
met jou
alleen samen kan zijn
het ondraaglijke gemis
elke dag weer
als ik mijn bed
uitstap
raak ik even weer
de lege plek
die is ontstaan aan
telkens weer
even er bij
even maar aanraken
om zo toch weer
met jou verbonden
te zijn
zijn naam was alles voor mij
zijn naam was alles voor mij
ik sprak hem elke dag uit
elke dag weer
begon de dag
met het uitspreken van zijn naam
bij het slapen gaan
fluisterde ik nog
stil zijn naam
om hem
te raken
vroeg ik om
hem te beschermen
tegen de dingen
die hem kwaad
konden doen
zijn naam was alles voor mij
zelfs nu nog
terwijl hij aan zijn laatste reis
begon
mooi afscheidsboekje
alleen op de voorkant
het ontworpen boekje
van haar begrafenis
mooie liederen
zelf uitgezocht
en zelf bedacht
vol overtuiging
dat ze naar haar
eerder overleden man
zou gaan
na het sluiten van
het aan opgedragen boekje
met teksten
bleek de foto
van haar met
haar man te staan
alleen nam ze afscheid
om voor altijd
bij hem terug te zijn
ik zal nooit meer rozen plukken
ik zal nooit meer rozen plukken
om te leggen
op jouw graf
ik zal de bloemen
van het seizoen
neerleggen
omdat jij daar
altijd zo
bij betrokken was
langzaam
komt het besef
dat het houden van
niet over gaat
dat de pijn niet verdwijnt
door rozen te plukken
om je zo te laten zijn
langzaam
went het hart
aan de leegt
langzaam
droogt de traan
ik zal nooit meer rozen plukken
maar in mijn
gedachten
zul je altijd
blijven bestaan
zijn schoenen staan nog voor de deur
de tijd
van samen zijn
heeft zo zijn wending genomen
in de tijd
van niet meer
bij elkaar zijn
terwijl ik
langzaam
zijn spullen opruim
langzaam
de kleding
uit de kast haal
staan zijn schoenen
nog voor de deur
alsof hij elk moment
weer thuis kan zijn
je lippen zijn al koud
je lippen
eens zo warm
en teder
zijn al koud
nu je de laatste
adem hebt
uitgeblazen
nog even
heel langzaam
kus ik je gezicht
om weer te weten
dat er alleen
nog maar jouw
lichaam is
maak je een mooi paradijs voor mij?
je laatste woorden
die je sprak naar mij
waarmee je het leven
samen met mij afsloot
om voor altijd
voor eeuwig op reis
te gaan naar
ergens heen
waar we van dromen
waar we hopen dat het bestaat
jij ging
ik liet je los
vroeg je alleen
of je een mooi
paradijs voor me maakt
ik zie nog mijn opa liggen
klein maar dapper
zo omschreven ze mij
altijd
ik durfde altijd aan
de dag dat mijn
opa overleed
mijn beste vriend met wie
ik zoveel tijd had gedeeld
die mij begreep
altijd er was
de dag dat hij
voor het laatst
nog lichamelijk aanwezig was
mocht ik ook langs zijn kist
ik zie hem nog liggen
met zijn ogen dicht
met zijn handen gevouwen
op zijn buik
het was voor mij zo
indrukwekkend
dat ik hem nog altijd
in mijn gedachten
daar zie liggen
zo koud en zo stil
als een pop van witte steen
stil
onbeweeglijk
mooi maar eenvoudig
zo zag het er uit
als een pop van
witte steen
geslagen uit
een brok graniet
stil zonder beweging
maar met een glimlach
om zijn mond
zo lag hij daar
mijn liefste
die naar zijn zoveelste gevecht
met het leven
eindelijk de rust vond
Hits: 173