berlijn11a

je vervaagde

herinneringen

in de stad

waar ik de liefde vond

waar jij en ik

samen besloten

om verder te gaan

met de liefde die we kennen

die we spreken

in de taal die we herkennen

langzaam verdwijn jij voor mij

in de vergetelheid

langzaam verlies ik jou

vervaag je voor altijd

ontmoetingen in de avond van de nacht

wachten totdat

jij zover bent

de belofte voor altijd

verdwijnt langzaam met de uren

die de nacht aanraken

totdat jij er bent

mijn twijfels vervagen

mijn hart weer harder slaat

totdat ik besef

dat wij alleen maar in de nacht

samen gaan

feesten dat de dag ten einde is

in de schemering

van het leven

waarin de dagen sneller gaan

dan de uren in de nacht

waarin ik soms stil zit te kijken

naar de feesten die er zijn

waarvan ik de betekenis

al langer ken

waarvan ik weet

dat de tijd

zijn eigenwijze weg

zal blijven gaan

achtergelaten in de stilte

in de laatste dagen

van zijn zijn op aarde

zat hij graag te staren

naar de mensen die langs kwamen

die overal zaten

nadat zijn laatste adem

hun weg naar de vrijheid hadden gevonden

heb ik zijn rollator vast gezet

op de plek waar hij zo graag was

zodat hij nog steeds

in stilte

aanwezig is

waar hij zo graag wilde zijn

verloren dromen van dit moment

rood omrande ogen

mijn zoon uit de land

van de gouden zon

zit voor zich uit te staren

omdat hij niet meer weet

wat hij moet

zijn hart gebroken

zijn dromen verstoord

hij is op dit moment

zo verloren

dat hij niet meer weet

wat wel en wat niet meer bij hem hoort

wachten in een verloren droom

wachten op dat je terug komen zal

de woorden van het loslaten

over het verder gaan

die in mijn gedachten

rondzwerven

over hoe het nu het kan gaan

hoe het zo kon misgaan

tussen jou en mij

wachten in een verloren droom

in de hoop dat jij

terug komen zal

bij mij

de blauwe plekken van de pijn

losgelaten

emotie

die niet meer

te voelen is

verdwenen is het vertrouwen

na het verschijnen

van de eerste blauwe plekken

waardoor ik besef

dat dit geen

liefde is

maar een machtsstrijd

mijn zilveren tranen van acceptatie

nadat mijn tranen

van helder water

waren verdampt door de hitte van de haat

kon ik me overgeven aan

dat wat nu is

wat het zal zijn

leerde ik te accepteren

dat het beter is

dat jij en ik

niet meer samen zijn

eindeloos drijven

eindeloos drijven

op de stilte van de tijd

eindeloos drijven

om te beseffen

dat het nu nog steeds

geen tijd is

die de tijd zal moeten zijn

eindeloos drijven

in het luchtledige

om wederom

weer eindeloos tijdloos

te zijn

in het donker

totale duisternis

waar even geen

licht te vinden is

de stoppen zijn doorgeslagen

de geluiden zijn verstomd

door het verlies van jou adem

in de laatste avond van ons samen zijn

in de totale duisternis

zie ik ineens toch het licht

van de mensen

om mij heen

die er gewoon

zomaar ineens allemaal zijn

ik kon hem niet redden

mijn innerlijk kind

dat gevangen zit

in mijn hart

vocht een weg naar de uitgang

om te worden gezien

om te worden aangeraakt

ik verloor hem uit het oog

uit het hart

zodat ik hem niet kon redden

toen hij door de orkaan

van emoties

werd geraakt