avondzon2

dat kleine stukje blauw

ogen open

diep ademen

er zijn

vrijheid voelen

vrijheid zien

in korte momenten

dat ik even

naar buiten mag

hopen dat ik ooit

nog de sterren en de maan

mag begroeten

als een vrij mens

zonder bang te zijn

dat de deuren weer achter mij

gaan sluiten

ik weer gevangen ben

om bij jou te zijn

verloren in dagen

waarin ik jou nog niet kende

waarin ik verdwaald

door woorden

niet meer wist

waar ik jou vinden kon

gezocht op de plekken

in mijn hart

in mijn gedachten

in mijn ziel

totdat ik je aantrof

in mijn diepste verlangens

van mijn verwarde gedachten

omdat ik wist

dat onze liefde

voorbij was

verdwenen hartstocht

verdwenen in de nacht

waarin de liefde zijn

tol eiste

waarin werd gevraagd

of ik van jou houden kon

het antwoord was mijn zwijgen

omdat ik de woorden die jij sprak

niet verstond

vervaging van de liefdes

nu langzaam

de winter van mijn leven nadert

ik terugkijk op wat was

zie ik de vervaging van de liefdes

die ooit mij hun liefde gaven

waarin ik geloofde

totdat mijn hart brak

vervaging van wat ooit was

gevangen in de mist van toen

zie ik dat de liefde voor mezelf

het altijd overwon

als je nu weggaat

mijn armen kunnen

je niet meer omarmen

omdat ik stil sta

bevroren in mijn gevoel

mijn hart dat zijn slagen laat slaan

maar niet wil toestaan dat jij er bent

vind ik me als bevroren terug

ergens op straat

terwijl ik vanuit het diepste van mijn hart

schreeuwen wil dat

jij niet mag gaan

omdat ik niet zonder jou

verder leven kan

stil staan omdat het niet even niet meer gaat

losgelaten emoties

die even niet meer mogen zijn

beseffen dat het niet meer gaat

dat ik verder moet

terwijl ik stil sta in de

hoeveelheid van emoties die mij

zo diep raken

dat ik niet eens meer weet

hoe ik verder moet gaan

om toch nog te overleven

nu ik jou verloren ben

als de zon langzaam zijn glans verliest

de zon in ons leven

die er altijd was

laat langzaam

zijn stralen vallen

omdat jij het leven

moet verlaten

langzaam elke dag

zie ik een blaadje vallen van de zon

totdat er geen stralen meer zijn

sta ik in de schaduw

van jouw dood

te staren naar dat wat

niet meer stralen

kan

niets meer te zeggen

vlijmscherpe barricades

met stalen hekken

met puntige woorden

die mijn muur van liefde

moeten beschermen

de angst van het worden geraakt

in het verliezen van de strijd

tussen jouw hart en je verstand

sta ik te kijken naar dat

wat er al zo lang niet meer is

zeg ik niets meer

omdat elk woord wat ik  zeggen zal

jou alleen maar

meer in de verdediging

laat gaan

aan het einde van de liefde

laten we nog

één keer het glas heffen

laten we nog

één keer een laatste sigaret roken

laten we nog

één keer zeggen

dat het goed was

laten we dan

afscheid nemen met een lach

omdat de liefde ons

zoveel heeft gegeven

waarin jij en ik

het geluk hadden

elkaar te leren kennen

waarin wij beiden

leerden wat liefde geven was

zo niet mij

het beeld dat jij van mijn vormde

in jouw eigen gemaakte fantasie

over hoe ik zou zijn

het beeld dat je maakte

in je gedachten

die mij de prins maakte

die ik niet kan zijn

zorgde voor dat wij beiden

verloren in het spel

van de liefde

waarin geen  winnaars kunnen zijn

mijn masker van gescheurd papier

mijn masker die ik draag

zodat niemand mijn verdriet

nog ziet

verbannen tranen

die ik verberg

om zo niet de blikken

van medelijden

hoef te zien

lachend door

mijn gescheurde masker

van papier waarop de kleuren

van mijn verhaal geschreven staan