berlijn10b
gebonden met staal
gebonden
met mijn handen
aan het staal van dit moment
niet meer vechten
om het los te laten
alleen maar beseffen
dat het loslaten alleen maar
lastiger word door het vast te houden
langzaam
los weken
langzaam laten gaan
de liefde die jij en ik
niet vonden bij elkaar
zachtjes gaan liggen
zachtjes is het gaan liggen
de storm in de herfst
van mijn leven
die mijn deed weigeren
te accepteren dat de liefde
niet meer komen zal
zachtjes heb ik hem laten
uitrazen door na de orkaan
ineens de andere gevallen herfstbladeren
te ontmoeten
waartussen jij
verstopt zat
zachtjes gaan liggen
zachtjes is het gaan liggen
de storm in de herfst
van mijn leven
die mijn deed weigeren
te accepteren dat de liefde
niet meer komen zal
zachtjes heb ik hem laten
uitrazen door na de orkaan
ineens de andere gevallen herfstbladeren
te ontmoeten
waartussen jij
verstopt zat
sporen van het nu
tranen gehuild
in het moment
van laten gaan
gevallen tranen
die nu weer ontstaan
nu ik bij jouw graf
blijk te staan
verloren tranen
die de sporen vormen
van mijn verdriet
in het verleden
omdat jij
moest gaan
de knopen in mijn leven
kleine knopen
in mijn leven
waarin ik niets kon ontdekken
waar ik zou zijn
de grote hobbels in mijn leven
die mijn leven tekende
die mij maakten tot
wie ik bleek te moeten zijn
maakte dat na de vele knopen
in mijn leven
ik me in rustiger
vaarwater bevond
vallen in de stilte van het moment
ogen gesloten
handen voor mijn oren
niets meer zeggen
om uit te spreken
geen woorden van spijt
dat het zo is gegaan
het laten gaan
zonder vast te klampen
aan de momenten van tijd
vallen in de stilte
van het moment
loslaten
tot in de eeuwigheid
strelen van de tijd
net even
boven afstand en tijd
streel ik de lucht
streel ik de tijd
om zo jou even te laten voelen
dat ik en jij
nog steeds verbonden zijn
dat de woorden van afscheid
niet meer zijn dan woorden
van loslaten
voor even
omdat wij altijd
weer bij elkaar willen zijn
getekend gezicht van mijn herinnering
vage beelden
van jou
die in mijn leven was
waarvan ik meer heb gehouden
dan van mezelf
vastgehouden gedachten
aan de tijd van vandaag
verloren momenten
van heel even
laten komen
zonder dat ik je nog zien kan
vervaagde herinneringen
aan de tijd van jou en mij
daar waar jij en ik elkaar vinden
achter de schaduw
van de dag
waar de herfst zijn
kleuren al verloren heeft
waar geen gedachten
aan de liefde kunnen zijn
raken wij verstrikt in elkaar
alsof we nooit
eenzaam zijn geweest
in de afgelopen tijd
Hits: 33