athene3

toen je zat te wachten

thuiskomen

met mijn hart vol

tranen van de verloren liefde

die mij niet meer zag

zat jij daar te wachten

met je armen vol met rozen

om mij te troosten

omdat ik voor jou

nog steeds de liefste was

die jij niet vergeten kan

zijn tranen die niet meer uit te wissen zijn

het verdriet

door mij aangedaan

door te zeggen dat ik

niet meer verder met hem wilde

in mijn leven

omdat mijn hart te vaak

was gebroken

door de dingen die er waren

die werden gezegd

zorgde dat de sporen

van zijn intens verdriet

nog steeds zichtbaar zijn

om het onvermogen

dat hij nooit eerlijk kon zijn

hij is niet echt op slot

de vele blessures

die me steeds weer

deden beseffen

dat mijn hart

niet altijd zo groot was

als ik dacht dat hij zou zijn

heeft me doen besluiten

mijn hart op slot te zetten

voor een ieder die er inbreken zal

totdat ik besefte dat

mijn hart te gemakkelijk is te vinden

als je net iets beter kijkt

kun je het slot doorbreken

omdat hij niet echt op slot zat

maar er was liefde

onze oude bouwval

waar we gingen wonen

waarin niemand

meer wonen mocht

maar wij wilden maar

al te graag

ondanks de vele kieren

de armoede die we kenden

waren we gelukkig

omdat de liefde

altijd in onze harten

voor elkaar

aanwezig was

en altijd komt er nieuw leven

na de vele tranen

van vandaag

die gisteren nog ondenkbaar waren

maar die toch kwamen

omdat ik jou niet meer

aanraken kan

bleek dat na

de tijd van rouwen

er ineens in mijn hart

nieuw leven te ontstaan

omdat het leven mij

gevangen houd in dit bestaan

elk houvast helpt

wankelend door het leven

nadat jij mij plotseling

voor altijd verliet

omdat jij niet meer bij ons mocht zijn

zocht ik houvast

hoe klein ook

hoe teder ook

om te overleven

op het pad dat ik

nu in mijn eentje

op ging

overal is ze

voor velen onbegrijpelijk

mijn gemis van soms elke dag

de liefde van mijn ijskoningin

die is gestorven al heel lang

geleden

maar in elke zwarte kat

die ik ontmoet

die k in de ogen kijk

zie ik een blik van herkenning

alsof ze nog steeds

over mijn waakt

onbereikbaar bereikbaar ver

gesproken woorden

over dat het zo niet langer gaat

de gesproken zinnen

die niet aankomen

als ze niet via

de telefoon gaan

gesproken teksten

die je niet meer hoort

omdat je zo verzonken bent

in je eigen gedachten

in je eigen wereld

van overal bij betrokken willen zijn

maakt dat je voor mij

onbereikbaar bereikbaar

ver weg blijkt te zijn

vage gezichten uit het verleden

de vage gezichten

die ik dagelijks soms

voorbij zie gaan

van mensen die ooit waren

die  niet meer

in mijn leven zijn

raak ik met een tedere glimlach

in mijn hart aan

om ze te laten weten

dat ik ook zonder hen

gelukkig ben

in hoe ik verder

in mijn leven ben gegaan