berlijn11e
hou me nog even vast
loslatende gevoelens
gedachten die overal heen gaan
die niet eens meer het gevoel raken
van wat was
de loslatende gedeeltes
van het fundament wat ooit was
laat ik maar achter me
omdat renoveren niet meer gaat
laat ik het los om zo
vrij van jou
mijn eigen weg
weer te gaan
de puinhoop die wij maakten
samen verdwaald in de tijd
waarin we dachten dat alles
maar moest kunnen
dat we niet trouw
aan elkaar hoefden te zijn
dat we best de liefde
met anderen konden bedrijven
totdat we beseften
dat door de puinhoop die we
van onze liefde maakten
we niet meer echt
met elkaar verbonden zijn
ondersteboven van de wereld
de wereld
raakt me soms zomaar aan
waarin ik mezelf dan ineens
ondersteboven zie staan
met mijn kop in het zand
omdat ik niet meer begrijp
wat er speelde
wat er werkelijk aan de hand was
de wereld op zijn kop
laat me dan ondersteboven
van de wereld zijn
zacht kusje van de vlinder in de dag
zacht kusje van de vlinder
die zomaar deze dag
even maar mij aanraakte
voordat hij ging rusten op de plek
waar ik ben waar ik zo van geniet
zachte windvlaag die zijn vleugels laat bewegen
raakt heel stil mijn herinneringen aan
besef ik ineens
dat het mijn dag is zoals
elke dag altijd weer zal zijn
krom geslagen wegen
de wegen die ik loop
in het leven van deze tijd
hebben vele bochten
vele hoeken waar gevaar
zich verschuild
toch raak ik
nooit uit mijn balans
omdat juist door de onverwachtse dingen
mijn leven zich
met nog meer het gevoel van leven
vult
natuurmonument
in de stille tijden
van het dwalen door de gedachten
over mijn leven
kom ik de parels tegen
van wat er was
zie ik kleine momentjes
van groen geluk
dat laat zien dat in mijn leven
alles is gelukt
gun het nog wat tijd
eindelijk was hij uit de kast gekomen
de pupil die al zoveel uren
bij mij zat te praten
over wat hij voelde
wat hij wilde
zijn ouders waren erg geschrokken
waren boos en teleurgesteld
het enige wat ik hem kon zeggen
was gun ze nog wat tijd
ze moeten even wennen
aan dat jij een andere toekomst hebt
dan zijn hadden bedacht
toen jij geboren werd
straatbeeld van nu
terwijl ik zit te mijmeren
zie ik hem gaan
mijn geliefde die mij al niet meer herkent
die niet meer weet wie ik ben
die niet begrijpt dat ik er ben
ik zie hem zoeken
in de afvalbakken van het leven
waarin hij eten hoopt te vinden
terwijl ik hem zo zie begaan
beginnen mijn ogen te tranen
omdat ik hem niet kan helpen
met zijn keuze voor dit bestaan
nu de wereld open is
de wereld open is voor iedereen
het mogelijk is om alles te zien
om alles te weten
is toch het vreemd
dat je van iedereen alles weet
terwijl jezelf niet eens weet
wie je werkelijk bent
zonder de telefoon
in jouw hand
oude gebouwen
de oude gebouwen
van de verlaten huizen in mijn hart
waarin de liefde woonde
die het niet overleefde
door het geweld van de tijd
waarin zoveel veranderde
blijken nu een spookstad te vormen
waar alleen nog goudzoekers zoeken
naar wat er nog aan waarde is
zonder mijn hart aan te raken
zonder echt een huis te bouwen
die het fundament van liefde in zich dragen kan
doorzichtig gebroken
mijn hart
dat langzaam een vleugje hoop kreeg
op de liefde die je gaf
bleek ineens niet meer bestand
tegen alle aandacht
die je me wilde geven
het dunne laagje hoop
werd doorzichtig gebroken
door mijn onvermogen
om te begrijpen
dat liefde uit meer dan alleen
maar houden van kan bestaan
reflecties van spiegelbeelden
onbegrijpelijk reflecties
van spiegelbeelden
die gevangen in mijn gedachten
soms zomaar er zijn
reflecties van weten
van het leven
van het wat er kan zijn
open ineens mijn gevoelens
mijn gedachten
die verdwijnen in deze reflecties
van onbegrepen tijd
Hits: 30