Berlijn1a
doolhof van verlangen
verstrikt in de liefde
die ik voor je voel
dwaal ik door het verlangen
van bij je willen zijn
kronkelende gangen
om te ontdekken
dat jij er niet meer bent
waar jij
altijd zou zijn
lege kamers
getuigen van
een leven samen
zie ik
nu leeg raken
van het verleden
wij waren hier
gelukkig
totdat de dag kwam
waarop we besloten
dat we niet meer
samen verder
konden leven
ik kijk rond
in
ons huis van toen
dat nu met zijn lege kamers
aangeeft wat ik
werkelijk voel
de loper
stil gelopen
door de dagen
van het nu
kijken naar de mensen
die overal gaan
raak ik in gedachten
jou weer even aan
zie ik ineens
gevangen beeld van toen
onze vlucht
uit het verleden
om samen
te kunnen zijn
al verloren we
van de tijd
wij liepen altijd samen
omdat wij
vonden
dat wij samen
behoorden
te gaan
voor altijd
waak over mij
bang in de nacht
staren naar dat waar
ik zo bang
voor ben
niets kunnen doen
alleen maar afwachten
wat er
komen gaat
niets zeggen
omdat zwijgen mij
meer horen laat
gevangen in het net
van het gemis
waar geen ontsnappen uit is
vraag ik aan de engel
over mij te waken
zodat ik weet
dat er iemand is
die waakt vannacht
tedere aandacht
een kinderhand
dat teder een dier
aanraakt
even de liefde geeft
die hij bij zich draagt
een kind
dat zomaar
zonder dat we
zien dat wat
een kinderhand
zo bijzonder maakt
jij ging gewoon naar je werk
gebroken staat ik
naar de scherven
van ons geluk
stil zit ik te beseffen
wat we hebben gedaan
met elkaar
het fundament van ons leven
hebben we afgebroken
totdat het
nog maar alleen
een eigen leven is
kijken naar
dat wat ooit
zo hoopvol was
begin ik in te pakken
dat wat ik
het meeste mis
terwijl i
in tranen sta te kijken
zeg jij
dat jij gaat werken
omdat jij
dat nu het liefste wil
het licht zal altijd branden
de deur
dichtdoen
is nooit zo mijn sterkste kant
ik doe het oprecht
overweeg vaak
om hem op een keer
te laten staan
na de zoveelste ruzie
heb ik
dat nu wel gedaan
toch de hoop
die van binnen blijft branden
kan ik niet stoppen
het verlangen naar jou
is nog te groot
het licht
in de gang
zal ik dan altijd
laten branden
zodat jij niet
in het donker
zoeken hoeft
waar ik
zal zijn
achtergelaten voetstappen
dwalen
met mijn gevoel
onder mijn arm
omdat ik niet meer
jou raken kan
waar je ooit was
stil achterom kijkend
naar mijn voetstappen
die nu alleen
door het leven gaan
zie ik aan het einde
van het spoor
jou glimlachend
zwaaiend
staan
is dit de trap naar de hemel
onderaan de trap
naar de hemelhoog
sta ik even te zuchten
plotseling voel ik
het kleine handje
van onze zoon
die me vragend aankijkt
de vraag die komt
maakt dat ik
een brok in mijn keel krijg
hij vraagt
of dit de trap is naar de hemel
hij wil zo graag
nog een keer
bij opa zijn
om op zijn schoot te zitten
om te vertellen
over dat wat
hij nu zo mist
ik kijk naar mijn lief
die alleen maar
een knipoog geeft
hij die mij zo begrijpt
weet dat ik nu
even weer
door het verdriet ga
maar niet voor mij
overal waar ik kom
zie ik het verlangen
van de mensen die hier
waren
met hun geliefde
om als symbool
van hun geluk
een slotje op te hangen
terwijl ik er naar kijk
verlang ik meer
naar jou dan
ik besef
jij die ergens
in de wereld
net als ik
kijkt naar slotjes
met een verbintenis
van altijd
maar nog
niet voor jou
nog niet voor mij
mogelijk blijkt te zijn
lege schaduw van het zijn
staren
naar de plek
van het zijn
twee lege stoelen
met elkaar gevangen
in de schaduw
van het zijn
ik kijk
ik voel
ik raak
ik denk
om
met deze gedachten
aan deze stoelen
die samen staan
alleen op weg
te gaan
naar het zijn
waar de schaduw
zijn verhaal vertellen zal
de zon roerde zich
in de hitte van elke dag
zat zij daar
aan de oever van de Spree
om verkoeling te zoeken
het einde van de ramadan
was dichtbij
ik sprak mijn bewondering uit
omdat ik zag
hoe dapper zij
dit had volbracht
stille dromer
verzonken in dromen
onze kleine man
die wij mochten
omarmen met alle liefde
die wij hebben
twee vaders
die zien hoe hij
geniet
van met ons samen
het leven te verkennen
het ontdekken van
wat overal te vinden is
kijken met zijn ogen
zien we ineens
dat een stad
immens groot
is
danser van de straat
de klanten lieten even op zich wachten
de danser danste zijn weg
hij deed zoals hij het bedacht
zijn ogen gesloten
zijn oren afgeschermd
zodat allen de muziek hem omringde
danste hij om het leven te vieren
op straat
ik keek en dacht allen maar
wat een prachtige danser
die daar staat
ontroostbaar
huilend ligt hij in zijn bed
onze gekregen zonnestraal
die het even niet meer
heeft
zijn slaapmaatje
is er niet
het lelijke draakje
dat hij altijd bij zich draagt
ligt vast ergens op straat
zoals goede vaders doen
nemen we een besluit
ik ga zoeken
mijn lief blijft bij hem
totdat heel misschien
het huilen overgaat
terwijl ik door de straten
van de stad loopt te dwalen
zie ik hem liggen
ik pak hem op
neem hem mee
ben nog nooit zo blij geweest
met die draak
onze nachtrust is nu zeker
gegarandeerd daar
ach ook dit gaat weer over
terwijl ik mijn handen
stuk sla op de muur van
jouw onbegrip
ik me sta te verbijten
omdat jij niet in staat bent
om mij te begrijpen
ik stik in mijn tranen
van onvermogen
omdat ik je niet bereiken kan
ik smeek om echt
naar me te luisteren
omdat wat ik zeg
voor jou en mij
zo belangrijk zal zijn
kijk je me aan
en zegt alleen maar
ach dit gaat ook weer over
dus ik laat het gewoon
maar voorbij gaan
spiegeling van het heden
gevonden
zomaar
in de spiegels van de straat
het gevangen beeld
dat niets aan de verbeelding over laat
ik zag jou hem kussen
midden op de straat
ik keek er na
en wist
dat jij en ik
vanaf dit punt
niet meer verder gaan
verborgen verlangens naar jou
verpakt in getuigen
van het aanraken van het nu
geen gedachten die meer
mogen gaan
nergens nog
even dat aanraken
waar ik zo van geniet
opruimen van de getuigenissen
van onze tijd samen
staren naar de verborgen
verlangens van jou
die ik niet mer
aanraken wou
stralen
verscholen achter de gedachten
van het laten gaan
afscheid genomen
van de dagen met jou
loop ik te stralen
als nooit tevoren
omdat ik
mezelf
in de zon
terug vond
Hits: 62