berlijn10c
toen je besloot niets meer te zeggen
zwijgend kijken
naar jouw rug
die de taal spreekt
die ik al dagenlang herken
niet meer tot rede vatbaar
pas als jij beseft
hoe het zit kan je praten
over hoe nu verder
ik accepteer elke keer
dit proces
al maakt het mij wanhopig
dat je niets meer zegt
vier het leven
het leven vieren
in de stilte van de nacht
verwachtingen
die al dagen sluimeren
in de geheime aanrakingen
van elkaar
het verlangen van samen willen zijn
niet meer elkaar verliezen
in de angst van het verloren zijn
raak ik jou aan
om zo het leven te vieren
dat we eindelijk
openlijk samen
kunnen zijn
de wereld voorbij laten gaan
in de vroege ochtend opgestaan
om naar zijn bestemming
in het leven te gaan
om er aan te komen
terwijl hij daar allen zit
verzonken in zijn slaap
om zijn dromen nog
een keer extra te dromen
omdat hij zo weet
dat hij als hij
aangekomen is bij zijn werk
hij even niet meer
dromen kan over
wat hij later
worden wil
verdwenen van de wereld
gekeken naar zijn ogen
die niets meer zagen
van wat er werkelijk was
kijken naar hem
die daar verloren
in de wereld van het internet
geen weet had
van de werkelijkheid
waarin hij zichzelf verloor
omdat hij niet besefte
dat hij verdwenen was
van de wereld
waarin iedereen
niemand anders was
boos
struikelend over zijn woorden
staat hij voor mij
de lief die ik soms liever heb
dan mezelf
omdat ik dingen deed voor hem
die hij niet begreep
zijn onvermogen
om me te vertellen dat wat hij
zeggen wil
laat zijn onmacht zien
door de liefde die hij voelt
waarin dit onbegrip
niet past omdat hij weet
dat ik alleen maar hem wil
gezelschap in de stilte
dromend over de dagen
van jou en mij
zat ik stil te staren
naar de mensenmenigte die me omringt
terwijl ik onbedoeld
zacht jouw naam zei
zat ineens hij daar
met een blik van hier ben ik dan
even was je heel dicht bij mij
heel even maar was het
alsof je zacht tegen me zei
dat je trots bent op mij
hoe ik het tot dusver heb gedaan
hoe ik mijn leven weer opgepakt heb
hoe ik zonder jou verder
ben gegaan
zweven op verlangen
onbekende vleugels
van dit moment
waarin jij en ik
samen verbonden
boven afstand en tijd
samen zijn
raak ik jouw verlangen
van de dagen aan
waarin wij beiden zweven
op de vleugels van verlangen
in de nachten
van het samen zijn
als het feest voorbij is
de laatste scherven
van het moment
waarin onze liefde
nog even er kan zijn
de snijdende pijn
van het verlies
van het verdriet
dat het niet meer gaat
dat het feest van de eeuwige liefde
niet voor altijd bleek te zijn
als het feest voorbij is
de resten van de pijn
verdwenen zijn
blijkt er in de hele wereld
die dan open gaat
nog veel meer feesten te zijn
schreeuwen van onvermogen
klauwende handen
die geen wanden meer raken
onmogelijke woorden
die niet meer spreken
zonder te kunnen horen
luisterende oren
die niets horen
door de stilte van
het geweld van geluid
jou missen met elke vezel
in mijn lijf
omdat jij niet meer bij mij
kan zijn
door de keus die jij hebt gemaakt
om niet meer in het leven te zijn
neergelegd om te verdwijnen
geen woorden
meer gesproken
gewoon gegaan
zonder er nog te zijn
verdwenen in het niets
de liefde die ooit was
zonder uitleg
zonder tranen
het laten gaan
waarin ik en jij
elkaar verliezen
met het doorlopen
van het afscheid
geraakt
diep geraakt van binnen
door de gruwel die ik zag
de verhalen van vermoorde mensen
raakten me diep in mijn hart
de waanzin waartoe mensen
in staat zijn als
men de macht krijgt
dat men onschuldige mensen
tot dieren maakt
niet meer als volwaardige wezens kan zien
alles zat zo diep in mij
dat door dit simpel getekende gezicht
ineens toch een lach
op mijn gezicht kwam
Hits: 39