afscheid6
en telkens terug bij jou
en telkens
als ik weer even
niet oplet
niet mezelf
bezig houd
kom ik terug
in gedachten bij jou
telkens weer
zonder dat ik
het wil
kom je mijn leven in
kan ik niets meer
staat het verwerkingsproces
weer stil
ik haat nog steeds dat uur
langzaam kruipt het
steeds dichterbij
steeds dichter om me heen
elk moment
maakt me bewuster
dat de tijd
de wonden
niet altijd heelt
wennen aan
is een groot woord
het is dat je
langzaam
het als gewoon ervaart
het uur waarop het
echt afgesloten was
dat ik echt weer
alleen was
het uur
dat je echt slapen ging
om niet meer
op te staan
ik haat dat uur
dat steeds dichterbij
me komt
te staan
als de dagen voorbij glijden
als de dagen voorbij glijden
in een nimmer
te stoppen
stroom van
gewoon niets voelen
als de dagen
langzaam
voorbij gaan
zonder dat ik
ze nog pakken kan
vraag ik me soms af
hoe kan het
dat ik nog steeds
niet aan
de leegte wen
als ik je de laatste keer aanraak
streel zachtjes
over je huid
laat even heel langzaam
je beseffen
dat dit de laatste keer is
dat onze liefde
nog vertaald word
in mijn hand
even nog
samen
ondanks dat het
niet meer is
wat het zou moeten zijn
streel zachtjes
voor de laatste keer
je hand
die ik langzaam
laat gaan
het is nu net
alsof
het nog steeds
niet waar is
dat dit niet
kan bestaan
sluit het gevecht maar af
nee je hoeft me niet te vragen
of het goed is
het is al langer goed
dan ik had verwacht
de uitputtingsslag
die je elke keer
weer aan moet gaan
telkens weer
dat apparaat
dat sist
dat zijn eigen
monotone melodie zingt
nee je hoeft me niet te vragen
of het goed is
het is goed
als jij er klaar voor bent
ga maar
ik weet dat je
in mijn hart
er altijd nog bent
alles lijkt weer gewoon
de bloemen water geven
elke woensdag en zaterdag
van de week
elke avond koken
gezond eten
omdat dat was
wat jij ook deed
elke dag
opstaan onder de douche
aankleden
aan het werk gaan
alles lijkt weer gewoon
maar toch
ergens
blijft het zo
dat je
nooit meer
bij me kan zijn
opvang voor weduwen
te vroeg was ze weduwe
met haar twee zonen
moest ze wel verder gaan
inmiddels blijkt ze
als expert bekend te staan
alle vrouwen uit de buurt
soms van einde en ver
komen bij haar
om te vragen
hoe ze dat
toch doet
wat ze heeft gedaan
niemand vraag haar
hoe ze zich voelt
hoe het is
om zo lang
alleen te zijn
men vraag alleen maar
of ze voor
hun klaar wil staan
had hij maar vitamines moeten eten
het moeilijkste moment
in mijn leven
waarop ik met mijn
twee zonen
van vier en zes
naar jouw graf moest gaan
om ze te vertellen
dan hun vader daar lag
ze te vertellen
dat hij nu niet meer
thuis komen kan
ik hoor me hun
vertellen met
zachte woorden
over hoe dapper hun
vader was
maar dat hij is gestorven
door het gezwel
dat niet te genezen was
de oudste diep onder
de indruk van het verhaal
lijkt wat aangedaan
de jongste daarin tegen
zegt heel normaal
had hij maar meer
vitamines moeten eten
dan was het
misschien anders gegaan
kus de rode roos
voordat
ik mee moet
met iedereen
die hier heeft gestaan
die samen met mij
je op je laatste reis
hebben bijgestaan
kijk ik nog even
langzaam
verdwijnt een ieder
naar de plek waar ik
nu liever niet wil zijn
de roos in mijn handen
die ik nog steeds vasthoud
kus ik langzaam
leg hem bij je neer
zodat mijn liefde
voor altijd
mij met jou
verbind
het mooiste cadeau
terwijl
ze druk bezig is
met het voorbereiden
van haar dagelijkse
avond maal
gaat de telefoon
haar zoon wil haar
iets vertellen
vraagt haar
om even zitten te gaan
jarenlang heeft
ze er alleen voor gestaan
haar man
te vroeg overleden
heeft ze nooit
vervangen door een
andere man
haar zoon vertelt het
met een zachte stem
dat ze oma gaat worden
even zit ze stil
huilt in stilte haar
traan
zegt in stilte
tegen haar overleden man
“ik geloof dat ik
het nog zo slecht
niet heb gedaan”
ben je trots op me?
het leven
is gewoon
zijn weg gegaan
zonder er bij stil te staan
zonder me te vragen
of ik alles wat ik kreeg
wel hebben wou
nu ik zo terug kijk
op de tijd
van het vechten
van de eeuwig durende strijd
tegen de eenzaamheid
het gevecht
om te zorgen dat
onze kinderen
het volle leven
goed beslagen
in kunnen gaan
vraag ik je soms
zomaar op een avond
in de tijd
op je trots op me bent
of je nog steeds
naar me kijkt
en toen was er die melodie
in de late avond
mijn gedachten
die om jou
heen cirkelen
omdat je er
niet meer bent
vraag ik me soms af
of je nog wel
bij me bent
vraag ik je
of ik het goed doe
de beslissingen die ik neem
de goede beslissingen zijn
ineens een deuntje
zomaar op straat
de krantenjongen
die voorbij gaat
hij fluit de melodie
van ons lied
dat je altijd voor
me floot
ineens besef ik het
het is goed
zoals
ik het doe
traag gaat haar hand
traag gaat haar hand
die me jaren
heeft aangeraakt
stil legt ze hem neer
op het bed
dat meer is
dan een bed alleen
traag streelt ze
mijn gezicht
even nog
haar laatste blik
dan voorgoed
de zucht
die het einde vertelt
traag gaat mijn hand
ik leg haar
handen
recht
het haarnetje
opruimen
van de dingen
die een mensenleven
soms dragelijker maken
dan het zou
moeten zijn
rommelen in laden
die ooit eens
verboden terrein waren
kijken wat er ligt
de geur ruiken
van een tijd
wat bijna
heilig geworden is
het haarnetje
haar trots
als haar haren
net waren gekapt
ligt nu gevangen
in worsteling met
de borstel
even verderop
opgeraapt
weggelegd
in de doos
van herinneringen
die niet
verloren mogen gaan
hou het baasje warm
de vrieskou
kon haar niet deren
het was niets
vergeleken
bij de kou die
ze voelt van binnen
elke dag
schuilveld ze langs
de heg
kruipt er onderdoor
gaat regelrecht
zonder af te dwalen
naar de plek
waar haar baas
zijn laatste rustplaats vond
gaat er op zijn graf liggen
om hem te verwarmen
zo is ze bij hem
die de rust
vond
vervallen graven van de helden
tussen de ruïnes
van de graven
die opgesteld zijn
zonder dat
iemand er nog
over waakt
staat een houten kruis
voor een gevallen soldaat
zijn helm
roestig
de korenaar
die langzaam zwaait
vervallen graven
van de helden
waar soms niemand
nog naar
talmt
de versplintering van de dood
lopen dwalen
zoeken naar
het graf van mijn
te vroeg gestorven
oom
kijken naar de
vervallen
monumenten
die zelfs de tijd
niet hebben doorstaan
vond ik uiteindelijk
de restanten van zijn graf
een glasplaat
van zwart glas
in stukken uiteen gevallen
zijn naam
die bijna niet
meer te lezen was
neer gelegd
de rozen
die ik had
meegebracht
door de tijd gevangen
door de tijd gevangen
een kindergraf
die van oudsher
al daar ligt
waar al bijna
geen letters meer
op staan
gehangen
een modern symbool
van de zon en de maan
zo totaal wereldvreemd
alsof de dood
nooit echt
het leven verlaat
oma in zwart wit
haar wekelijkse gang
naar de plaats
waar haar man
lang geleden
is heen gegaan
waar ze even
bij stil wil staan
ze loopt in haar
zondagse goed
de plastic tas van
de c1000
in haar hand
even maar wat
aandacht
aan het graf
even haar woorden zeggen
hoe ze er nu
voor staat
oma in zwart wit
die als enige
bij de dood
op zaterdag
blijkt stil te staan
op het verlaten veld
van de laatste eer
gevangen foto van het graf
door de eenvoud
van dat houten kruis
vielen de andere graven
eigenlijk in het niets
kijken naar
hoe de dingen waren
wat er was aan
monumenten die iet
meer konden zijn
dan restanten
gebroken door de tijd
het houten kruis
dat stug bleef staan
gevangen foto
beeld dat
in mijn
geheugen geschreven staat
gebroken engel van de nacht
gevallen van haar voetstuk
haar hoofd dat
nergens meer
te vinden is
de vleugels
met mos bedekt
ze zou eeuwig waken
ze bracht altijd rust
zie haar gebroken staan
de engel die
over de nacht
waken zal
stil zijn om te beseffen
stil zijn
om te beseffen
dat de dood
soms niet
het eindpunt is
kijken naar
onder mos
bedolven graven
kijken naar
vervallen herinneringen
aan een naam
gesloopt door
de tijd
stil zijn om te beseffen
dat zelfs de dood
ons niet
rusten laat
familiegraf geschonden
het familiegraf
groots opgezet
alsof niets het
veranderen kan
groot in zijn monument
langzaam afgebrokkelde stenen
geen gedachten dat
er ontstaat
alleen de stille droom
waarin familienaam
bestaat
de goudenregen van de nacht
geplant
daar waar de tijd
zijn sporen laat
groot geworden
haar gedachten
aan haar
te vroeg overleden zoon
elke dag staart ze
voor het raam
ziet de gouden regen
zijn druppels laten vallen
telkens in gedachten
zegt ze zijn naam
nummer 7
nummer 7 in de rij
daar moet je zijn
werd er tegen mij gezegd
ik heb gelopen
over vergeten graven
gekeken naar
de nummers die
er zijn
gezocht naar
nummer 7
waar jouw laatste
rustplaats zou zijn
het voelde even alsof
ik een bezoek bracht
voor de koffie en de thee
maar nummer 7
was er niet
het gevoel van
even bij je te kunnen zijn
verdween
vergeten momenten van de dood
het vervallen
van de tijd
waarin de namen
zonder teksten
geschreven staan
gevallen tranen
die kennelijk door de tijd
verloren gaan
dwalen over het
vergeten kerkhof
van de tijd
vergeten momenten
van de dood
niemand die nog
naar deze
overledenen
om kijkt
morrelen aan het slot
mijn handen
doen krampachtig
hun best
in deze nacht
waarop ik je
het zeggen wil
kan ik niet bij je zijn
het hek gesloten
de tijd die niet
verder kan
in mijn hand
de laatste rozen
die ik je geven kan
gerimpelde handen
geknield op haar knieën
zit ze stil
bij het graf
kijkt met
betraande ogen
naar de naam
die ze altijd
vol liefde
uitsprak
gerimpelde handen
maken van deze plaats
een proper geheel
langzaam buigt ze haar hoofd
een gebed
dat richting
de hemel
gaat
dat verlepte bosje bloemen
ik zag ze staan
in een pot
waar het etiket
net vanaf was gegaan
de bloemen
verlept
slap gehangen
op het graf
lieve moeder
rust zacht
je zult altijd
in onze gedachten
voortleven
de tegenspraak
die er was
verlepte bloemen
op een verzwakt graf
lieve moeder
rust zacht?
wortel geschoten
mijn voorouders
hadden kennelijk
niet begrepen
dat een klein boompje
eens groter gaat
worden dan
wat je eerst zag
lezen van de namen
van mijn voorvaderen
stond er een boom
dwars door het graf
opzij geschoven
om te lezen
of dit hou
het graf was
mooi beeld in zijn geheel
een boom die
zijn armen
naar de hemel
streek
alsof de tranen nog vloeien
stil tafereel
van een zerk
ergens neer gezet
stil het verdriet
dat de afbeelding
laat zien
uitgesleten sporen
van verdriet
die zichtbaar
zijn
foto uit verloren tijd
in al zijn eenvoud
stond hij daar
de rode rozen
die er bleven
nooit dood
zouden gaan
zijn foto
dat in een lijstje
aan het kruis
bleef staan
zag het evenbeeld
van iemand
die ik heb gekend
zachtjes even aangeraakt
heel even maar
stil gestaan
bij hem
die te vroeg
het leven
heeft
laten gaan
zachtjes vallen haar bladeren
zachtjes vallen haar bladeren
op het oude graf
de treurwilg
die zijn tranen
langzaam
naar de aarde brengt
beschermen
het verlaten toneel
waar de dood
zijn eigen
sonnet
zingt
eens zoveel liefde
eens met zoveel liefde
het lichaam neergelegd
vol zorg de plaats
gekozen
bloemen wekelijks
ververst
steeds weer
gaan
elke week
even bij de liefde
stil gestaan
met het verstrijken
van de tijd
steeds minder gegaan
de liefde die niet week
de pijn die alleen maar
sleet
nu een monument
van lang geleden
de liefde ook gestorven
niemand kijkt nog om
naar het neergelegde
liefde
uit het verleden
rustig wuivende bomen
stil liggend
de plek
waar de rust
altijd weer
in me komt
daar waar
de sleur van alledag
even niet meer
aan mij komt
even zitten
genieten van
het bij je zijn
rustig wuivende bomen
die dicht bij mij
blijken te zijn
de ontroering van de tijd
gevangen steen
bedekt met mos
wat door zijn
grilligheid
de grillen
van het leven toont
stil tafereel
van vervolgen tijd
ontroering
door wat het
mos in zijn
grilligheid
zegt
de lichte plek in de zon
het aangelegde duister
waarin de zon
zijn weg zoeken zal
daar waar
sommige graven
de duisternis ontlopen
aangeraakt door
het licht
dat van bovenaf
op ze neerdaalt
het tere groen
het tere groen
dat zijn eigen weg
blijkt te gaan
waar niemand
zich nog aan stoort
gevallen grafmonument
aangevreten door de tijd
het tere groen
dat het leven
met de dood
samenbrengt
langzaam verdwijnt de tijd
langzaam
sluit ik het deksel
langzaam
nog een blik
op je gezicht
nog snel een
stille kus
op het gezicht
dat al lang
niet meer
de jouwe is
langzaam
de roos nog
neer gelegd
langzaam verdwijnt
de tijd
langzaam
slijt het
verdriet
je ogen die braken
wat heb ik het er moeilijk mee
ik dacht even dat
het niet zo zou zijn
ik dacht dat
toen ik je binnen haalde
dat je een leven lang
bij mij zou zijn
wist ook wel dat
dat niet zo was
maar toch de hoop
was er wel
nu ik je zo zie liggen
de tumoren die je
lijf door gaan
je mond die kwijlt
je ogen die
nog steeds
naar me kijken
terwijl ik weet
dat ik je moet laten gaan
wat kost me dat een pijn
een verdriet
wat ik niet had verwacht
dag ijskoningin
ik hoop dat je
ergens op me wacht
het licht dat doofde
in mijn armen genomen
gedragen
naar de arts
die zijn oordeel
uit zou spreken
die zou zeggen
dat het echt
over was
de pijn als ik je
alleen maar
even aanraakte
omdat je niet
meer tegen de tijd
vechten kon
ik heb je gedragen
terwijl de spuit
zijn werk deed
het licht in je ogen
doofde
mijn tranen
bleven niet
droog
slaap maar, waak over mij
ik noemde je altijd
mijn ijskoningin
soms noemde ik je
mijn panter
omdat je altijd
als iemand me pijn deed
in de verdediging ging
ik noemde je altijd
mijn mooiste cadeau
ik had je lief
zoals ik nog
nooit eerder iemand lief had
nu mag je slapen
ik laat je gaan
maar waak alsjeblieft
nog steeds over mij
blijf als het kan
gewoon
in gedachten
altijd bij mij
zijn tranen van intens verdriet
huilen om het verdriet
zijn te vroeg gestorven opa
die hij nog zo graag
wilde zien
zijn houding die
de wanhoop uitschreeuwt
die zegt dat hij
anders wil
maar niet weet hoe te doen
ineens gebroken
de tranen die niet
meer stoppen
die niet meer
weten hoe of wat
te doen
intens verdrietig
omdat hij gewoon
even niet meer wist
hoe hij leven
moest
stil laten slapen
stil is ze gaan liggen
haar adem
die hoorbaar
in en uit gaat
haar lichaam
dat het niet
meer kan dragen
haar hart dat
langzamer slaat
een laatste rilling
dan is het gedaan
ze is gaan slapen
om niet meer
bij mij te zijn
tedere triestheid
haar mond
traag vervormd
tot een glimlach
het licht dat
ze aanraakt
zonder het besef
dat het doven gaat
tedere triestheid
ontstaan
door alleen
te kijken
hoe het licht
langzaam
in haar
doven gaat
Hits: 135