avondzon1

vage lijnen van de liefde

getekende lijnen

in het leven waarin

de liefde staat beschreven

het vermengen van onze harten

onze liefde van alledag

verdwenen in gevoelloos zweven

op de slagen

van onze verliefde

harten

omdat jij jij bent

lopen door de nachten

van het leven

waar jouw ogen

stralen als de sterren

in mijn nacht

zie ik de mensen naar jou kijken

ze zien wat ik altijd al zag

jouw mooie ogen

jouw gezicht

die meer vertellen

dan de woorden

die jij  stilzwijgend zegt

het zijn die ogen

overal waar ik loop

waar ik ben

zie ik die ogen

die me raken

die zeggen

dat ik niet ben

zoals men denkt te moeten zijn

de blikken die mij keuren

die zeggen dat ik er niet bij horen mag

die ik weersta

omdat ik weet dat er ergens

op de wereld die plek is

waar ik altijd weer

terug komen mag

als een roepende in de stad

zich staande houden

in de stad die zijn

stem allang niet meer hoort

de oren die zijn gesloten

zodat hij nog harder schreeuwt

nog meer roept

over de liefde die hij verloor

de gedachten die zijn verdwenen

omdat hij zijn hoop

in zijn toekomst

verloor

verloren spel van eenzaamheid

vluchten voor de

woorden van de dag

waarin wij als verliezers

van de liefde verloren

van het samen zijn

vechten om toch

elkaar nog te bereiken

om nog even bij jou te zijn

verloren spel van eenzaamheid

waarin wij beiden

nooit een winnaar

zullen zijn

werkplaats van mijn emoties

even terug getrokken

achter de muren

van mijn verlangens

gevangen in de gedachten

van het loslaten van wat was

laten gaan van gedachten

die niet meer kunnen zijn

teruggetrokken in de werkplaats

van mijn emoties

werk ik een tijdje

in eenzaamheid

om weer terug te komen

in stijl

gevangen in de wolken van gisteren

het verleden

met al zijn verhalen

die mij vertellen over

dat ze niet meer zijn

die er ooit waren

vangt me steeds vaker

maken dat ik langzaam

uit de dag van vandaag verdwijn

mezelf blijk terug te vinden

in de wolken van gisteren

waar ik zo naar mijn gevoel

dicht bij mijn eigen

verleden blijk te zijn

liggen als een baby

spelen met de

zonnestralen van het moment

waarin ik speel met de gedachten

van een kind

waarin ik mezelf langzaam

laat gaan

zwaaien met mijn armen en mijn benen

balanceren op de momenten van de dag

raak ik met mijn volle overgave

verstrikt

in jouw liefde

die mij steeds weer raakt

maar hij is er nog

de winter is gekomen

in zijn leven

terwijl de zon hem

dagelijks raakt

beweegt hij zich voort

door de straten van het leven

waarin hij zijn geliefde verloor

struikelt hij over

elke kiezel die in zijn leven

hem heeft geraakt

staat hij stevig in het leven

omdat hij accepteert dat het leven

niet altijd naar hem lacht

verborgen

zijn ogen verborgen

achter donker glas

loopt hij door de dagen

van het leven

waarin hij ooit met iemand verbonden was

loopt hij te zoeken

op zijn telefoon

naar momenten van geluk

waarin hij hoopte

voor altijd te zijn

buitengesloten  van die wereld

waarin hij niet meer

door zijn liefde voor de mannen

welkom blijkt te zijn

achtergelaten spoor

in de stad

waar altijd mijn liefde woont

waar ik als ik er ben

de stad zijn armen

om me heen voel slaan

waar ik nooit de eenzaamheid

voel die er soms zo hard

aanwezig kan zijn

heb ik mijn ogen aan de stad gegeven

om zo alles te zien

wat er speelt

om zo er altijd

ook als ik er niet ben

deelgenoot van te zijn

zeg mijn naam

elke dag als ik mijn ogen open

zeg ik zacht mijn naam

om die niet te vergeten

het gekregen nummers

die mijn naam nu is

zal ik nooit accepteren

omdat ik wil

dat jij altijd zult weten

dat ik een mens was

en niet een nummer

waardoor ik

voor jou

niemand was