berlijn10d

afgesloten voor altijd

stille momenten

dat ik besef

dat ik jou verloren heb

dat ik niet meer

met jou lachen kan

niet meer met jou kan praten

dat jij nu niet meer mijn tranen

zal drogen

alles voorbij

wat ooit was

jij en ik zijn

niet meer samen

voor altijd

de knopen van het verleden

duizenden knopen

hebben mij in het verleden

laten beseffen

dat het leven niet altijd

even leuk was als het moest zijn

het vechten

het ontknopen van de wirwar

in mijn leven

gaven inzichten

die nog steeds

een deel van mij zijn

de witte stilte van het gaan

sluiten van de ogen

na een eindeloos gevecht

het niet durven loslaten

van het leven

het niet meer terug kunnen

in mijn armen

toch de ogen gesloten

in de stilte van de dag

ineens de laatste zucht

alsof het genoeg was

in de witte stilte van het moment

liet jij het los

waardoor ik je nog meer

vasthield in mijn hart

de lagen van mijn verdriet

het intense verdriet

van het verlies

het loslaten van jou en mij

na een dagenlange strijd

raak ik verstrikt

in mijn lagen van verdriet

die zijn bedenkt met

zoveel verschillende lagen

dat het soms onmogelijk lijkt

zonder jou

verder te gaan

stille klanken van verloren muziek

geen geluid

laat de drums nog klinken

in de verloren tonen

die niet meer stromen

die niet meer raken

in de stille klanken

van de verloren muziek

waarin de melodie

van onze liefde

niet meer klinkt

de oorverdovende stilte

zegt dat het beter is

dat jij ging

dwalen in gedachten van toen

zachte voetstappen

die mijn geheugen

aanraken

in de stilte van de nacht

ontwaken uit

de dromen van toen

waarin ik me wederom besef

dat ik met jou

anders leef

dan toen

zachte aanraking van de herfst

teder haast

zonder spijt

zonder woorden van

dat het anders had kunnen zijn

raak ik de herfst in mijn leven aan

kijk ik naar de sterren

in de nacht

die ik altijd al zag

de angst voor alleen de winter

in te gaan

is allang verdwenen

in de tijd van  het berusten

in het verder alleen

door het leven gaan

als hij zijn tranen niet kan loslaten

onze zoon

uit de het land van de rijzende zon

zit te praten met mijn vader

die zijn maatje is in het luisteren

hij lucht zijn hart

over zijn intens verlangen

die niemand ziet

mijn vader luistert

zoals hij alleen maar luisteren kan

zegt dan de woorden

waardoor onze zoon

eindelijk zijn tranen

los laten kan

marionet van verlangen

gebonden aan de touwtjes

van het verlangen

van het vechten tegen de tijd

vastraken in het verlangen

van de momenten van willen gaan

maar niet los kunnen komen

uit het verlangen voor altijd

kijk ik naar de wereld

waar ik geen deel

van uit maak

omdat jij met jouw liefde

een marionet

van verlangen  van mij

hebt gemaakt