afscheid5
stil tafereel
kleine woorden
hier neer gezet
waarop de
herinnering
altijd blijft
kleine vaas
met bloemen gehuld
daar waar
soms een stil tafereel
meer tranen
onthuld
jou gemist
in alle mensen
die ik zag
die me omarmden
als een warme jas
overal gekeken
ogen die me
streelden
overal waar ik was
heb ik alleen
aan jou gedacht
als je handen me niet meer kunnen aanraken
staren
over de plek
bedekt met steen
waarop
je naam
geschreven staat
bedekt met
mijn laatste gift
de rozen die
uitbloeiden
op het balkon
staren
beseffen
dat ik even wilde
dat je handen
deze rozen
aanraken zouden
dat je even nog
gewoon
samen met mij
bij die rozen
stond
ik stelde je voor
elke keer als ik
weer bij je stond
de tranen die
niet zijn verdwenen
maar die niet
meer stromen
zoals ik eerst
altijd bij je stond
vertelde ik je
hoe het met me ging
hoe leven
langzaam weer
bezit van me nam
elke keer vertelde ik je
dat er een liefde gekomen was
die verdween
omdat ik jou nog niet
echt vergeten was
deze keer stelde ik je aan hem voor
vertelde je dat hij het was
waaraan ik
mijn hart
verloor
gevoeld
terwijl
mijn hand
even de plek aanraakt
waar ik even
nog bij je kan zijn
vertel ik je
over mijn gevoel
vertel ik je
dat mijn leven
verder ging
dat iemand mijn hart
wederom heeft aangeraakt
terwijl ik het vertelde
bleek de wind even
aan te slaan
het voelde alsof
je even
door mijn haren
streek
alsof je me
vertelde
dat het goed was
wat ik deed
het kleine besef
het kleine besef
van iets
wat voor mensen
zo groot kan zijn
het verdriet
dat op die plek
altijd een geliefde
verliet
het kleine besef
dat leven eindig is
was voor hem
zo gek
dat hij er niet
eens verder
over nadenkt
mijn hand
lang niet geweest
door de drukte
van alle dag
vandaag even
weer bij je stil gestaan
mijn zoon
was met me mee
ik moest even
de steen aanraken
waaronder jij lag
mijn zoon keek
ineens was het
zijn handje
die naast de
mijne op
de steen
lag
ijsje eten
mijn zoon
die het leven
heel anders ervaart
na het bezoek
aan vaders graf
kijkt hij me aan
zegt :
“zullen we nu
een ijsje gaan eten?”
ik lach
het is even ineens
niet meer
zo zwaar
kleine herinnering
heel klein
haast onzichtbaar
neer gelegd
waar soms
niets meer
echt kan zijn
heel klein soms
zonder woorden
zonder gebaar
heel klein
haast onzichtbaar
aangeraakt
door de wind
het tere moment van gaan
zacht haar
handen gekust
zacht haar
lippen
nog 1 keer
aangeraakt
zacht
haar haren
gekamd
zacht haar
ogen dicht gedaan
zacht
haar neer gelegd
zacht het
tere moment
van gaan
laten gebeuren
zacht gesproken
zacht
haar laten gaan
teer moment in steen
hand in hand
jij en ik
de steen
die was neer gelegd
de steen
waar de naam
op stond
van diegene
die jij het liefste vond
hand in hand
samen daar gestaan
teer moment
in steen
samen
alleen maar
staan
het eerste handje aarde
het beeld
dat ik nog
op mijn netvlies zie
dat moment
waarop ik
het echt moest zien
mijn handje aarde
dat ik
op jouw kist
gooien moest
nooit vergeten
opgeslagen
weten dat
het daardoor
extra pijn
doet
rituelen om jou
toen de strijd
gestreden was
dacht ik nog
dit was het dan
niet geweten
wat er allemaal
nog komen zou
van alles nog regelen
telkens even
weer terug naar jou
het moment
van je echt laten gaan
daarna kwam pas
het echte besef
dat je nooit
meer bij mij
langs zou gaan
hij had het zo koud altijd
een vleugje humor
had het wel
mijn opa die
zelfs in de zomer
de verwarming op
25 zet.
nu hij dan
niet meer bij ons is
ligt zijn lichaam
opgebaard
op een
soort van
diepvrieskist
heb je jas aangetrokken
de dag
dat je ogen
nooit meer
de zon zouden
op zien gaan
heb ik
nadat ik
even naar buiten moest
je jas aan gedaan
de kou
van buiten
deed me niets
de kilte om mijn hart
besefte des te meer
het verlies
zoveel namen
mijn zoontje
die net wat
lezen kan
kijkt naar alle stenen
die er staan
elke steen
moet worden gelezen
elke woord
uitgelegd
zoveel namen
van mensen
die zijn overleden
zoveel mensen
die nog
dierbaar zijn
achteraf is het pijnlijker
traag kruipt
de traan uit mijn ogen
langzaam
verdwijnt hij omlaag
in gedachten
nog steeds bij jou
het zou nu minder
pijnlijk moeten zijn
maar eigenlijk
blijkt dat in de tijd
steeds meer
pijn ontstaat
jouw brief die te laat kwam
geschreven letters
op haast
doorzichtig papier
die me zeggen
dat niets meer
kan zijn
jouw brief
die te laat
is aangekomen
op het verkeerde adres
waarin je had geschreven
dat er niets
meer om
voor te leven
over was
in volstrekte paniek
in volstrekte paniek
alles weg gedaan
niets mocht
me nog herinneren
aan jouw bestaan
alles gewoon
veranderd
alsof je nooit
in mijn leven bent
geweest
in volstrekte paniek
is het de leegte
die me
het meest
bevreesd
zo sliep hij in
de laatste woorden
die ik sprak
voordat je
onder het mes ging
de operatie
die je leven
zou verlengen
die het dragelijk
maken zou
de kus
de woorden
tot morgen
dan ben ik
weer bij je
waren ineens
minder waar
geen kans meer
om te zeggen
wat ik zeggen zou
zo sliep hij in
omdat zijn
hart niet
na de operatie
door slaan wou
de kaart die ik vasthield
de kaart die
ik vasthield
waarop je naam
bleek te staan
even was je
tastbaar
zomaar
was het bewijs er
dat je hebt bestaan
nooit gesproken
nooit gezien
toch speelde
je een grotere rol
in mijn leven
dan jij of ik
konden voorzien
verdroogde woorden
raspend komt het uit je mond
alsof je ze
bijna niet
meer uitspreken kunt
je vertelt me
over jouw leven
hoe je alles
altijd zo goed
als je kon
hebt gedaan
steeds een langere pauze
voordat nieuwe
woorden
de uitgang vinden
de tijd te kort
het verhaal
te lang
dag jochie het is goed geweest
de tijd
was kort
niet de belofte
van altijd
jouw geboorte
waarin ik
de belofte zag
van een leven lang
jouw tijd
die je met
mij hebt
doorgebracht
langzaam
de ziekte
die je heeft
opgebrand
dag jochie
het is goed geweest
dat je even maar
veel te kort
in mijn
leven was
dappere strijder
elke dag
weer de vertedering
die je bij me
te weeg bracht
jouw vechtlust
die ik niet
kon weerstaan
elke keer weer
het moment
van weer
er tegenaan
soms de woorden
ik ben zo moe
ik kan het niet meer
dappere strijder
jij hebt genoeg gevochten
niemand kan zo vechten
als jij dat doet
als hij maar
als hij maar
genoeg
had gehouden
van het leven
genoeg had
gegeven om mij
dan was het
misschien
anders gelopen
dan had hij
misschien wat
langzamer gereden
was hij misschien
niet verstrikt geraakt
in de wirwar van auto’s
dan had hij misschien
nu nog
naast me gestaan
papieren zakdoekje
oh God
dat afschuwelijke moment
is daar
we moeten
nu allemaal
te gelijk gaan
pakken papieren
zakdoekjes
staan al klaar
we moeten
met z’n allen
daar staan
voelen de blikken
van wat erg
wat zijn ze sterk
of wat al niet meer
het is het theater
van het leven
iedereen
is blij
dat hij
daar niet
hoeft te staan
de traan op het laminaat
het besef
dat het echt
niet meer gaat
ze ligt
alleen nog maar
daar waar
ze is
staan gaat
al niet meer
het is teveel
ze kan niet veel meer
tegen haar aan gekropen
streelde zachtjes haar vacht
liet haar langzaam
inslapen
er bleef een
traan achter
op het laminaat
ik zing naar de hemel
elke avond
even maar
gewoon
op het balkon staan
elke avond
ook als ik
niet thuis kan zijn
elke avond sta ik
toch ergens buiten
zo rond een uur of één
kijk naar de hemel
zie de sterren aan
laat langzaam
ons lied
zijn weg naar de
hemel gaan
om zo elke avond
weer even
toch bij je
te zijn
gekropen tegen de verwarming
ondanks de hitte
het moment
waarop ik
het besluit
moest laten
bestaan
gedacht
uren
dagen lang
over hoe het
verder zou moeten gaan
een half leven
toch maar bij elkaar
samen in bed gelegen
altijd was je er
niks vond je raar
je verdedigde me
in tijd van nood
nu moet ik
het besluit genomen
laten bestaan
gekropen tegen de verwarming
jouw lichaam
dicht tegen me aan
langzaam begint
het gif te werken
langzaam
vallen je pootjes slap
langzaam
beginnen tranen
te lopen
langzaam
komt er het
definitieve eind
aan ons
samen gaan
nog steeds hoor ik je voetstappen
zo maar
op een door de weekse dag
zat ik in mijn boek
te staren
te lezen
wat er eigenlijk
niet eens was
ruw verstoorde fantasie
ineens het rennen
van voeten
het grint dat
alle kanten opvliegt
de deur die open gaat
geschreeuw
kom snel
anders ben
je te laat
ik weet het niet meer
wat ik moet doen
help me dan
opspringen
hollen op een draf
één blik werpen
is al duidelijk genoeg
daar lag mijn vader
die niet meer bewegen kon
de dood had hem
in zijn greep
het enige wat ik
nog voor hem kon doen
was reanimeren
hopen dat zijn hart
het weer deed
achter de vlokken van gemis
de eerste dagen
waren gewoon een
grote wolk
waar ik mistig
in rond bleek te gaan
langzaam
kwam er weer
wat meer zicht
het gemis
kwam pijnlijk hard aan
ineens langzaam
verdwenen
de wolken
opgegaan in vlokken
van gemis
kusje bewaart
stiekem
ergens weg gelegd
daar waar
niemand hem vinden kan
het liefste
kleine kusje
van jou
waar ik soms
zo heftig naar verlang
heb dat kusje
gekoesterd
een leven lang
om
als ik eens
niet meer zo goed
weet dat de
wereld lacht
ik dan door dat
bewaarde kusje
ineens weer
volop leven kan
onbegrijpelijk droom
nu de dood
langzaam
steeds dichterbij
kruipt
me soms in mijn
nacht
aanraakt
me dan even
echt bang maakt
nu de dood
langzaam
steeds dichterbij komt
durf ik soms niet
te gaan slapen
bang dat
ik niet meer
wakker word
dichte wolken in het licht
gelopen
daar waar
ik soms
even wil zijn
in alle rust
en stilte
langzaam
stil gaan staan
even maar
zeggen
dat ik je mis
even maar aanraken
daar waar
jou voor eeuwig
verborgen ligt
geen stemmen meer
geen stemmen meer
die zeggen
dat het goed
komen zal
die me
dierbaar vertellen
dat ik voorzichtig
moet zijn
geen stemmen meer
die zeggen
hoe ik het anders
kan gaan doen
als wees
rondlopen nu
alsof de wereld
steeds weer
zijn dingen
op herhaling doet
herhaling van het leven
het blijft onpeilbaar
wanneer het zal gebeuren
hoe het zal ontstaan
het blijft
gewoon onzichtbaar
wanneer en hoe
het te laten bestaan
het blijft steeds
terugkeren
het geboren worden
het dood gaan
het afscheid nemen
van dierbaren
het is een herhaling
van het leven
zonder dat
de verveling
blijkt toe
te slaan
het lied dat vervloog met de wind
het lied
gezongen
door een
mensen kind
op de laatste dag
dat je nog
tastbaar
bij ons was
het lied
vervlogen met de wind
zodat jij
daar
de rust
terug vind
als achterblijven een opgave word
als achterblijven
een opgave word
die een leven lang
duren kan
als de rozen
die neergelegd
aan het verdorren gaan
als wachten
op de tijd
tijdloos voorbij
blijkt te gaan
als achterblijven
een opgave word
blijkt alles ineens
zo anders
dan je dacht
te gaan
traag verloopt het verdriet
traag
verloopt het verdriet
langzaam
telkens
net als niemand
het ziet
traag
onmerkbaar haast
gaat het zijn
slopende werking aan
traag
zonder te stoppen
zonder dat het
blijft staan
het roestige hekwerk
krakend
piepend
onder het zoveelste
ongemak
gaat het roestige hek open
daar waar
de overledene
door leven zou
schuifelend
met de massa mee
jou ter grave dragen
waar je dan
voor altijd
zijn zou
laatste blik
op de kist
die in de aarde zingt
laatste vaarwel woorden
zachtjes snikken
gaan
terwijl
hol de gevallen aarde
op de kist
nog door de stilte klinkt
krakend
piepend
onder het zoveelste
ongemak
gaat het roestige hek
dicht
foto in bloemenkrans
bijna een half eeuw geleden
was het enorm
in zwang
een foto laten
plaatsen
met een bloemenkrans
dat eeuwig zou
blijven staan
op de plaats
waar de overledene
het laatst
was heen gegaan
nu een half eeuw geleden
blijken de kleuren vervaagd
de foto haast niet meer te zien
de bewaarde herinnering
vervaagd
zoals altijd
met de tijd
elke avond afscheid nemen
omdat hij elke nacht
kon inslapen
om niet meer
wakker te worden
stonden we elke avond
weer daar
afscheid nemen
zeggen dat het goed was
elke avond weer
dat twee maanden lang
elke avond weer
in tranen
soms duurt afscheid nemen
veel te lang
het is altijd onverwachts
nadat we toch
het einde zagen naderen
telkens weer
wisten dit
kan de laatste keer zijn
gebeurde het toch
totaal onverwachts
ineens
uit bed gehaald
nog even snel
er zijn
hand vasthouden
laatste zuchten
begin van
oneindige pijn
straks als ik je niet meer kan zien
liefste ik weet het wel
het is nu nog veel te vroeg
ik heb gekozen
ondanks dat ik wist
dat het voor heel tijdelijk was
om met jou
de tijd aan te gaan
tijdelijk samen
genieten van wat er is
samen ondanks
dat we nu al weten
dat het gemis groter is
liefste ik weet het wel
dat het echt niet anders kan
gevallen voor jou
terwijl je de dood
al een tijdlang
aankijkt
die je snel halen zal
liefste ik weet het wel
we doen vreselijk ons best
om samen nog zoveel
mogelijk te genieten
van wat er aan
tijd voor ons rest
liefste ik weet het wel
het is niet anders
ik besef elke moment
dat ik je straks
niet meer zien zal
als de schaduw is ingetreden
als het volle licht is verdwenen
de schaduw als een
schemering zich
om ons heen kruipt
wetende dat de tijd
voorgoed verdwenen is
waarin we samen
zouden bestaan
in de schaduw
kijken we elkaar
nog steeds vol
liefde aan
wetende dat
de duisternis
in aantocht is
wetende dat
jij op weg zult gaan
gedachteloos aangegaan
verteld aan jou
dat je de mooiste mens bent
die ik ooit zag
jij die vertelde
dat die mooiheid
maar tijdelijk was
dat in jou
de ziekte voort kruipt
verteld dat je
niet lang meer hier
zult zijn
gesmolten voor je glimlach
die mysterieus
rond je mond
is gaan staan
gedachteloos
met jou de tijd aangegaan
beter liefde te hebben gekend
dan niet deze strijd
aan te gaan
niet geweten dat het zo’n pijn zou doen
op de kop af
zes maanden en een dag
waren we samen
geleefd zoals God
dat alleen maar
in Frankrijk had bedacht
we maakten nog meer ervan
dan alleen maar
wat er kon zijn
genietend van elke moment
waarop we samen konden zijn
gehuild om het afscheid
wat komen zou
elkaar gesterkt
in de tijd
dat het echt
voorbij zijn zou
niet geweten
dat na de tijd
waarin liefde
meer bleek te zijn
dan liefde
het zo’n pijn zou doen
nu je echt
gegaan bent
ineens verlang ik weer naar je
tijdens het kijken
naar een film
vol spanning en vertier
de angst die
op de gezichten staat
verlang ik soms zomaar even
naar de arm
die je om me heen slaat
tijdens het zien
van een film
waarin de romantiek
uiteindelijk altijd wint
verlang ik soms
weer even
naar je hand
die mijn tranen
weghalen
tijdens het beleven
van een film
met de bulderende lach
verlang ik soms
weer even
dat je samen
met me lacht
ach ik mis gewoon dat eitje
niet het
maken van het ontbijt
dat ik elke ochtend
nog steeds trouw doe
het smeren van het brood
het klaarmaken van het fruit
de koffie vers gezet
alles is compleet
het is alleen
af en toe
dat koken van het ei
ik mis gewoon
dat eitje
voor jou
erbij
vol verhalen thuis gekomen
elke keer
kom ik thuis
zomaar na een
dag vol
werk
met van alles
wat ik weer beleef
telkens weer
loop ik dan op
tegen die muur
van stilte
waarin ik
steeds weer
dat luisterende oor
mis
Hits: 122