athene5

laat de zon de bloemen aanraken

laat me maar even

in stilte staan

op de plek

waar hij gestorven is

in zijn strijd op rechtvaardigheid

laat me maar even in stilte

huilen in het besef

dat hij er echt niet meer is

laat me maar even gewoon

gedachteloos kijken

naar de zon

die de bloemen aanraken

die ik elke dag weer

op deze plek neerleg

ontwaken met jou

ogen geopend

naar de dag die aanbreekt

kijken naar jou

die met je ontbijt

aan het werk is zoals altijd

kijkend naar jou

die voor mij de liefste mens is

die er bestaat

sta ik op om je

te omarmen

omdat je mij

in je hart

toelaat

als hij maar niet uitgaat

elke keer

als ik waar dan ook

een kaarsje aansteek

hoop ik altijd

dat hij blijft branden

dat hij niet zal

worden uitgeblazen

door de wind

die er is

gewoon om even

zeker te weten

dat voor wie ik

dit kaarsje aansteek

inderdaad er nog

steeds is

hand tegen hand

onze handen

tegen elkaar gelegd

om zo elkaar te blijven voelen

al is het einde van ons samen

niet ver weg

we weten beiden

dat het beter is

dat we elkaar los laten

elkaar laten gaan

omdat de liefde

niet meer geeft

wat we beiden willen

in ons bestaan

zijn dagelijkse gang

zijn dagelijkse zuchten

van het leven

waarin hij

probeert  te overleven

brengt hem

elke dag naar de markt

waar hij zijn eten

bij elkaar scharrelt

die men hem geeft

omdat hij zo eenzaam

is na het overlijden

van zijn liefde voor altijd

mijn monument van het leven

mijn ogen zijn gericht

op wat er elke dag

weer op mijn pad blijkt te komen

waarin ik het leven omarmen kan

alsof het niet anders is

elke dag leg ik een steen

ergens neer

om zo te bewijzen

dat ik er nog ben

dat ik ben geweest