berlijn12a
je verdween al
foto’s van jou en mij
waarin blijkt dat jij al verdween
langzaam werd
de afdruk van jouw gezicht
vager
als een voorteken van
hoe het tussen jou en mij zou gaan
langzaam verdween je
in de tijd
om te verdwijnen
voor altijd
loslaten tegen beter weten in
weten dat het beter is
je te laten gaan
omdat je je eigen weg
zal moeten lopen
ook als ik er niet meer ben
kost het me
zoveel pijn om te zien
dat het met jou niet goed gaat
dat je langzaam in de duisternis
verdwijnt
om afscheid te nemen
in de laatste momenten
van ons samen zijn
kijk ik nog eens goed in je ogen
die vol met tranen staan
omdat je het niet begrijpt
dat het niet meer voor mij gaat
vertellen dat het niet aan hem ligt
maar gewoon aan mij
dat ik mijn vrijheid terug wil
die ik al zolang elke dag mis
de mist omringt hem
verdronken
in de dagen van het nu
die zich vermengen met
dagen van het verleden
balanceert hij op het randje
van het wel weten
maar nog niet willen geloven
langzaam omringt de mist hem
besef ik dat ik
mijn vader nu voorgoed
missen zal
uitgeblust leven
hij zit te staren
op zijn telefoon
die telkens berichten geeft
van zijn zoon
met wie het niet goed gaat
hij heeft de zorg op zijn schouders
die inmiddels een last is geworden
die hij niet dragen kan
hij zit te staren
zonder dat hij iets ziet
in de uitzichtloosheid
van het leven
gevangen moment van tederheid
geduldig wacht hij
totdat zijn geliefde even kijkt
dan maakt hij een foto van hem
omdat hij de liefde
gevangen in zijn ogen ziet
even lachen ze naar elkaar
raken elkaar even teder aan
weten dat de liefde die ze voelen
sterker is
dan al de haat
die nu in de wereld
tegen hen
ontstaat
onbereikbaar dichtbij
de ladder
naar de hemel
hangt net te hoog
dat ik hem niet aanraken kan
ik kan er naar kijken
of ik jou ergens daarboven zie
de oneindigheid van deze trap
maakt dat ik besef
dat je dichterbij bent
dan ik weet
omdat je zo onbereikbaar
dichtbij bent
duizenden glasscherven
gesneden aan het glas
door de woorden
van die ander
die mij raakten
met de onwaarheden
van de tijd
met bebloede hart
keek ik hem aan
die ik ooit lief had
om hem achter te laten
met zijn duizenden glasscherven
die hij gebruikt als ik hem
in zijn hart bereik
beklemming van de angst
de angst omringt mijn hart
omdat de liefde
niet de vrijheid geeft
die ik had gedacht
de ketens die ontstaan
waardoor mijn vrijheid
niet meer kan bestaan
laat me kiezen om
weg te gaan
om jou achter me te laten
om in vrijheid verder te gaan
langzaam verdwijnt de kleur van de liefde
de liefde
die was bleek niet
kleurvast te zijn
langzaam doordat ineens andere dingen
er blijkten te zijn
die niet waren gezegd
die waren verzwegen
die me meer raakten dan ik dacht
besluit ik om te verdwijnen
om zo de kleur van de liefde
te laten vergaan
vergeten roos van de liefde
op het randje
van de tijd
ligt de roos van de liefde
die niet meer
zijn geur kan geven
zodat het hart
niet meer
geraakt kan worden
door de liefde
die niet meer
kan zijn
Hits: 18