begraafplaats2
wachten op
heel stil zitten
niets zeggen
niets aanraken
alleen maar wachten
en waken
tot het moment komt
waarop
het gebeuren zal
handen gevouwen
kijken naar
dat wat komen moet
stille tranen
die stromen
wachten op
dat het gebeuren gaat
als ik je nog voorlezen kan
ach liefste
elke avond
lazen we elkaar
een kort verhaaltje voor
het slapen gaan voor
samen kozen
we een boek uit
waaruit we dan lazen
nu ik niet meer
met jou mijn boeken kan delen
het moment van samen zijn
lees ik altijd als ik
weer even hier ben
een klein stukje
uit het boekje
van ons leven voor
de beschermengel
gevangen door het beeld
waarin ik hem zag zitten
alsof hij daar altijd hoort
ik keek hem aan
hij zat stil te staren
alsof hij waakte
over diegenen
die hem ontvallen waren
stille gedachten
van een beschermengel
die soms zomaar
even maar
waakt
zo’n sereen beeld
soms dwaal ik
door de tijd
om ineens het mooie te zien
van een beeld dat
op mijn netvlies ontstaat
een prachtig beeld
waarin de dood
met zijn herinnering
gevangen is
zo sereen weer gegeven
dat ik stil viel
door de eenvoud
van dit
beeld
beslagen glas
de bloemen van onze liefde
die gevangen zijn
in een stilleven
achter beslagen glas
staan er nog
net zo bij als
toen ik ze jou gaf
telkens weer
als ik ze zie
weet ik dat mijn liefde
voor jou nooit
dooft
het bloed kruipt
afgesneden paden
van het leven
waarin ik gevangen zit
van het gemis
toch zie ik
dat mijn bloed kruipt
om me met jou
te verbinden
in het groen
van de klimop
terug
als jouw geur is vervaagd
langzaam raak ik gewend
aan dat je niet meer
bij me bent
teder streel ik af en toe
nog jouw jas
die ik op de kapstok heb
laten hangen
af en toe
ruik ik dan ineens
weer jouw geur in de gang
zeg dan onbewust
ben je nu al thuis
tot ik besef
dat je niet meer thuis komen zal
ik weet dat als jouw geur
is vervaagd
ik dat dan niet meer zal vragen
voor altijd verbonden
zittend bij het graf
waarin mijn ouders liggen
mijmer ik over
de drie-eenheid
die we samen waren
mijn vader
mijn moeder
en ik
de gedachten
dat ze nu samen zijn
dat ik nu alleen nog
verbonden ben met hun
door mijn bloed
dat ik van hun kreeg
maakt dat ik me soms
zo eenzaam voel
putten uit verlangen
onvoorwaarlijke liefde
die altijd er was
nooit was ik
onzeker over
of de liefde er nog wel was
na de zoveelste fout
die ik maakte in mijn leven
altijd waren ze daar
onuitputtelijke liefde
dat ik nu laat zien
in de vorm van
hun door mij
ontworpen graf
omdat onze liefde niet mocht
de beste jaren
van ons leven waren we samen
verbonden in het lief
en leed wat men zo noemt
samen konden we alles aan
totdat jij je ogen sloot
ik achterbleef
ik vroeg om een dubbelgraf
wat niet mocht
omdat twee mannen
die in het leven
met elkaar waren verbonden
niet samen mochten rusten
in hetzelfde graf
omdat ik je verloor
zoeken
tussen de graven
waar ik je niet meer
vinden kan
raak ik verstrikt
in mijn verdriet
geen weg
meer te vinden
waar men jou heeft
neergelegd
omdat men onze liefde
heeft verzwegen
jou hebben begraven
zonder dat ik het wist
ben ik je twee keer verloren
omdat ik je nog steeds
niet vinden kan
waardoor ik je zo mis
Hits: 74