afscheid6

 en telkens terug bij jou

en telkens

als ik weer even

niet oplet

niet mezelf

bezig houd

kom ik terug

in gedachten bij jou

telkens weer

zonder dat ik

het wil

kom je mijn leven in

kan ik niets meer

staat het verwerkingsproces

weer stil


ik haat nog steeds dat uur

langzaam kruipt het

steeds dichterbij

steeds dichter om me heen

elk moment

maakt me bewuster

dat de tijd

de wonden

niet altijd heelt

wennen aan

is een groot woord

het is dat je

langzaam

het als gewoon ervaart

het uur waarop het

echt afgesloten was

dat ik echt weer

alleen was

het uur

dat je echt slapen ging

om niet meer

op te staan

ik haat dat uur

dat steeds dichterbij

me komt

te staan


als de dagen voorbij glijden

als de dagen voorbij glijden

in een nimmer

te stoppen

stroom van

gewoon niets voelen

als de dagen

langzaam

voorbij gaan

zonder dat ik

ze nog pakken kan

vraag ik me soms af

hoe kan het

dat ik nog steeds

niet aan

de leegte wen


als ik je de laatste keer aanraak

streel zachtjes

over je huid

laat even heel langzaam

je beseffen

dat dit de laatste keer is

dat onze liefde

nog vertaald word

in mijn hand

even nog

samen

ondanks dat het

niet meer is

wat het zou moeten zijn

streel zachtjes

voor de laatste keer

je hand

die ik langzaam

laat gaan

het is nu net

alsof

het nog steeds

niet waar is

dat dit niet

kan bestaan


sluit het gevecht maar af

nee je hoeft me niet te vragen

of het goed is

het is al langer goed

dan ik had verwacht

de uitputtingsslag

die je elke keer

weer aan moet gaan

telkens weer

dat apparaat

dat sist

dat zijn eigen

monotone melodie zingt

nee je hoeft me niet te vragen

of het goed is

het is goed

als jij er klaar voor bent

ga maar

ik weet dat je

in mijn hart

er altijd nog bent


alles lijkt weer gewoon

de bloemen water geven

elke woensdag en zaterdag

van de week

elke avond koken

gezond eten

omdat dat was

wat jij ook deed

elke dag

opstaan onder de douche

aankleden

aan het werk gaan

alles lijkt weer gewoon

maar toch

ergens

blijft het zo

dat je

nooit meer

bij me kan zijn


opvang voor weduwen

te vroeg was ze weduwe

met haar twee zonen

moest ze wel verder gaan

inmiddels blijkt ze

als expert bekend te staan

alle vrouwen uit de buurt

soms van einde en ver

komen bij haar

om te vragen

hoe ze dat

toch doet

wat ze heeft gedaan

niemand vraag haar

hoe ze zich voelt

hoe het is

om zo lang

alleen te zijn

men vraag alleen maar

of ze voor

hun klaar wil staan


had hij maar vitamines moeten eten

het moeilijkste moment

in mijn leven

waarop ik met mijn

twee zonen

van vier en zes

naar jouw graf moest gaan

om ze te vertellen

dan hun vader daar lag

ze te vertellen

dat hij nu niet meer

thuis komen kan

ik hoor me hun

vertellen met

zachte woorden

over hoe dapper hun

vader was

maar dat hij is gestorven

door het gezwel

dat niet te genezen was

de oudste diep onder

de indruk van het verhaal

lijkt wat aangedaan

de jongste daarin tegen

zegt heel normaal

had hij maar meer

vitamines moeten eten

dan was het

misschien anders gegaan


kus de rode roos

voordat

ik mee moet

met iedereen

die hier heeft gestaan

die samen met mij

je op je laatste reis

hebben bijgestaan

kijk ik nog even

langzaam

verdwijnt een ieder

naar de plek waar ik

nu liever niet wil zijn

de roos in mijn handen

die ik nog steeds vasthoud

kus ik langzaam

leg hem bij je neer

zodat mijn liefde

voor altijd

mij met jou

verbind


het mooiste cadeau

terwijl

ze druk bezig is

met het voorbereiden

van haar dagelijkse

avond maal

gaat de telefoon

haar zoon wil haar

iets vertellen

vraagt haar

om even zitten te gaan

jarenlang heeft

ze er alleen voor gestaan

haar man

te vroeg overleden

heeft ze nooit

vervangen door een

andere man

haar zoon vertelt het

met een zachte stem

dat ze oma gaat worden

even zit ze stil

huilt in stilte haar

traan

zegt in stilte

tegen haar overleden man

“ik geloof dat ik

het nog zo slecht

niet heb gedaan”


ben je trots op me?

het leven

is gewoon

zijn weg gegaan

zonder er bij stil te staan

zonder me te vragen

of ik alles wat ik kreeg

wel hebben wou

nu ik zo terug kijk

op de tijd

van het vechten

van de eeuwig durende strijd

tegen de eenzaamheid

het gevecht

om te zorgen dat

onze kinderen

het volle leven

goed beslagen

in kunnen gaan

vraag ik je soms

zomaar op een avond

in de tijd

op je trots op me bent

of je nog steeds

naar me kijkt


en toen was er die melodie

in de late avond

mijn gedachten

die om jou

heen cirkelen

omdat je er

niet meer bent

vraag ik me soms af

of je nog wel

bij me bent

vraag ik je

of ik het goed doe

de beslissingen die ik neem

de goede beslissingen zijn

ineens een deuntje

zomaar op straat

de krantenjongen

die voorbij gaat

hij fluit de melodie

van ons lied

dat je altijd voor

me floot

ineens besef ik het

het is goed

zoals

ik het doe


traag gaat haar hand

traag gaat haar hand

die me jaren

heeft aangeraakt

stil legt ze hem neer

op het bed

dat meer is

dan een bed alleen

traag streelt ze

mijn gezicht

even nog

haar laatste blik

dan voorgoed

de zucht

die het einde vertelt

traag gaat mijn hand

ik leg haar

handen

recht


het haarnetje

opruimen

van de dingen

die een mensenleven

soms dragelijker maken

dan het zou

moeten zijn

rommelen in laden

die ooit eens

verboden terrein waren

kijken wat er ligt

de geur ruiken

van een tijd

wat bijna

heilig geworden is

het haarnetje

haar trots

als haar haren

net waren gekapt

ligt nu gevangen

in worsteling met

de borstel

even verderop

opgeraapt

weggelegd

in de doos

van herinneringen

die niet

verloren mogen gaan


hou het baasje warm

de vrieskou

kon haar niet deren

het was niets

vergeleken

bij de kou die

ze voelt van binnen

elke dag

schuilveld ze langs

de heg

kruipt er onderdoor

gaat regelrecht

zonder af te dwalen

naar de plek

waar haar baas

zijn laatste rustplaats vond

gaat er op zijn graf liggen

om hem te verwarmen

zo is ze bij hem

die de rust

vond


vervallen graven van de helden

tussen de ruïnes

van de graven

die opgesteld zijn

zonder dat

iemand er nog

over waakt

staat een houten kruis

voor een gevallen soldaat

zijn helm

roestig

de korenaar

die langzaam zwaait

vervallen graven

van de helden

waar soms niemand

nog naar

talmt


de versplintering van de dood

lopen dwalen

zoeken naar

het graf van mijn

te vroeg gestorven

oom

kijken naar de

vervallen

monumenten

die zelfs de tijd

niet hebben doorstaan

vond ik uiteindelijk

de restanten van zijn graf

een glasplaat

van zwart glas

in stukken uiteen gevallen

zijn naam

die bijna niet

meer te lezen was

neer gelegd

de rozen

die ik had

meegebracht


door de tijd gevangen

door de tijd gevangen

een kindergraf

die van oudsher

al daar ligt

waar al bijna

geen letters meer

op staan

gehangen

een modern symbool

van de zon en de maan

zo totaal wereldvreemd

alsof de dood

nooit echt

het leven verlaat


oma in zwart wit

haar wekelijkse gang

naar de plaats

waar haar man

lang geleden

is heen gegaan

waar ze even

bij stil wil staan

ze loopt in haar

zondagse goed

de plastic tas van

de c1000

in haar hand

even maar wat

aandacht

aan het graf

even haar woorden zeggen

hoe ze er nu

voor staat

oma in zwart wit

die als enige

bij de dood

op zaterdag

blijkt stil te staan

op het verlaten veld

van de laatste eer


gevangen foto van het graf

door de eenvoud

van dat houten kruis

vielen de andere graven

eigenlijk in het niets

kijken naar

hoe de dingen waren

wat er was aan

monumenten die iet

meer konden zijn

dan restanten

gebroken door de tijd

het houten kruis

dat stug bleef staan

gevangen foto

beeld dat

in mijn

geheugen geschreven staat


gebroken engel van de nacht

gevallen van haar voetstuk

haar hoofd dat

nergens meer

te vinden is

de vleugels

met mos bedekt

ze zou eeuwig waken

ze bracht altijd rust

zie haar gebroken staan

de engel die

over de nacht

waken zal


stil zijn om te beseffen

stil zijn

om te beseffen

dat de dood

soms niet

het eindpunt is

kijken naar

onder mos

bedolven graven

kijken naar

vervallen herinneringen

aan een naam

gesloopt door

de tijd

stil zijn om te beseffen

dat zelfs de dood

ons niet

rusten laat


familiegraf geschonden

het familiegraf

groots opgezet

alsof niets het

veranderen kan

groot in zijn monument

langzaam afgebrokkelde stenen

geen gedachten dat

er ontstaat

alleen de stille droom

waarin familienaam

bestaat


de goudenregen van de nacht

geplant

daar waar de tijd

zijn sporen laat

groot geworden

haar gedachten

aan haar

te vroeg overleden zoon

elke dag staart ze

voor het raam

ziet de gouden regen

zijn druppels laten vallen

telkens in gedachten

zegt ze zijn naam


nummer 7

nummer 7 in de rij

daar moet je zijn

werd er tegen mij gezegd

ik heb gelopen

over vergeten graven

gekeken naar

de nummers die

er zijn

gezocht naar

nummer 7

waar jouw laatste

rustplaats zou zijn

het voelde even alsof

ik een bezoek bracht

voor de koffie en de thee

maar nummer 7

was er niet

het gevoel van

even bij je te kunnen zijn

verdween


vergeten momenten van de dood

het vervallen

van de tijd

waarin de namen

zonder teksten

geschreven staan

gevallen tranen

die kennelijk door de tijd

verloren gaan

dwalen over het

vergeten kerkhof

van de tijd

vergeten momenten

van de dood

niemand die nog

naar deze

overledenen

om kijkt


morrelen aan het slot

mijn handen

doen krampachtig

hun best

in deze nacht

waarop ik je

het zeggen wil

kan ik niet bij je zijn

het hek gesloten

de tijd die niet

verder kan

in mijn hand

de laatste rozen

die ik je geven kan


gerimpelde handen

geknield op haar knieën

zit ze stil

bij het graf

kijkt met

betraande ogen

naar de naam

die ze altijd

vol liefde

uitsprak

gerimpelde handen

maken van deze plaats

een proper geheel

langzaam buigt ze haar hoofd

een gebed

dat richting

de hemel

gaat


dat verlepte bosje bloemen

ik zag ze staan

in een pot

waar het etiket

net vanaf was gegaan

de bloemen

verlept

slap gehangen

op het graf

lieve moeder

rust zacht

je zult altijd

in onze gedachten

voortleven

de tegenspraak

die er was

verlepte bloemen

op een verzwakt graf

lieve moeder

rust zacht?


wortel geschoten

mijn voorouders

hadden kennelijk

niet begrepen

dat een klein boompje

eens groter gaat

worden dan

wat je eerst zag

lezen van de namen

van mijn voorvaderen

stond er een boom

dwars door het graf

opzij geschoven

om te lezen

of dit hou

het graf was

mooi beeld in zijn geheel

een boom die

zijn armen

naar de hemel

streek


alsof de tranen nog vloeien

stil tafereel

van een zerk

ergens neer gezet

stil het verdriet

dat de afbeelding

laat zien

uitgesleten sporen

van verdriet

die zichtbaar

zijn


foto uit verloren tijd

in al zijn eenvoud

stond hij daar

de rode rozen

die er bleven

nooit dood

zouden gaan

zijn foto

dat in een lijstje

aan het kruis

bleef staan

zag het evenbeeld

van iemand

die ik heb gekend

zachtjes even aangeraakt

heel even maar

stil gestaan

bij hem

die te vroeg

het leven

heeft

laten gaan


zachtjes vallen haar bladeren

zachtjes vallen haar bladeren

op het oude graf

de treurwilg

die zijn tranen

langzaam

naar de aarde brengt

beschermen

het verlaten toneel

waar de dood

zijn eigen

sonnet

zingt


eens zoveel liefde

eens met zoveel liefde

het lichaam neergelegd

vol zorg de plaats

gekozen

bloemen wekelijks

ververst

steeds weer

gaan

elke week

even bij de liefde

stil gestaan

met het verstrijken

van de tijd

steeds minder gegaan

de liefde die niet week

de pijn die alleen maar

sleet

nu een monument

van lang geleden

de liefde ook gestorven

niemand kijkt nog om

naar het neergelegde

liefde

uit het verleden


rustig wuivende bomen

stil liggend

de plek

waar de rust

altijd weer

in me komt

daar waar

de sleur van alledag

even niet meer

aan mij komt

even zitten

genieten van

het bij je zijn

rustig wuivende bomen

die dicht bij mij

blijken te zijn


de ontroering van de tijd

gevangen steen

bedekt met mos

wat door zijn

grilligheid

de grillen

van het leven toont

stil tafereel

van vervolgen tijd

ontroering

door wat het

mos in zijn

grilligheid

zegt


de lichte plek in de zon

het aangelegde duister

waarin de zon

zijn weg zoeken zal

daar waar

sommige graven

de duisternis ontlopen

aangeraakt door

het licht

dat van bovenaf

op ze neerdaalt


het tere groen

het tere groen

dat zijn eigen weg

blijkt te gaan

waar niemand

zich nog aan stoort

gevallen grafmonument

aangevreten door de tijd

het tere groen

dat het leven

met de dood

samenbrengt


langzaam verdwijnt de tijd

langzaam

sluit ik het deksel

langzaam

nog een blik

op je gezicht

nog snel een

stille kus

op het gezicht

dat al lang

niet meer

de jouwe is

langzaam

de roos nog

neer gelegd

langzaam verdwijnt

de tijd

langzaam

slijt het

verdriet


je ogen die braken

wat heb ik het er moeilijk mee

ik dacht even dat

het niet zo zou zijn

ik dacht dat

toen ik je binnen haalde

dat je een leven lang

bij mij zou zijn

wist ook wel dat

dat niet zo was

maar toch de hoop

was er wel

nu ik je zo zie liggen

de tumoren die je

lijf door gaan

je mond die kwijlt

je ogen die

nog steeds

naar me kijken

terwijl ik weet

dat ik je moet laten gaan

wat kost me dat een pijn

een verdriet

wat ik niet had verwacht

dag ijskoningin

ik hoop dat je

ergens op me wacht


het licht dat doofde

in mijn armen genomen

gedragen

naar de arts

die zijn oordeel

uit zou spreken

die zou zeggen

dat het echt

over was

de pijn als ik je

alleen maar

even aanraakte

omdat je niet

meer tegen de tijd

vechten kon

ik heb je gedragen

terwijl de spuit

zijn werk deed

het licht in je ogen

doofde

mijn tranen

bleven niet

droog


slaap maar, waak over mij

ik noemde je altijd

mijn ijskoningin

soms noemde ik je

mijn panter

omdat je altijd

als iemand me pijn deed

in de verdediging ging

ik noemde je altijd

mijn mooiste cadeau

ik had je lief

zoals ik nog

nooit eerder iemand lief had

nu mag je slapen

ik laat je gaan

maar waak alsjeblieft

nog steeds over mij

blijf als het kan

gewoon

in gedachten

altijd bij mij


zijn tranen van intens verdriet

huilen om het verdriet

zijn te vroeg gestorven opa

die hij nog zo graag

wilde zien

zijn houding die

de wanhoop uitschreeuwt

die zegt dat hij

anders wil

maar niet weet hoe te doen

ineens gebroken

de tranen die niet

meer stoppen

die niet meer

weten hoe of wat

te doen

intens verdrietig

omdat hij gewoon

even niet meer wist

hoe hij leven

moest


stil laten slapen

stil is ze gaan liggen

haar adem

die hoorbaar

in en uit gaat

haar lichaam

dat het niet

meer kan dragen

haar hart dat

langzamer slaat

een laatste rilling

dan is het gedaan

ze is gaan slapen

om niet meer

bij mij te zijn


tedere triestheid

haar mond

traag vervormd

tot een glimlach

het licht dat

ze aanraakt

zonder het besef

dat het doven gaat

tedere triestheid

ontstaan

door alleen

te kijken

hoe het licht

langzaam

in haar

doven gaat

Hits: 150