berlijn10e
reizen zonder er te zijn
reizen zonder er te zijn
zonder te praten
met die bij je zijn
loop je te dwalen
door de uren van het zijn
raak ik jou aan
waarop je naar mij kijkt
ik zeg alleen
zullen we samen
op reis gaan
wil je echt bij
mij zijn
zacht wiegen op de tijd
dromerig kijken
naar de minuten
die hun tijd laten verdwijnen
de seizoenen
die opnieuw beginnen
in elke jaargetijde
kijken naar de dagen
die langzaam verdwijnen
in het verleden
zacht mee wiegen
op de tijd
van hoe het gaat
in het leven
als je me vasthoud
als je me vasthoud
in de kille momenten
van onze liefde
voel ik je armen
die me warmen
om weer verder
te kunnen gaan met jou en mij
als je me langzaam loslaat
om weer verder te gaan
in de tijd
voel ik nog steeds
de warmte van jouw lichaam
die mijn liefde vasthoud
verborgen schilderij van verlangen
staren over de uren
van deze dag
kijken naar de ogen
van verlangen
de stad
die hem gevangen houd
in zijn liefde
voor later
waarin hij zichzelf
niet meer
verliezen kan
in het verlangen
om bij
iemand te zijn
laat mijn masker vallen
niets meer te verbergen
niets meer te zeggen
over de tijd
die is geweest
geen woorden meer
om te zeggen
wie ik dacht te zijn geweest
gewoon open als ik ben
voor jou staan
in al mijn kwetsbaarheid
om zo mijn masker te laten vallen
om te laten zien dat
ik echt ben
het was goed
het was goed
het sluiten van mijn hart
voor jouw liefde
omdat jij mij
niet had geraakt
waar je me raken moest
het stille verlangen
dat ik koesterde
in die tijd
blijkt te zijn verdwenen
nadat ik ineens zag
hoe jij werkelijk bleek
te zijn
vervagen van jouw liefde
de afstand
die langzaam ontstaat
door het elkaar niet meer
kunnen aanraken
niet meer bij elkaar kunnen zijn
vervaagd langzaam jouw liefde
die je voor mij altijd bewaarde
langzaam veranderde de liefde
in een vader zoon relatie
dan van geliefden voor altijd
waardoor we op het punt kwamen
waar we beiden afscheid namen
omdat het niet meer was
wat het had moeten zijn
toen de deur zich sloot
wat ik nog hoorde
op het moment dat ik ging
dat ik besloot dat jij en ik
niet meer samen zouden gaan
de kreet van wanhoop
van verscheurende pijn
omdat jij niet meer kon
beseffen dat door wat je deed
net één keer te vaak
op mijn hart bent gaan staan
hoor ik nog steeds
als ik maar even weer een deur sluit
van afscheid
als ik de lucht maar aan kan raken
als ik zachtjes kijk
naar de hemel
die mij zachtjes laat weten
dat jij daar bent
zie ik nog altijd
de laatste dagen van jouw strijd
waarbij je niet kon begrijpen
dat het goed was
dat je mocht gaan
liet je langzaam
los om te verdwijnen
naar de plaats waar jij moet zijn
zonder te beseffen
dat ik daarna
nooit meer bij jou kon zijn
beelden van het verlaten huis
geen tranen
meer laten vallen
ze hebben al te vaak
de vloer nat gemaakt
geen woorden
meer om te schreeuwen
ze hebben de muren
al te vaak doof gemaakt
geen handen meer
om jou aan te raken
ze hebben al te vaak
mis gegrepen in het verlangen
beelden van het verlaten huis
waarin wij dachten samen te blijven
voor altijd
Hits: 29