berlijn11d

getekende ringen van het verleden

de levensringen

in mijn hart

zijn niet te zien

voor hen die niet kijken

die niets zien

getekende ringen

van het verleden

die er altijd zullen zijn

maken me tot wie ik ben

tot wie ik wil zijn

ze komen terug in mijn herinnering

de witte rozen

van spijt

die je me gaf

omdat het tussen jou en mij

niet liep zoals het lopen moest

jouw hart niet voor mij klopte

maar voor die ander

die jou niet zag

de witte rozen die eindigden

in de afwasbak

omdat ik zo gekwetst was dat ik

ze niet meer als

lief bedoeld zag

in de verscholen hoekjes van het bestaan

soms ben ik wat verloren

loop ik door de hoekjes

van het bestaan

omdat ik even niet

wil worden gezien

even niet meer wil praten

gewoon ongezien

mijn leven wil laten zijn

zoals het is

voel ik me veiliger

in deze hoekjes

omdat ik zo

even heel dicht bij mezelf kan zijn

de klanken van de wals van jou en mij

de wind beweegt

mij langzaam heen en weer

als ik op zijn golven

de klanken hoor

van de wals van jou en mij

waarop wij het leven vierden

waar wij dansten totdat

de nacht kwam

bij het loslaten van jou

op je reis naar altijd

ging de wind liggen

was de wals van jou en mij

voorgoed voorbij

als je even kijkt

heel kleine tintelingen

die me raken

als je even

zomaar naar me kijkt

zonder wat te zeggen

maar me aan te raken

met je ogen

genoeg verteld

waardoor

ik meteen weer weet

dat ik niet voor niets

mijn hart aan jou verloren heb

omdat ik het nog in me heb

nog steeds

zit in mij dat kleine joch

dat nooit zichzelf

verloren is

die nog altijd

door ramen klimt

die nog steeds streken uithaalt

die nog steeds het kattenkwaad

niet is verleerd

net als vroeger

twijfelen of wel of niet meedoen

met het spel dat volwassen leven heet

dat me vraagt

te reageren zoals men verwacht

sta ik net als vroeger

met mijn vinger in mijn neus te kijken

naar al die regels

die men zichzelf en elkaar oplegt

haalt ik mijn schouders op

stop wederom mijn vinger in mijn neus

en denk

dat volwassen zijn is niks voor mij

ik laat mijn beurt maar weer voorbij gaan

vervaagde omhelzing van jou en mij

de omhelzingen

van jou en mij

zijn inmiddels verdwenen

met de tijd waarin jij en ik

samen waren voor altijd

het loslaten van de liefde

die niet meer was

wat het zou moeten zijn

vervagen steeds meer

totdat ik besef

dat ik soms zomaar

even weer jouw armen mis

vrije val in de tijd

heel langzaam

geef ik me over

aan de liefde die jij mij geeft

langzaam laat ik het verleden los

laat ik me glijden

in de liefde van deze tijd

vind ik mezelf

terug in jouw armen

voel ik me in het luchtledige

totaal bevrijd

vruchten van het verleden

nu ik in deze tijd

terugkijk op mijn leven

hoe het was

hoe het ging

vang ik soms zomaar

een glimp op van het verleden

waarin ik de vruchten van de jeugd

omarmen kan

zie ik mezelf stralen

in het onbegrip van die tijd

waarin ik niet besefte

dat ik mooier was dan ik dacht

te zijn