barca2

opruimen van onze restanten van puin

omzien

naar de restanten van de puin

die er nog zijn

aanraken van de herinneringen

die onlosmakelijk verbonden zijn

met deze spullen die niemand wil

kijken naar de tranen die zijn gevallen

in de momenten van het besef

dat het niet meer zal zijn

zoals het was

het weggooien van de restanten

voelt alsof ik jou weggooi

uit mijn hart waar je altijd zal zijn

verborgen tranen

onbewaakte momenten

in mijn leven

waarin ineens

zomaar de tranen stromen

zomaar zonder dat ik het  besef

lopen ze zomaar over mijn wangen

aangeraakt verdriet

dat ik was vergeten

dat soms niet eens

aan de orde is

verloren in de angst

even niet aanspreekbaar

gevangen in zijn angst

voor het onbekende

dat hem nu heftig raakt

het besef dat het leven

zo zijn einde kent

maakt dat hij nu even

met niemand praat

metalen tranen van de tijd

kleine druppels van verlangen

die samensmelten tot de liefde

die nog steeds is

aanraken van het verleden

waarin de tranen meer waren

dan de liefde die er was

verloren gedachten

aan wat was

zonder te beseffen

wat er nu

echt was

als de wind muziek  in mij  maakt

zachtjes streelt de wind

mijn haren

die klanken maken

op de ritme van mijn hart

heel stil klinkt er

muziek in mijn lichaam

dat zich vertaald

in klanken die niemand kan verstaan

waarin ik verdwaal

als de wind

muziek in mij  maakt

mijn stem zal niet zwijgen

al mag ik niet meer denken

mijn naam niet meer weten

omdat ik een nummer ben geworden

al mag ik niet meer beseffen

dat ik geen mens meer ben

dat ik ben veranderd in een ding

die men kan dwingen te doen

wat ik niet wil

dan nog zal ik niet zwijgen

zing ik het hoogste lied

door de muziek die in mijn hart zing

duizenden ogen die naar mij kijken

de blikken die mij niet meer raken

de woorden die mij niets meer doen

omdat ik gewend ben

dat ik in de ogen van anderen

een opvallende figuur ben

terwijl ik gewoon

doe zoals altijd

ik alleen maar mezelf blijf

waar ik ook ben.

de fonkeling in zijn ogen

kleine glimlachjes

in zijn gezicht

zijn hart maakte een sprongetje

omdat hij het zag

de verborgen schoonheid

van de straat

die hem nog altijd diep

van binnen raakt

gedachten die verder zweven

mijn gedachten

dwalen altijd overal heen

ze zijn daar waar ik ze niet verwacht

ze blijven daar

waar ze eigenlijk niet moeten zijn

ze zweven naar plekken

vanwaar ik niet wist dat ze er waren

mijn gedachten

zijn voor altijd

vrij