afscheid21b
de wind die je laat gaan
langzaam
beseffen dat het
wat ik vasthoud
niet meer is
het laten gaan
van wat tastbaar is
verdwenen in de wind
die me elke dag
even met zijn
streling aanraakt
om daar te zijn
waar ik
jou altijd
in mijn hart
terug vind
het altaar van het leven
omarm
mijn stil verdriet
van het laten gaan
van wat ooit
gevangen in
de elementen
van de natuur
aanwezig was
waarin ik
jou elke keer
weer
terugzag
langzaam loslaten
langzaam laten gaan
de liefste die niet meer is
laslaten van wat
tastbaar was
het laten verdwijnen met de tijd
als voedsel voor
het leven
om zo in mijn gedachten
nog steeds
dicht bij jou te zijn
laten rusten in de tijd
de tijd zal het mij leren
dat de hardheid van het gemis
langzaam zal verdwijnen
in de zachtheid van de tijd
verbonden met de stralen
van de liefde tussen jou en mij
weet ik dat ik ooit
ook zonder jou
weer gelukkig zal zijn
mijn zachtheid troost de vlucht
neergelegd
in de stilte van de avond
de tranen die nog steeds
het lichaam raken
van mijn verdriet
het vertrek op
de vleugels van de tijd
door zachtheid
van gesproken woorden
die de pijn
verzachten
door de tijd
nu de w
inter jou heeft meegenomen
stil staan
bij de vier jaargetijden
van jouw leven
waarin ik jou altijd
lief heb gehad
laat ik je nu los
in de kleuren van de herfst
waarin jij de
wereld het liefste zag
zachtjes loslaten
zachtjes laten vliegen
op de vleugels van de tijd
langzaam laten gaan
om zo te wennen
aan niet meer
voor altijd
zachtjes laten rusten
in de ruimtes van mijn hart
zo teer
teder
neergelegd
mijn liefde
die niet mocht zijn
omringt met
de liefde van ons hart
laten we hem gaan
in de stilte
van de dag
het stille verdwijnen
de serene stilte
alleen doorbroken
door het tikken van de tijd
langzaam zachter gaan ademen
langzaam verdwijnen
in de wolken van vergetelheid
langzaam in stilte zwijgen
luisteren naar de rust
die ontstaat
na het eindeloze gevecht
die niet te winnen was
laat ik je gaan
met de stille rust
van het verdwijnen
door deze niet te winnen strijd
de laatste stappen
rusteloos
ligt hij daar te staren
naar de lampen
aan het plafond
waar hij naar toe zal gaan
hij sluit steeds vaker zijn ogen
ziet dan de miljarden voetstappen
van hem die hem voor zijn gegaan
die hem de weg zullen wijzen
naar daar waar hij
dan uiteindelijk zal zijn
langzaam zwijgt zijn ademhaling
blaast hij zijn kaarsje uit
om naar het grote onbekende
te gaan
verdorde tranen van het gemis
in de stille avondzon van mijn leven
ben ik nog een keer
bij hem langs gegaan
bij wie ik altijd
mijn heimelijke liefde
deelde in de nachten van het geheim
verborgen gevoelens
die er altijd bleken te zijn
maar die niet mochten bestaan
kijk ik naar het verdorde boeket
wat ik ooit bracht naar hem
die daar liggen
als mijn vedorde tranen
omdat ik hem nog elke dag
meer mis dan ik hem eigenlijk missen mag
Hits: 43