athene2

vlinder van een dag

elke dag als ik ontwaak

kijk ik even in jouw ogen

zie ik de glimp van liefde

dat je nog een dag langer blijft

elke nacht

kus ik zachtjes je adem

 als die mij raakt

kijk ik in jouw  ogen

om te zien

of de vlinder van een dag

nog een dag

langer in mijn hart  blijven mag

langzaam laten gaan

laatste avond van de winter

van jouw leven

de zon die langzaam

onder gaat in de laatste

zomer die je er nog zal zijn

samen in stilte kijken

zonder iets te zeggen

omdat eigenlijk alles al is gezegd

jouw hand rust in de mijne

even maar voel ik af en toe

een koude rilling

omdat je niet meer warm worden kan

dan ineens terwijl de zon ondergaat

hoor ik je laatste zucht

dan ben je onderweg naar

daar gegaan

het eeuwige gevecht

lange autoritten

met de tranen

van wanhoop in mijn ogen

omdat ik onderweg naar jou

wist dat ik weer het gevecht

aan moest gaan tussen mijn hoofd

en mijn hart

waarin ik allang wist

dat het niet meer was

wat het zou moeten zijn

de eeuwige gesprekken die ik voerde

tijdens deze ritten in mijn hoofd

lieten mijn hart niet spreken

omdat ik dacht dat jij niet

zonder mij alleen verder kon in het leven

takje van overleven

mijn angst

om te vallen

om neer te gaan

in de strijd van overleven

was zo heftig op het pad

dat ik moest gaan

dat ik een los takje

heb meegenomen

om mij hoe dan ook houvast te geven

om zo sterker dan ooit

het andere leven

aan te gaan

deze ogen spraken zonder woorden

dwalen door de eenzamen dagen van het leven

waarin mijn hart soms hoopvol klopt

als ik iemand zie

totdat ik jou ontmoette

in de late avond van het leven

waarin je me zonder iets

te zeggen

me vertelde met je ogen

dat jij mij de liefste vond

een podium voor mijn verdriet

onverwerkte emoties

van het verlies van de liefste

die ik ooit heb gehad

die na een slopende ziekte

de strijd moest opgeven

zodat ik alleen verder moest gaan

staan op het podium van het leven

heb ik voor het eerst

zo hard staan te huilen

te schreeuwen van het verdriet

dat me zo diep heeft geraakt

dat ik een podium nodig had

om het verdriet te laten blijven

waar het hoort te zijn

teder gevoel van kracht

soms als ik dwaal

door de dagen van machteloosheid

me afvraag of ik wel de kracht heb

om verder te gaan in het leven

met het accepteren van al het verdriet

dat steeds weer mijn hart raakt

zie ik soms op de meest vreemde plekken

ineens leven ontstaan

dat me verteld

dat hoe somber het leven

soms ook is

er altijd een weg is

om hoe dan ook verder

te gaan

in je wereld van verbazing

de reizen

die we samen maken

met onze zoon uit het land

van de gouden  zon

maken voor ons soms het zo bijzonder

om ergens te zijn

de kinderlijke eenvoud

de verbazing van wat hij ziet

zonder te weten wat het is

maakt dat ik wereld

met nog meer verbazing kan bezien

omdat hij mij

daarin andere dingen

laat zien die ik ooit anders zag

weer in je armen mogen rusten

twee jaar lang

elkaar niet hebben kunnen zien

niet bij elkaar kunnen zijn

wegens een pandemie

ineens sta je voor mij

in de stad waar altijd

mijn dromen uitkomen

kijk je me aan

met open armen

waarin ik eindelijk weer

liggen mag

om te luisteren

naar je rustgevende hartslag

omdat je even kwam groeten

heel even maar

op de berg van het verlangen

waar ik in mijn dromen

verzonken even aan jou dacht

kwam je me even weer begroeten

zomaar op een zonnige dag

zonder wat te zeggen

zonder er echt te zijn

voelde ik je in de rustende vlinder

omdat jij altijd zei

een vlinder te zijn