afscheid5

stil tafereel

kleine woorden

hier neer gezet

waarop de

herinnering

altijd blijft

kleine vaas

met bloemen gehuld

daar waar

soms een stil tafereel

meer tranen

onthuld


jou gemist

in alle mensen

die ik zag

die me omarmden

als een warme jas

overal gekeken

ogen die me

streelden

overal waar ik was

heb ik alleen

aan jou gedacht


als je handen me niet meer kunnen aanraken

staren

over de plek

bedekt met steen

waarop

je naam

geschreven staat

bedekt met

mijn laatste gift

de rozen die

uitbloeiden

op het balkon

staren

beseffen

dat ik even wilde

dat je handen

deze rozen

aanraken zouden

dat je even nog

gewoon

samen met mij

bij die rozen

stond


ik stelde je voor

elke keer als ik

weer bij je stond

de tranen die

niet zijn verdwenen

maar die niet

meer stromen

zoals ik eerst

altijd bij je stond

vertelde ik je

hoe het met me ging

hoe leven

langzaam weer

bezit van me nam

elke keer vertelde ik je

dat er een liefde gekomen was

die verdween

omdat ik jou nog niet

echt vergeten was

deze keer stelde ik je aan hem voor

vertelde je dat hij het was

waaraan ik

mijn hart

verloor


gevoeld

terwijl

mijn hand

even de plek aanraakt

waar ik even

nog bij je kan zijn

vertel ik je

over mijn gevoel

vertel ik je

dat mijn leven

verder ging

dat iemand mijn hart

wederom heeft aangeraakt

terwijl ik het vertelde

bleek de wind even

aan te slaan

het voelde alsof

je even

door mijn haren

streek

alsof je me

vertelde

dat het goed was

wat ik deed


het kleine besef

het kleine besef

van iets

wat voor mensen

zo groot kan zijn

het verdriet

dat op die plek

altijd een geliefde

verliet

het kleine besef

dat leven eindig is

was voor hem

zo gek

dat hij er niet

eens verder

over nadenkt


mijn hand

lang niet geweest

door de drukte

van alle dag

vandaag even

weer bij je stil gestaan

mijn zoon

was met me mee

ik moest even

de steen aanraken

waaronder jij lag

mijn zoon keek

ineens was het

zijn handje

die naast de

mijne op

de steen

lag


ijsje eten

mijn zoon

die het leven

heel anders ervaart

na het bezoek

aan vaders graf

kijkt hij me aan

zegt :

“zullen we nu

een ijsje gaan eten?”

ik lach

het is even ineens

niet meer

zo zwaar


kleine herinnering

heel klein

haast onzichtbaar

neer gelegd

waar soms

niets meer

echt kan zijn

heel klein soms

zonder woorden

zonder gebaar

heel klein

haast onzichtbaar

aangeraakt

door de wind


het tere moment van gaan

zacht haar

handen gekust

zacht haar

lippen

nog 1 keer

aangeraakt

zacht

haar haren

gekamd

zacht haar

ogen dicht gedaan

zacht

haar neer gelegd

zacht het

tere moment

van gaan

laten gebeuren

zacht gesproken

zacht

haar laten gaan


teer moment in steen

hand in hand

jij en ik

de steen

die was neer gelegd

de steen

waar de naam

op stond

van diegene

die jij het liefste vond

hand in hand

samen daar gestaan

teer moment

in steen

samen

alleen maar

staan


het eerste handje aarde

het beeld

dat ik nog

op mijn netvlies zie

dat moment

waarop ik

het echt moest zien

mijn handje aarde

dat ik

op jouw kist

gooien moest

nooit vergeten

opgeslagen

weten dat

het daardoor

extra pijn

doet


rituelen om jou

toen de strijd

gestreden was

dacht ik nog

dit was het dan

niet geweten

wat er allemaal

nog komen zou

van alles nog regelen

telkens even

weer terug naar jou

het moment

van je echt laten gaan

daarna kwam pas

het echte besef

dat je nooit

meer bij mij

langs zou gaan


hij had het zo koud altijd

een vleugje humor

had het wel

mijn opa die

zelfs in de zomer

de verwarming op

25 zet.

nu hij dan

niet meer bij ons is

ligt zijn lichaam

opgebaard

op een

soort van

diepvrieskist


heb je jas aangetrokken

de dag

dat je ogen

nooit meer

de zon zouden

op zien gaan

heb ik

nadat ik

even naar buiten moest

je jas aan gedaan

de kou

van buiten

deed me niets

de kilte om mijn hart

besefte des te meer

het verlies


zoveel namen

mijn zoontje

die net wat

lezen kan

kijkt naar alle stenen

die er staan

elke steen

moet worden gelezen

elke woord

uitgelegd

zoveel namen

van mensen

die zijn overleden

zoveel mensen

die nog

dierbaar zijn


achteraf is het pijnlijker

traag kruipt

de traan uit mijn ogen

langzaam

verdwijnt hij omlaag

in gedachten

nog steeds bij jou

het zou nu minder

pijnlijk moeten zijn

maar eigenlijk

blijkt dat in de tijd

steeds meer

pijn ontstaat


jouw brief die te laat kwam

geschreven letters

op haast

doorzichtig papier

die me zeggen

dat niets meer

kan zijn

jouw brief

die te laat

is aangekomen

op het verkeerde adres

waarin je had geschreven

dat er niets

meer om

voor te leven

over was


in volstrekte paniek

in volstrekte paniek

alles weg gedaan

niets mocht

me nog herinneren

aan jouw bestaan

alles gewoon

veranderd

alsof je nooit

in mijn leven bent

geweest

in volstrekte paniek

is het de leegte

die me

het meest

bevreesd


zo sliep hij in

de laatste woorden

die ik sprak

voordat je

onder het mes ging

de operatie

die je leven

zou verlengen

die het dragelijk

maken zou

de kus

de woorden

tot morgen

dan ben ik

weer bij je

waren ineens

minder waar

geen kans meer

om te zeggen

wat ik zeggen zou

zo sliep hij in

omdat zijn

hart niet

na de operatie

door slaan wou


de kaart die ik vasthield

de kaart die

ik vasthield

waarop je naam

bleek te staan

even was je

tastbaar

zomaar

was het bewijs er

dat je hebt bestaan

nooit gesproken

nooit gezien

toch speelde

je een grotere rol

in mijn leven

dan jij of ik

konden voorzien


verdroogde woorden

raspend komt het uit je mond

alsof je ze

bijna niet

meer uitspreken kunt

je vertelt me

over jouw leven

hoe je alles

altijd zo goed

als je kon

hebt gedaan

steeds een langere pauze

voordat nieuwe

woorden

de uitgang vinden

de tijd te kort

het verhaal

te lang


dag jochie het is goed geweest

de tijd

was kort

niet de belofte

van altijd

jouw geboorte

waarin ik

de belofte zag

van een leven lang

jouw tijd

die je met

mij hebt

doorgebracht

langzaam

de ziekte

die je heeft

opgebrand

dag jochie

het is goed geweest

dat je even maar

veel te kort

in mijn

leven was


dappere strijder

elke dag

weer de vertedering

die je bij me

te weeg bracht

jouw vechtlust

die ik niet

kon weerstaan

elke keer weer

het moment

van weer

er tegenaan

soms de woorden

ik ben zo moe

ik kan het niet meer

dappere strijder

jij hebt genoeg gevochten

niemand kan zo vechten

als jij dat doet


als hij maar

als hij maar

genoeg

had gehouden

van het leven

genoeg had

gegeven om mij

dan was het

misschien

anders gelopen

dan had hij

misschien wat

langzamer gereden

was hij misschien

niet verstrikt geraakt

in de wirwar van auto’s

dan had hij misschien

nu nog

naast me gestaan


papieren zakdoekje

oh God

dat afschuwelijke moment

is daar

we moeten

nu allemaal

te gelijk gaan

pakken papieren

zakdoekjes

staan al klaar

we moeten

met z’n allen

daar staan

voelen de blikken

van wat erg

wat zijn ze sterk

of wat al niet meer

het is het theater

van het leven

iedereen

is blij

dat hij

daar niet

hoeft te staan


de traan op het laminaat

het besef

dat het echt

niet meer gaat

ze ligt

alleen nog maar

daar waar

ze is

staan gaat

al niet meer

het is teveel

ze kan niet veel meer

tegen haar aan gekropen

streelde zachtjes haar vacht

liet haar langzaam

inslapen

er bleef een

traan achter

op het laminaat


ik zing naar de hemel

elke avond

even maar

gewoon

op het balkon staan

elke avond

ook als ik

niet thuis kan zijn

elke avond sta ik

toch ergens buiten

zo rond een uur of één

kijk naar de hemel

zie de sterren aan

laat langzaam

ons lied

zijn weg naar de

hemel gaan

om zo elke avond

weer even

toch bij je

te zijn


gekropen tegen de verwarming

ondanks de hitte

het moment

waarop ik

het besluit

moest laten

bestaan

gedacht

uren

dagen lang

over hoe het

verder zou moeten gaan

een half leven

toch maar bij elkaar

samen in bed gelegen

altijd was je er

niks vond je raar

je verdedigde me

in tijd van nood

nu moet ik

het besluit genomen

laten bestaan

gekropen tegen de verwarming

jouw lichaam

dicht tegen me aan

langzaam begint

het gif te werken

langzaam

vallen je pootjes slap

langzaam

beginnen tranen

te lopen

langzaam

komt er het

definitieve eind

aan ons

samen gaan


nog steeds hoor ik je voetstappen

zo maar

op een door de weekse dag

zat ik in mijn boek

te staren

te lezen

wat er eigenlijk

niet eens was

ruw verstoorde fantasie

ineens het rennen

van voeten

het grint dat

alle kanten opvliegt

de deur die open gaat

geschreeuw

kom snel

anders ben

je te laat

ik weet het niet meer

wat ik moet doen

help me dan

opspringen

hollen op een draf

één blik werpen

is al duidelijk genoeg

daar lag mijn vader

die niet meer bewegen kon

de dood had hem

in zijn greep

het enige wat ik

nog voor hem kon doen

was reanimeren

hopen dat zijn hart

het weer deed


achter de vlokken van gemis

de eerste dagen

waren gewoon een

grote wolk

waar ik mistig

in rond bleek te gaan

langzaam

kwam er weer

wat meer zicht

het gemis

kwam pijnlijk hard aan

ineens langzaam

verdwenen

de wolken

opgegaan in vlokken

van gemis


kusje bewaart

stiekem

ergens weg gelegd

daar waar

niemand hem vinden kan

het liefste

kleine kusje

van jou

waar ik soms

zo heftig naar verlang

heb dat kusje

gekoesterd

een leven lang

om

als ik eens

niet meer zo goed

weet dat de

wereld lacht

ik dan door dat

bewaarde kusje

ineens weer

volop leven kan


onbegrijpelijk droom

nu de dood

langzaam

steeds dichterbij

kruipt

me soms in mijn

nacht

aanraakt

me dan even

echt bang maakt

nu de dood

langzaam

steeds dichterbij komt

durf ik soms niet

te gaan slapen

bang dat

ik niet meer

wakker word


dichte wolken in het licht

gelopen

daar waar

ik soms

even wil zijn

in alle rust

en stilte

langzaam

stil gaan staan

even maar

zeggen

dat ik je mis

even maar aanraken

daar waar

jou voor eeuwig

verborgen ligt


geen stemmen meer

geen stemmen meer

die zeggen

dat het goed

komen zal

die me

dierbaar vertellen

dat ik voorzichtig

moet zijn

geen stemmen meer

die zeggen

hoe ik het anders

kan gaan doen

als wees

rondlopen nu

alsof de wereld

steeds weer

zijn dingen

op herhaling doet


herhaling van het leven

het blijft onpeilbaar

wanneer het zal gebeuren

hoe het zal ontstaan

het blijft

gewoon onzichtbaar

wanneer en hoe

het te laten bestaan

het blijft steeds

terugkeren

het geboren worden

het dood gaan

het afscheid nemen

van dierbaren

het is een herhaling

van het leven

zonder dat

de verveling

blijkt toe

te slaan


het lied dat vervloog met de wind

het lied

gezongen

door een

mensen kind

op de laatste dag

dat je nog

tastbaar

bij ons was

het lied

vervlogen met de wind

zodat jij

daar

de rust

terug vind


als achterblijven een opgave word

als achterblijven

een opgave word

die een leven lang

duren kan

als de rozen

die neergelegd

aan het verdorren gaan

als wachten

op de tijd

tijdloos voorbij

blijkt te gaan

als achterblijven

een opgave word

blijkt alles ineens

zo anders

dan je dacht

te gaan


traag verloopt het verdriet

traag

verloopt het verdriet

langzaam

telkens

net als niemand

het ziet

traag

onmerkbaar haast

gaat het zijn

slopende werking aan

traag

zonder te stoppen

zonder dat het

blijft staan


het roestige hekwerk

krakend

piepend

onder het zoveelste

ongemak

gaat het roestige hek open

daar waar

de overledene

door leven zou

schuifelend

met de massa mee

jou ter grave dragen

waar je dan

voor altijd

zijn zou

laatste blik

op de kist

die in de aarde zingt

laatste vaarwel woorden

zachtjes snikken

gaan

terwijl

hol de gevallen aarde

op de kist

nog door de stilte klinkt

krakend

piepend

onder het zoveelste

ongemak

gaat het roestige hek

dicht


foto in bloemenkrans

bijna een half eeuw geleden

was het enorm

in zwang

een foto laten

plaatsen

met een bloemenkrans

dat eeuwig zou

blijven staan

op de plaats

waar de overledene

het laatst

was heen gegaan

nu een half eeuw geleden

blijken de kleuren vervaagd

de foto haast niet meer te zien

de bewaarde herinnering

vervaagd

zoals altijd

met de tijd


elke avond afscheid nemen

omdat hij elke nacht

kon inslapen

om niet meer

wakker te worden

stonden we elke avond

weer daar

afscheid nemen

zeggen dat het goed was

elke avond weer

dat twee maanden lang

elke avond weer

in tranen

soms duurt afscheid nemen

veel te lang


het is altijd onverwachts

nadat we toch

het einde zagen naderen

telkens weer

wisten dit

kan de laatste keer zijn

gebeurde het toch

totaal onverwachts

ineens

uit bed gehaald

nog even snel

er zijn

hand vasthouden

laatste zuchten

begin van

oneindige pijn


straks als ik je niet meer kan zien

liefste ik weet het wel

het is nu nog veel te vroeg

ik heb gekozen

ondanks dat ik wist

dat het voor heel tijdelijk was

om met jou

de tijd aan te gaan

tijdelijk samen

genieten van wat er is

samen ondanks

dat we nu al weten

dat het gemis groter is

liefste ik weet het wel

dat het echt niet anders kan

gevallen voor jou

terwijl je de dood

al een tijdlang

aankijkt

die je snel halen zal

liefste ik weet het wel

we doen vreselijk ons best

om samen nog zoveel

mogelijk te genieten

van wat er aan

tijd voor ons rest

liefste ik weet het wel

het is niet anders

ik besef elke moment

dat ik je straks

niet meer zien zal


als de schaduw is ingetreden

als het volle licht is verdwenen

de schaduw als een

schemering zich

om ons heen kruipt

wetende dat de tijd

voorgoed verdwenen is

waarin we samen

zouden bestaan

in de schaduw

kijken we elkaar

nog steeds vol

liefde aan

wetende dat

de duisternis

in aantocht is

wetende dat

jij op weg zult gaan


gedachteloos aangegaan

verteld aan jou

dat je de mooiste mens bent

die ik ooit zag

jij die vertelde

dat die mooiheid

maar tijdelijk was

dat in jou

de ziekte voort kruipt

verteld dat je

niet lang meer hier

zult zijn

gesmolten voor je glimlach

die mysterieus

rond je mond

is gaan staan

gedachteloos

met jou de tijd aangegaan

beter liefde te hebben gekend

dan niet deze strijd

aan te gaan


niet geweten dat het zo’n pijn zou doen

op de kop af

zes maanden en een dag

waren we samen

geleefd zoals God

dat alleen maar

in Frankrijk had bedacht

we maakten nog meer ervan

dan alleen maar

wat er kon zijn

genietend van elke moment

waarop we samen konden zijn

gehuild om het afscheid

wat komen zou

elkaar gesterkt

in de tijd

dat het echt

voorbij zijn zou

niet geweten

dat na de tijd

waarin liefde

meer bleek te zijn

dan liefde

het zo’n pijn zou doen

nu je echt

gegaan bent


ineens verlang ik weer naar je

tijdens het kijken

naar een film

vol spanning en vertier

de angst die

op de gezichten staat

verlang ik soms zomaar even

naar de arm

die je om me heen slaat

tijdens het zien

van een film

waarin de romantiek

uiteindelijk altijd wint

verlang ik soms

weer even

naar je hand

die mijn tranen

weghalen

tijdens het beleven

van een film

met de bulderende lach

verlang ik soms

weer even

dat je samen

met me lacht


ach ik mis gewoon dat eitje

niet het

maken van het ontbijt

dat ik elke ochtend

nog steeds trouw doe

het smeren van het brood

het klaarmaken van het fruit

de koffie vers gezet

alles is compleet

het is alleen

af en toe

dat koken van het ei

ik mis gewoon

dat eitje

voor jou

erbij


vol verhalen thuis gekomen

elke keer

kom ik thuis

zomaar na een

dag vol

werk

met van alles

wat ik weer beleef

telkens weer

loop ik dan op

tegen die muur

van stilte

waarin ik

steeds weer

dat luisterende oor

mis

Hits: 135