berlijn10a

opgesloten in de eenzaamheid van mijn verlangen

de eenzaamheid

van mijn verlangen

nu ik jou hem moeten

laten gaan

waar geen contact

meer mogelijk is

voel ik me opgesloten

in de eenzaamheid

van het niet meer

samen zijn

het missen van

het uitspreken

van mijn naam


de angst om je te laten gaan

met stille tranen

van de stilte

kijk ik naar

jouw rug

die langzaam

steeds verder verdwijnt

in de tijd

zeg ik met

een geluidloze stem

heel zachtjes

jouw naam

in de hoop

dat je blijft staan

om weer

terug bij mij te zijn


als de nacht mij omarmt

opgesloten

in mijn grootste angst

zie ik de dag niet komen

zie ik de nacht

die mij laat beseffen

dat dit het laatste

zal zijn dat ik zien mag

sluit ik mijn ogen

om mijn angst voor het gaan

niet onder ogen te zien

door gewoon  te

gaan slapen

in de hoop dat het licht

de volgende dag

nog op mij wacht


nu hij gaat

loslaten

dat wat ooit

van ons samen was

waar we beiden

in geloofden

als de liefde voor altijd

nu hij gaat

staat hij op het perron

van de trein

naar ergens anders heen

dan bij mij te zijn

kan ik alleen maar huilen

omdat loslaten zo pijnlijk blijkt te zijn


laat de kinderen spelen

niet beseffen

welke gruwelen

zich hier hebben afgespeeld

speelt hij

zoals alleen een kind kan

met de steentjes

de takjes

om zo het verleden

in zijn leven te laten zijn

spelend met dat wat er is

zonder te beseffen

dat dit ooit

een plek vol verdriet

en angst was


opgevangen tranen

mijn tranen

langzaam

laten vallen

in de eindeloze diepte

van het verdriet

om zo overspoelt

door het water

van het laten gaan

langzaam te helen

om zo  alleen verder

in mijn leven

te gaan


mijn toren van vertrouwen

bouwen aan mijn vertrouwen

in de liefde tussen jou en mij

de niet te vullen gaten

van wantrouwen

door de schade van het verleden

raak ik kwijt in het samen zijn

kijk ik in jouw ogen

die vol vertrouwen mij zeggen

dat wij het samen redden

omdat wij voor elkaar

de ware blijken te zijn


gebonden aan de liefde

zachte aanraking

van verlangen

in de avond van mijn leven

de winterkou

die mijn hart

bijna bevroren had

raakt zijn angst kwijt

door de eenvoudige woorden

die jij tegen mij zei

dat je gewoon

voor altijd

bij mij wil zijn


en dan ben je er

niets zeggen

maar kijken

hoe je zit

hoe je wacht totdat ik er ook ben

in alle rust en kalmte

omdat jij weet

dat ik altijd kom

zoals ik dat ook van jou weet

de rust die gekomen is

nu jij er bent

jij blijft

zoals je er eigenlijk

altijd al was

voor mij


de oog van de tijd

staren

door de oog van de tijd

niet stil blijft staan

gevangen

in de stilte van

niets meer mogen horen

staat ik naar

de oog van de tijd

in de hoop dat

hij voor mij weer

open zal gaan

Hits: 43