afscheid4
kleine tranen
groot sta je daar
met een foto
van je overleden vader
groots begin
je je verhaal
ineens
komen de
tranen
jij kan niet
langer
zo groot
staan
teddy
de knuffel
die ik
zomaar zag
de knuffel
die alleen
voor mij een
knuffel was
voor jou
een wereld
die je niet
begreep
een wereld
waarin jij
je verdriet
verschuilt
als je niet krijgt wat je wilt
hete tranen
in het uur
van de nacht
het kleine leven
wat ooit
eens begon
het leven
dat ineens
iets anders gaf
het leven
dat jou voor
je gevoel
genadeloos straft
als het niet wil stoppen
als mijn gedachten
in de dagen
na ons
blijven malen
over de vragen
die nooit
beantwoord werden
als het niet
meer wil stoppen
de antwoorden
blijven vragen
om de helderheid
die er nooit kan zijn
duik ik het liefst
diep weg
onder de dekens
om er gewoon
even niet te zijn
dag opa.. ik zal je missen
dag opa
ik zal je missen
zoals ik
je altijd missen zal
ik begrijp wel
jouw keus
dat het einde
sneller komen moest
sneller dan ik
eigenlijk hebben wou
dag opa
ik zal je missen
meer dan iemand
weten kan
jij was mijn
beste vriend
ik ken je
nu al mijn
hele leven lang
broze handen
jouw broze handen
liggen op het bed
jouw broze handen
die niet eens
meer het laken
kunnen strelen
jouw broze handen
vol met
stilheid
vol met pijn
jouw broze handen
eens hielden ze
me vast
eens was ik
in deze handen
ontzettend klein
dode lippen
even zachtjes
strelen
door je haar
nog 1 keer mag
ik je kussen
dan moet ik
je laten gaan
zacht kus
ik je dode lippen
en heel
langzaam
gaat
het deksel
toe
ik zwaai naar de wolken
ik zwaai naar de wolken
in de hoop dat
jij het beseft
dat ik nog
steeds niet
kan accepteren
dat jij voorgoed
bent gaan slapen
dat ik je moest
laten gaan
dichtbij me
dichtbij me
ben je niet
je bent
verder weg
dan ik kan zien
ik streel
je foto
ik raak
het elke dag
even aan
bezig met
de vraag
waarom
jij het was
die nu al
moest gaan
brief aan de zee
met een stokje
zit ik te schrijven
een lange brief
in het rulle zand
ik schrijf en schrijf
alles wat er is
alles wat ik
je had willen zeggen
voordat je op reis ging
ik schrijf
schrijf
kijk uiteindelijk toe
hoe de
zee deze
brief tot
zich neemt
mee neemt
naar jou toe
dichter bij jou gebracht
het lied van de vlieger
de vlieger op het strand
heb ik maar eens
in de praktijk gebracht
ondanks nooit
gesproken afscheidswoorden
de dingen die
ik nog zo graag
even tegen je had gezegd
heb ik maar aan je
geschreven
zodat mijn woorden
je misschien raken
en ik
toch nog
zachtjes
“ik hou van jou”
tegen je
zeg
de vergeten vlieger
ergens in Zeeland
zomaar aan het strand
zul je een vlieger
zien hangen
hoog aan de lucht
hij staat er
fier te staan
mijn brief met
vergeten woorden
woorden die ik
nooit tegen jou
heb gezegd
zijn er aan gebonden
deze vlieger
is niet vergeten
hij is
naar jou
onderweg
je bent er zomaar ineens
de tranen over mijn wangen
van het nooit
gehuild verdriet
om jouw heen gaan
de vraag
waarom jij mij riep
de tranen lopen over
mijn gezicht
ik weet het niet meer
wat beter is
ineens zomaar
zonder dat ik het wil
ben je bij me
en droog je mijn tranen
is het verlangen
naar jou
weer stil
mocht ik afscheid van je nemen
als ik het had geweten
dat het zo zou zijn
het eerder had gehoord
dan was ik er
ook al
mocht ik er niet zijn
dan was ik gekomen
had je even nog
1 keer aangeraakt
om je te zeggen
dank je wel
dat ik bij je
in je leven
even
naast je
mocht staan
ik omarm je met mijn gevoel
ik omarm je met mijn gevoel
ik ga over
afstand en tijd
even je aanraken
even dicht
bij je zijn
even heel even
gewoon
bij je zijn
de bloemen verversen
elke week
even op weg
naar het
onbekende graf
even wat bloemen
leggen
omdat die
er onderligt
in zijn
leven
zo eenzaam was
bloemen voor jou
ik heb ze gehaald
zomaar ergens
vandaan
langs de
wegen ben
ik gelopen
om bloemen
voor jou te kopen
maar onderweg
heb ik ze gevonden
het mooiste
veldboeket
dat er is
die heb ik
mee genomen
die zeggen meer
dat ik je
mis
bij het graf
bij het graf
stond ik
ik keek
de leegte aan
jij was er
ik ben
maar
heel even
stil bij je
blijven staan
een jaar rouwen en dan
een jaar rouwen en dan
is het over
zegt men
maar ik geloof
het niet wat men zei
het is niet over
ik ben alleen
beter
gewend
aan de pijn
waai maar over de zee
waai maar
ik laat je
as gaan
je vroeg me
of ik dan
in gedachten
even bij je
stil wilde staan
waai maar
waai maar
over de zee
soms is het leven niet eerlijk
soms is het leven niet eerlijk
overkomt het je allemaal
alle verdriet dat niet
te stoppen lijkt
van gebroken harten
tot in de laatste dagen
ziek
soms is het leven niet eerlijk
breekt het gouden mensen op
kunnen ze niet meer
verder leven
zegt hun ziel en hart
voor altijd
stop
vergeten bloemen
de bloemen
op het verse graf
die niet door
iemand zijn meegenomen
die er bleven
zodat een ieder zag
dat ik bij je
ben geweest
om afscheid te nemen
voor altijd
verder met mijn
eigen leven
verder met mijn
eigen tijd
de bloemen
die eigenlijk
in boekdelen spraken
die zeiden
ik verloor jou
aan de tijd
de hand die het water aanraakte
gevulde hand
met de lelie
die telkens
deze lelie
weer ter water laat
elke dag opnieuw
weer
telkens
verse lelies
om stil te staan
bij het verloren leven
dat in het water
voorgoed
is weg gegaan
soms ben ik wat triester dan anders
ik huil
stil en voorzichtig
de tijd door
soms is het wat
triester
is het heftiger
wat ik verloor
soms huil ik even
zonder er echt
bij stil te staan
kan ik niet anders
dan zomaar
even in tranen gehuld
bij het leven
dat niet meer is
stil staan
dappere vrouw?
de uitslag
was negatief
het is over
het leven
gaat gewoon voorbij
jij weet het
wat ze moeten doen
jij weet hoe het zal zijn
de uitslag
die je breken zou
heeft je niet gebroken
heeft niets laten ontstaan
dappere vrouw
hoe heb jij het voor elkaar gekregen
om zo humor vol
door te gaan
verloren as
het dierbaarste
wat ik ooit bezat
dat bij mij hoorde
die altijd aan me dacht
is niet meer
hij is verdwenen
met de wolken mee
verdwenen in de lucht
zijn as
vervlogen met de wind
niets meer
op deze aarde
waar ik hem
nog in terug vind
omwoelde aarde
mijn handen
graaien in het zand
omwoelen de aarde
waarin ik
jou heb achter moeten laten
mijn handen
reiken naar de lucht
om je nog toe te zwaaien
diep adem halen
de zucht die
op de wind mee drijft
zal je misschien nog bereiken
zal misschien
het laatste zijn
het tere afscheid
dag mannetje
de nacht is vol gevaren
dag liefste
pas je goed op jezelf
dag mooiste vlam
zul je je niet aan
het leven branden
dag mooiste mens
die ik heb gekend
dag liefste
ik hoop dat
de leegte
snel went
getrilde ademnood
getrilde ademnood
waarin geen
zuurstof meer te vinden is
gebroken lichaam
een stem dat
om zuurstof gilt
gespannen tot op het bot
niets meer
wat hij er aan kan doen
verdwenen is de lust
verdwenen
het gevoel
de engel zal blijven waken
achter gelaten
op de plaats
waar niemand graag komt
daar zal de engel
over jou waken
zal er zijn als
ik weer langskom
de engel zal
naar jou en mij kijken
staren naar de horizon
ik zal hem even aanraken
ons op deze manier verbinden
met het leven
dat te vroeg
aan zijn verlies
begon
de dood speelt het spel
besef van het leven
dat het niet eeuwig kan zijn
al hoopt men op van alles
waarin leven de winnaar
zal zijn
de dood speelt het spel
met hart en ziel
steeds weer iets anders
iets nieuws
waar het leven
tegen vechten moet
waarom leren we
nooit te accepteren
dat leven
soms sterven moet
als ik je heb achter gelaten
als ik je heb achtergelaten
daar waar
liefde soms
nog meer leeft
dan in het leven zelf
daar waar de duisternis
zijn tol eist
als ik je heb achtergelaten
waar ik je niet meer
zal zien
kan ik soms zo eenzaam
lopen dwalen
in de hoop
dat ik jou ergens
in terug zal zien
de bomen van het verdriet
wees eens stil
luister eens goed
naar het ruizen
van de bomen
naar dat
wat de boom zeggen wil
in het ritselen
van de bladeren
komt het verdriet
komt jouw naam
wees eens stil
om bij het verlies
stil te staan
bezocht de herinnering
zomaar gegaan
zonder te zeggen
dat ik daar heen ging
lopen staren
gekeken naar
geluisterd naar verhalen
gesproken met
onbesproken taal
gevoelt
oneindig veel verdriet
de herinnering van het verlaten
de herinnering
die je in de bomen
terug kunt zien
verspreid verdriet
op de laatste dag
dat ik hier kan zijn
laat ik het vrij
de namen
verbonden met verdriet
het gevoel dat niet meer is
vrij laten gaan
drijven op de wind
ik ga dan alleen op reis
neem het verdriet niet mee
ik laat het verwaaien
ik geef het aan de
wind mee+
verlost van alles
kleine jongen
jij die meer kracht had
dan een ieder heeft gezien
jij die vocht om te overleven
die stikte van angst
jij die het pad beging
jij die het leven
niet begreep
sombere gedachten
kleine jongen
jij die de keus
hebt gemaakt
verlost van alles
verlost van pijn
bent zonder het te zeggen
zonder dat iemand het wist
vertrokken
niemand zal je
ooit nog zien
als woorden niet meer kunnen spreken
de laatste sigaret
die ik met je rook
samen kijken
naar de kringen van rook
die langzaam naar
boven dwalen
daar waar ze vervagen in de mist
woorden zijn niet te vinden
woorden spreken onduidelijke taal
de laatste sigaret
alles vergaat
verdwenen
het laatste moment
waarop ik
nog iets
tegen jou
zeggen kon
gevangen in de kom van mijn hand
verlaten vlakte
geen zuchtje wind
hoorbaar
de storm die loeit
van binnen
het geschreeuw
van onmacht
gevangen in
de kom van mijn hand
het laatste moment
waarop
wij samen zijn
vlammen zee
het beeld
dat in mijn ogen staat
het zien van
dat het niet anders kan
bang om wat
ik herbeleef
de vlammenzee
die jou
het leven
afneemt
in glas gevangen
in glas gevangen
de naam
die mij
dierbaar was
gevonden
een plek
waar ik weet
dat jij
altijd te
vinden bent
gedachten
op het moment
van rust
zitten
kijken
zoals
ik soms
nog zucht
gehoord
verlangen
gevoeld
de ademtocht
de wind
die me raakt
jij bent overal
nog
wapperen in de wind
het paneel
van glas
hier neer gezet
standvastig
niets
slaat het omver
ze staan
af en toe
alleen te wuiven
in de wind
zo vertellen
ze me
dat je altijd
bij me bent
doorzichtig verbonden
namen
onverbindbaar
met de lucht
gehangen in
het luchtledige
langzaam
op aarde
terug
zo raak je me aan
verdrietig staren
dromen
over jou en mij
kijken
verlangen
de wind
raakt me
zachtjes aan
ik voel je
nu heel dicht
bij me staan
verloren gedachte
verloren gedachte
gezocht naar
iets dat
al niet meer was
gedroomd
gevochten
kijken
naar wuivend
glas
vervlogen gevoel
zoals de wind
me aanraken kan
zoals de zon
me soms
verwarmen kan
zo ben je
dicht bij mij
terwijl ik
naar je
naam staar
het knijpt mijn keel dicht
er zijn
kijken
hopen
zoeken
de angst
in mijn keel
de emotie
die oplaaien kan
het gevoel dat
me verlammen kan
op eens gevonden
de naam
die meer dan
een naam was
het knijpt mijn keel dicht
omdat het nu
definitief
is
het raakt
de naam
gevangen
zomaar
neer gezet
gedachten
flarden
even
net een film
in beeld
gebracht
ruw verstoorde rust
in gedachten
gedenken
op deze plek
waar rust en stilte
haast sereen is
hoor ik
iemand
commando’s schreeuwen
tegen de hond
die niet luisteren wil
soms kan rust en stilte
daardoor
juist serener zijn
gesproken
woorden
die niet meer
kunnen praten
geen geluid
kunnen maken
woorden
die ineens
weer hier zijn
nu ik alleen maar
loop te dwalen
jij praat door
de wolken
tegen mij
Hits: 113