afscheid2

vormgegeven gedachten

vormgegeven gedachten

die ik naar je toezond

vormgegeven gevoelens

die ik je toe bedacht

alles is nu verdwenen

nu jij

in de aarde bent gegaan

nu jij niet meer

naast me kan staan


ik zou

ik zou zo graag

nog iets van je vernemen

je ogen willen zien spreken

even maar jou

naast me zien staan

even maar

je hand door mijn

haren voelen

ik zou zo graag

willen

dat je nog even

met me praat

ik zou zo graag

willen

dat ik niet

zo alleen

er voor stond

nu ik je

naar het graf draag


ik heb je lief gehad

ik herlees je brieven

ik draag ze op mijn hart

ik lees je brieven

die ik bezat

ik lees je brieven

mijn leven staat er in

ik lees je brieven

ik ben zo

bang dat ik

zo het

contact

met jou

verlies


afscheid voor niet even

door verdriet overspoeld

als een rivier

die een land verwoest

is mijn hart

niets meer voelen

niets meer merken

door verdriet ben ik

weg gespoeld

door het afscheid

voor de rest

van mijn leven


ik heb bedacht

ik heb bedacht

dat ik je mis

zomaar

in de ochtendmist

ik zie je gestalte verschijnen

zomaar uit het niets

ik kan je niet

raken

bang dat ik

je dan

opnieuw verlies


vaders blik is goed

sinds zijn

ogen voorgoed

zijn gesloten

is het niet meer

dat wat hij zegt

zijn blik

gevangen op

een foto

zegt meer

dan alle

woorden

die hij

zegt


tussen alle graven

als je zomaar

ergens tussen

vele graven

een heel klein steentje

vind

met letters is het wit

laat het dan liggen

zoals het ligt

het is mijn

begraven liefde

in de hoop

dat jij dat vindt


al wat overblijft is ik

nadat je

je ogen hebt gesloten

jij me niet

meer kan zien

is alles wat

er overblijft

de eenzaamheid

omdat jij

mij nooit

meer kunt zien


wat is het triest

wat is het triest

om het te weten

36 jaar

en bijna

geen tijd

meer om te leven

wat is het triest

dat je bent

gevangen

door de dood

ik zou je

zo graag

een nieuw leven geven

maar er

is niemand

die me

dat toestaat


dag Vincent

dag Vincent

je zachte pootjes

zal ik nooit

meer horen

lopen op het zeil

nooit meer

zal ik je horen

krabben

aan de paal

dag Vincent

in jou

is het de beste

vriend die ik verloor


als je kus is vervaagd

als je kus

is vervaagd

dan zal

ik je me

niet meer

kunnen

herinneren

niet meer

weten wie je bent

als je kus is

vervaagd

dan ben ik

alleen

die de herinnering

nog herkend


blauwe stenen

blauwe stenen

aijn er neergelegd

stenen

blauwer dan blauw

stenen

die mijn hart

bedekken

stenen

die zeggen

dat ik om

je rouw


ik mis je zo vreselijk

ik mis je zo

vreselijk

ik huil nog

iedere nacht

overdag

kan ik lachen

maar ben

bewust

wat er in

de nacht op me wacht

ik mis je zo

vreselijk

telkens weer


neem mijn hand zachtjes

neem mijn hand

zachtjes

in je handen

kijk me aan

zie me liggen

hier kan

ik niet

mee omgaan

praat

alleen maar

tegen mij

hoor mijn woorden

aan

ik fluister

om zachtjes

met jouw

hand

in mijn hand

mijn laatste reis

aan te gaan


als ik mijn pil neem

als ik mijn pil neem

om voorgoed te slapen

nooit meer de dag

te kunnen begroeten

wil je dan

bij me waken

me sterken in mijn keus

zodat ik

niet zo alleen

in zal slapen


engel

er staart een engel naar je..

knipoogt zachtjes..

met zijn vleugeltjes

zal hij je ogen aanraken

en je in slaap wiegen

als de engel zijn

vleugeltjes neerlegt

je gaat dromen

komen er vanzelf gedachten,

die je naar mij

doen toekomen

en als we elkaar

dan boven afstand en tijd

aanraken zal een ster

zijn zegen geven….

dan kun je op reis..


met de engelen mee

ik zag ze komen

de engelen

die je mee

zouden nemen

je deed

je ogen dicht

al het

geluid was verstompt

ik zag ze komen

de engelen

hebben

zachtjes

je ziel gepakt

je bent door

ze mee genomen

rust je zacht?


als je hand de sterren raakt

als je gaat

zweven

ver boven

jezelf en

het leven uit

laat je hand

de sterren raken

zo neem

je afscheid

van het leven

langzaam

gaat dan

deze ster uit…


als dromen veranderen

als dromen

veranderen

van de dagen

van toen

als nachten

veranderen

in uren

van secondes

dan pas weet ik

dat ik

het leven

zo leven

moest


mijn laatste adem

mijn laatste adem

geschreven

door de wind

de woorden

zijn vervlogen

door de

klank

van een

mensenkind


het licht in de wind

zachtjes

gaat het waaien

alle kaarsjes

gaan nu uit

mijn ogen

gaan nu

slapen

de wind

blaast

mijn

lichtjes uit


je stem is als een zachte…

mijn oren

moeten zich

spitsen

omdat

ik je bijna niet

meer hoor,

je stem

komt moeizaam

de klanken

tegen

het is nu

al overstemt

door het

engelen koor


dood in de armen

de ogen

van jou staan bol

ze zijn inmiddels

bijna

levensmoe

de ogen

van jou

kijken me

voor de laatste keer

aan

ik neem je in

mijn armen

laat je met

de dood

mee gaan


wachtkamer naar de sterren

maanden

lig ik al te staren

maanden

kijk ik de

sterren aan

ik wil

alleen

maar weten

hoeveel

pijn moet

ik nog door leven

voordat ik

naar de

sterren

mag gaan


dag lieverd

ach lieverd

wat kan ik nog zeggen

wat kan ik nu

nog voor je doen

niets meer

kan het verzachten

niets meer

kan dit verzachten

alles is

al gezegd

ik zal je kussen

en dan

begin je

aan die

hele lange

eenzame weg


de hoop op de regenboog

de dag dat je ging

mijn hart

zich moest sluiten

zijn woorden

ongesproken

niet meer jouw

naam mocht

uitspreken

keek ik naar de hemel

en zag de regenboog

die zich net als ik

over het verdriet

heen boog


en ze sloot haar ogen

ze lag daar

zomaar met

half geopende ogen

ik staarde naar haar

liep naar haar toe

even maar

haar aangeraakt

even maar

zachtjes gestreeld

alsof het niets

kon zijn

ik raakte haar

doorweekte haren

troost zo goed

ik kon

en ze sloot

haar ogen

haar reis begon


als je kunt laat het weten

als je kunt

laat het weten

laat het me

voelen

laat me het zijn

als je kunt

kom dan heel even

zachtjes in mijn

oor fluisteren

zodat ik je niet

vergeet


vlekken van de dood

op je huid

zie ik ze ontstaan

de vlekken

van de dood

langzaam

maar zeker

zie ik het

gebeuren

ze worden

inmiddels te groot

om te verbergen

ik zie het

met lede ogen aan

ik weet nu

dat ik je

binnenkort

echt moet

laten gaan….


gevangen in oeverloos verdriet

ik kijk

in je kamer rond

alles van het

verleden

slingert er rond

je liefste die

is weggegaan

de weg

die we allemaal

eens moeten gaan

ik kijk je kamer rond

en zie het staan

alle dingen

van je liefste die

je nooit meer ziet

als een eerbetoon

aan iemand die

jou alles geven kon

ik zie je zitten

gevangen

in oeverloos verdriet

ik wou dat ik je

kon helpen

alleen dat wil jij niet


ben stil gaan staan

ik ben stil gaan staan

bij de overledenen

heb aan ze gedacht

hen die vielen

veel te vroeg in het graf

tranen stromen over

mijn ogen

tranen vullen

mijn gelaat

ze zijn ook voor mij

gevallen

dat is een

ding dat staat


je bent niet meer

ik heb je leren kennen

een mooie jongen

mooi van vlees en bloed

ongeblust verlangen

alles nieuw

alles ontdekken

moeder Nederlandse

vader Pers

mooie vent

ben je geworden

ik heb afscheid van je genomen

toen je de goot in gleed

kon je niet met mijn liefde remmen

later jaren later

stond er in de krant

dat je was overleden

je er niet meer was

je had teveel genomen

je bent niet meer


laat me deel uitmaken

als ik morgen

er niet meer ben

er niet meer kan zijn

voor je

denk dan aan me

plaats op mijn

graf

een grote appelboom

aardbeiplantjes en

bramenstruiken

zodat mijn

lichaam deel gaat

uitmaken van

het leven

dat ik voedsel ben

voor de kringloop

er nog steeds

ben

voor diegene

die altijd

dicht bij

mij wilden zijn


donker is de dag

het licht is

vergeten aan te gaan

alle lampen zijn gesprongen

geen ster zal nog schijnen

de maan is verdwenen

deze dag

is vergeten

om geboren te worden

deze dag bestaat niet

toen jij

je laatste

adem uitblies


laatste regels

mocht ik moeten sterven

zomaar op een dag

wil je me dan

één ding beloven

dat ik dan

werkelijk

weg gaan

mag


ik kan je niet vergeten

bergen herinneringen

op een stapel gelegd

stofnesten verwijderd

zomaar nergens

heen gezet

herinneringen

aan ons leven

samen

in een tijd van

niet meer bij elkaar

ik kan je niet vergeten

je raakt nog

steeds

mijn leven aan


ik zocht het op

ik zocht het op

de woorden

die verbonden

met pijn

altijd een

deel van mij

zullen zijn

de woorden

die snijden als

een mes

die wonden maken

zodat je nooit

went aan de pijn

ik zocht het op

om het te voelen

om het

te laten zijn


haar zachte stem

in mijn nachten

waarin ik

soms even

eenzaam ben

waar ik

aan haar denk

hoor ik

soms ineens

haar stem

ze zegt me

dat het wel

goed met me

komt

dat ze er voor

me zijn zou

dat ze me heeft

gegeven

wat ik nodig heb

om te leren

wennen

aan dat

ik haar nog

altijd mis


gekregen van mijn geliefde

gekregen

het boeket met bloemen

vol van kleur

de laatste bloemen

die hij mij

geven kon

zullen ook

vergaan

de laatste groet

niets is er meer

deze verdorde bloemen

zullen nu

wat langer in mijn

kamer staan


op het veld van verloren eer

op het veld

van verloren eer

liggen ze

te liggen

restanten van weleer

op het veld

zonder monument

de gevallen soldaten

die niemand

waarvan niemand

wist wie ze waren

wie ze zijn


de wind droogt mijn tranen

terwijl

de tranen

over mijn wangen lopen

over het

onmisbaar

gemis

het verdriet

geen plek

kan vinden

om te rusten

droogt de

wind mijn

tranen

het is alsof

jouw hand

me teder

kust


opa slaapt.. opa heeft pijn

opa slaapt

opa heeft pijn

steeds weer

die woorden

die woorden

die er zijn

opa heeft

het zijn ogen

dicht gedaan

meisje logeert bij opa

niemand weet

dat opa

niet meer

leven zal


ik heb je nooit gekend

door het leven gegaan

dij en ik

samen

zitten praten

uren lang

soms op de chat

jij en ik

uren over

wat ons bezig houd

de openbaring

van je Hiv verhaal

die ons emotioneel

dichter bij

elkaar lieten staan

dichterbij dan ik

ooit bij iemand was

jij was mijn droomprins

toen ik na

jou dood

eindelijk een

foto van je zag


het is nu te groot

meestal ga ik

het alleen aan

ga ik alleen

het leven bekijken

zoals het ervoor

staat

meestal ga ik

het aan

zoals ik altijd heb gedaan

nu is het te groot

nu is er

teveel aan de hand

het is te groot

ik vraag niet veel nu

ik wil alleen

maar even

gedragen worden

op jouw hand


soms zie ik jou overal

soms zie ik je overal

in elke

straat

waar ik ook loop

het is net

alsof je

steeds weer

bij me staat

soms ben

ik je ineens

verloren

om je

ergens anders

weer

tegen te komen


de kist mocht ik sluiten

toen het zover was

dat het leven

uit jou was verdwenen

toen ik niets

meer in jouw ogen zag

mocht ik de kist

zelf sluiten

het afscheid

duidelijk een feit

nog steeds zie ik

hoe ik jou

in het donker

heb achter gelaten

het is iets

dat ik elke dag

weer weet


zoals elk jaar

zoals elk jaar

om 12.00

zullen ze branden gaan

de kaarsen

voor de mensen

waar ze ook mogen zijn

eenzaam

met verdriet

en pijn

kaarsjes voor

een ieder

die ik in dat

jaar heb gezien

mensen die me

hebben geraakt

en 1 kaars

zal ik voor

jou laten

staan


op die stille plek

op die stille plek

op dat moment

zomaar ineens

gevangen

ineens

daar weer zijn

op die stille momenten

van even

gewoon

terug in

het verleden zijn


ik dacht even dat ik je zag

ik dacht even

dat ik je zag

zomaar onverwachts

een glimp

achter beslagen ramen

achter ondoordringbaar glas

ik dacht even

dat ik je

echt heel

even

weer zag

Hits: 161